Δηλαδή η ομοιότητα των ελλήνων με τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος των ιταλών, αν κρίνουμε από τα αποτελέσματα των εκλογών τους. Οι αθεόφοβοι ξανάκαναν πρωταγωνιστή τον Μπερλουσκόνι και πολιτικό μεγαλοπαράγοντα τον διασκεδαστή Γκρίλο, ενώ κόντεψαν να εξαφανίσουν τον σοβαρό Μόντι. Άλλωστε οι ιταλοί δεν ήταν που στο παρελθόν έστειλαν στη Βουλή την Τσιτσιολίνα, πορνοστάρ διεθνούς βεληνεκούς;
Για να μιλήσουμε σοβαρά, τα αποτελέσματα στην Ιταλία σηματοδοτούν θρίαμβο του λαϊκισμού και ήττα της λογικής και της ανάγκης προσαρμογής στις απαιτήσεις των καιρών. Και επειδή κάποιοι υποστηρίζουν ότι οι απαιτήσεις των καιρών διαμορφώνονται αποκλειστικά και μόνον από τις απαιτήσεις της Γερμανίας, να επισημάνουμε ότι το χρέος της Ιταλίας έχει φτάσει ήδη στο 128% του ΑΕΠ και οδεύει ακάθεκτο προς το 129%.
Σε πολιτικό επίπεδο, τα αποτελέσματα σημαίνουν αστάθεια. Το εκλογικό σύστημα επιτρέπει μεν στην Κεντροαριστερά να σχηματίσει κυβέρνηση μαζί με τον Μόντι, αλλά δεν βγαίνει το ίδιο και στη Γερουσία, εκτός και αν μετάσχει ο Μπερλουσκόνι σε κυβέρνηση συνεργασίας με τον Μπερσάνι. Και για να έχει δυνατότητες επιβίωσης μία ιταλική κυβέρνηση, πρέπει να στηρίζεται από την πλειοψηφία και των δύο νομοθετικών σωμάτων. Αλλά προς το παρόν, ο Μπερλουσκόνι δεν θέλει τον Μόντι σε μία τέτοια κυβέρνηση. Δεν θέλει όμως ούτε νέες εκλογές, τις οποίες δηλώνει ότι επιθυμεί ο Μπερσάνι.
Οπως ήταν αναμενόμενο, τα αποτελέσματα των ιταλικών εκλογών έχουν σοβαρές συνέπειες για όλη την Ευρωζώνη. Προκάλεσαν μεγάλη δυσαρέσκεια στη Γερμανία που έχει επιβάλει την πολιτική της λιτότητας και σωστά βλέπουν ότι αποτελούν ήττα και για το Βερολίνο και για την πολιτική του. Προκάλεσαν επίσης ανατριχίλα στις αγορές και στο ευρώ. Αποσταθεροποιούν την Ευρωζώνη, καθώς η ιταλική οικονομία είναι η τρίτη σε μέγεθος στην Ευρώπη. Και φυσικά, έτσι και γίνει κανένα αστείο και πάει να βαρέσει κανόνι η Ιταλία, θα απαιτηθούν τεράστια κονδύλια για να στηριχθεί, είναι μάλιστα πολύ αμφίβολο αν και κατά πόσο μπορεί να σηκώσουν το βάρος οι άλλοι και ιδίως η Γερμανία.
Η Μέρκελ άρχισε από χθες το βράδυ να βλέπει εφιάλτες έχοντας και εκλογές μπροστά της και το ίδιο συμβαίνει και με τους ηγέτες πολλών ευρωπαϊκών χωρών που προσπαθούν να κρατηθούν και να κρατήσουν την Ευρωζώνη. Ειδικά σε κάποιες από αυτές ο φόβος επικράτησης λαϊκίστικων απόψεων και πολιτικών φορέων, θα τους κρατά ξάγρυπνους από τώρα και στο εξής. Το ερώτημα είναι αν η πίεση στη Γερμανία είναι πια τόσο μεγάλη, ωστε κάποια στιγμή, σίγουρα μετά τις εκλογές της τον Σεπτέμβριο, αλλάξει πολιτική και δεχθεί να διοχετευθεί ρευστότητα στις ευρωπαϊκές οικονομίες. Δηλαδή να τυπώσει χρήμα. Δύσκολο, αλλά οι πιέσεις θα ενταθούν και από την Ουάσινγκτον και από τη Μόσχα και θα δούμε...
Ούτε φυσικά η ελληνική κυβέρνηση και όσοι τάσσονται υπέρ της ευρωπαϊκής προοπτικής χάρηκαν με τα αποτελέσματα των εκλογών στην Ιταλία. Ήδη χθες «Η Αυγή» τα έκανε σημαία, έβαλε φωτογραφία του Γκρίλο στην πρώτη σελίδα και το κύριο άρθρο της εφημερίδας διαπίστωνε μεταξύ άλλων ότι «ο λαϊκισμός για τον οποίο η Αριστερά έχει κατηγορηθεί ξεδιάντροπα από τους δημαγωγούς των αγορών, αναδεικνύεται δύναμη αντίστασης των λαϊκών τάξεων, αναγκαία συνθήκη για τη δημοκρατική λαϊκότητα και τη νομιμοποίηση μίας ριζικά διαφορετικής πορείας σε ολόκληρη την Ευρώπη.» Η κυβέρνηση από την πλευρά της μπορεί να χρησιμοποιεί το παράδειγμα της Ιταλίας στις διαπραγματεύσεις της με την Τρόϊκα, ώστε να επιδείξει ευελιξία, αλλά οι ιταλικές εξελίξεις δεν προοιωνίζονται αναγκαστικά και αισιόδοξο μέλλον. Τι θα γίνει αν η Ευρώπη επικεντρωθεί στο ιταλικό πρόβλημα, στη στήριξη της Ιταλίας και της Ευρωζώνης και δεν περισσεύουν πλέον ανοχή, κουρέματα και κονδύλια για την Ελλάδα; Τι θα γίνει αν για να διασωθεί η Ευρωζώνη και να δοθεί το παράδειγμα στους διάφορους λαϊκιστές, έλθει πάλι στο τραπέζι το ζήτημα της θυσίας της Ελλάδας;
Αν πάλι η Ιταλία καταφέρει να διαλύσει την Ευρωζώνη, ο σώζων εαυτόν σωθήτω!
Άγγελος Στάγκος