Τελικά η πρόταση των τριών κυβερνητικών εταίρων για την παραπομπή του Γ. Παπακωνσταντίνου πήρε 265 ψήφους και με αυτήν παραπέμφθηκε ο πρώην υπουργός Οικονομικών, η αντίστοιχη πρόταση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. πήρε 129 και των Ανεξάρτητων Ελλήνων-Χρυσής Αυγής, 110, πολύ περισσότερες από αυτές που όλοι περίμεναν και αυτό είναι ένα ζήτημα για τους λεγόμενους πατέρες του έθνους. Η πρόταση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α για την παραπομπή του Βενιζέλου πήρε 124 και αυτή αρκετούς, ενώ η αντίστοιχη των Ανεξάρτητων Ελλήνων και της Χρυσής Αυγής 80, που σημαίνει ότι κάποιοι βουλευτές ψήφισαν και τις δύο. Τέλος η πρόταση των Ανεξάρτητων Ελλήνων και της Χρυσής Αυγής για τον Παπανδρέου έλαβε 80 ψήφους και εκείνη του Παπαδήμου που κατατέθηκε από τους ίδιους πηρε 68.
Είναι φανερό ότι πολλοί από τα κόμματα και τους βουλευτές, όπως και μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης έμπλεξαν τις ενδεχόμενες ποινικές ευθύνες με τις ενδεχόμενες πολιτικές ευθύνες. Τα κόμματα επίτηδες, άλλοι από τους βουλευτές επίτηδες και άλλοι λόγω ανοησίας και ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης λόγω άγνοιας και επειδή διψάει για αίμα. Μόνο που το κοινοβουλευτικό πολίτευμα δεν λειτουργεί έτσι, αλλά άντε να πείσεις σήμερα με το κλίμα που επικρατεί...
Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον το είχαν οι αγορεύσεις των Τσίπρα και Βενιζέλου, όπως επίσης αναμενόταν με όσα είχαν προηγηθεί. Ξεκίνησαν σχετικά ήπια και οι δύο, αλλά ο Τσίπρας, είτε επειδή του ξέφυγε είτε επίτηδες, συγκέντρωσε πολλά πυρά και εναντίον του Σαμαρά, συσπειρώνοντας με αυτό τον τρόπο τους βουλευτές της Ν.Δ. και γύρω από τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ. Στη συνέχεια όμως στις δευτερολογίες τους και στους διαλόγους που επακολούθησαν ήταν ιδιαίτερα οξείς, με τον αρχηγό του ΣΥ.ΡΙΖ.Α να είναι πιο γενικόλογος, αόριστος και χρησιμοποιώντας πολλές ανακρίβειες και τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ να είναι πιο συγκεκριμένος. Άγνωστο ποιος από τους δύο κέρδισε τις εντυπώσεις. Το πιθανότερο είναι ότι ο Τσίπρας κέρδισε τους λαϊκιστές και ο Βενιζέλος τους πιο ψαγμένους.
Στήθηκαν τέσσερεις κάλπες, μία για τον Παπακωσταντίνου, μία για τον Βενιζέλο, μία για τον Παπανδρέου και μία για τον Παπαδήμο. Το ψηφοδέλτιο που έριχνε ο κάθε βουλευτής σε κάθε κάλπη περιελάμβανε όλες τις προτάσεις που είχαν κατατεθεί, αν είχαν κατατεθεί, για κάθε συγκεκριμένο πρόσωπο. Δηλαδή για τον Παπακωνσταντίνου οι προτάσεις ήταν τρεις, για τον Βενιζέλο δύο, για τους Παπανδρέου και Παπαδήμο μία. Ο κάθε βουλευτής έλεγε ναι ή όχι, ή λευκό σε κάθε μία πρόταση, γι΄αυτό υπήρχαν και επικαλύψεις. Έτσι είναι σχεδόν αδύνατον να βγει άκρη πόσοι από κάθε κόμμα ψήφισαν τι και για ποιον. Ωστόσο, οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, οι μισοί σχεδόν της Ν.Δ. και κάποιοι ανεξάρτητοι προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ έριξαν ψήφο μόνο στην κάλπη που αφορούσε τον Παπακωνσταντίνου και με αυτή την έννοια παραβίασαν την μυστικότητα της ψηφοφορίας. Οι της ΔΗ.ΜΑΡ πήγαν με γραμμή να κάνουν το πολιτικά σωστό και έριξαν ψήφο και στις τέσσερεις κάλπες.
Τέλος στη Βουλή εμφανίστηκε για να υπερασπιστεί τον εαυτό του και ο Παπακωνσταντίνου. Δεν ήταν κακός από την πλευρά του, είπε εν πολλοίς αυτά που είχε πει στη συνέντευξή του στη Στάη, δεν έπεισε στο θέμα της αλλοίωσης της λίστας, που ήταν αυτό ουσιαστικά για το οποίο παραπέμπεται, αλλά ήταν πειστικός στα πολιτικά επιχειρήματά του για την ανάγκη ένταξης της χώρας στο μνημόνιο και τα μέτρα που πάρθηκαν επί δικής του θητείας για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, τα οποία άρχισαν τώρα να αποδίδουν. Ωστόσο, πολλοί βουλευτές από όλα τα κόμματα, περίπου το ένα τρίτο της Βουλής, έδειξαν τεράστια ανευθυνότητα και έλειπαν από την αίθουσα όταν μιλούσε και αναρωτιέται κανείς για την ελαφρότητά τους, Πως δηλαδή αποφάσισαν να ψηφίσουν για την παραπομπή του ή όχι, χωρίς να τον ακούσουν; Φαίνεται ότι θεωρούν απαράβατη τη γραμμή των κομμάτων τους και έκριναν ότι δεν χρειαζόταν να ακούσουν τον «κατηγορούμενο» για να αποφασίσουν. Ντροπή!
Όπως και νάναι πάντως, το αποτέλεσμα που βγήκε ήταν το σωστό και όσα προηγήθηκαν θα μπορούσε να πει κανείς ότι αποτελούν μέρος του κοινοβουλευτικού παιχνιδιού.
Άγγελος Στάγκος