Τα σημάδια υπάρχουν, όπως από την άλλη πλευρά υπάρχουν και όσοι διατηρούν τις αμφιβολίες τους για το κατά πόσο υπάρχουν περιθώρια για μία πολιτική αύξησης της ρευστότητας και του πληθωρισμού τουλάχιστον στο σύνολο της Ευρωζώνης και ταυτόχρονα διατηρούν τις επιφυλάξεις τους για το κατά πόσο μία τέτοια πολιτική είναι σωστή οπουδήποτε στον κόσμο, όταν οι οικονομίες είναι σε τέτοιο βαθμό αλληλοεξαρτώμενες και αλληλοεπηρεαζόμενες.
Η αλήθεια είναι αυτή τη φορά η Τρόϊκα επέτρεψε να πάρουμε μερικές ανάσες, παρόλο που θα μπορούσε και πάλι να επιδείξει αυστηρότητα. Έδειξε ανεκτικότητα στο περιβόητο θέμα των απολύσεων, επιτρέπει την αντικατάσταση των απολυθέντων με ικανότερους, άφησε να ρυθμιστούν με δόσεις οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς τις εφορίες και τα ασφαλιστικά ταμεία και τελικά έκανε μία αρκετά θετική έκθεση που επιτρέπει να πάρουμε τα 2,8 δις προηγούμενης δόσης, τα 6 επόμενης συν μία προκαταβολή. Αντίστοιχα οι δανειστές έδωσαν μεγαλύτερο χρόνο στην Ιρλανδία και την Πορτογαλία για να αποπληρώσουν τα δανεικά. Όλα αυτά όμως δεν θα σημαίνουν τίποτα αν γίνει κανένα αστείο και καταρρεύσει η Ιταλία ή η Ισπανία, ή τέλος μπει στις προβληματικές και η Γαλλία.
Η μάχη όμως δεν δίδεται μέσα στην Ευρωζώνη μόνο, αλλά και έξω από αυτήν. Στη συνάντηση των G20 έγινε φανερό ότι ενώ όλοι συμφώνησαν ότι η Ευρωζώνη μένει πίσω στην ανάπτυξη, διχάστηκαν και τριχάστηκαν για την πολιτική που πρέπει να ακολουθήσει. Άλλοι λένε ότι πρέπει οπωσδήποτε να χαλαρώσει την πολιτική της λιτότητας και πρέπει να προχωρήσει στην κυκλοφορία περισσότερου χρήματος για να τονωθεί η ζήτηση και να βοηθηθούν οι επιχειρήσεις. Άλλοι ωστόσο είπαν ότι αυτό πρέπει να ισχύσει για τις υγιείς χώρες και όχι για τις προβληματικές του Νότου και κυρίως για την Ελλάδα που πρέπει να μείνουν στη λιτότητα και τον έλεγχο. Κάποιοι χειροκρότησαν την Ιαπωνία που αποφάσισε να διπλασιάσει την κυκλοφορία του χρήματος ρίχνοντας το γεν για να γίνει ξανά ανταγωνιστική, μερικοί όμως παρατηρούν ότι κάτι τέτοιο κρύβει κινδύνους δημιουργίας φούσκας και πληθωρισμού, αν δεν υπάρχει έλεγχος. Και φυσικά επιμένουν στη λιτότητα και τη δημοσιονομική εξυγίανση οι οπαδοί της.
Δεν ξέρουμε τι ακριβώς θα προκύψει από όλο αυτό, καθώς φαίνεται ότι γίνονται έντονες ζυμώσεις ταυτόχρονα, με το ΔΝΤ να πρωτοστατεί. Ολοι περιμένουν τις γερμανικές εκλογές για να γίνει κάτι, αλλά μην το δένετε κόμπο. Για μας οι πάντες σχεδόν συμφωνούν ότι δεν υπάρχουν περιθώρια χαλάρωσης, εκτός ίσως από μερικό κούρεμα χρέους, εκτός και αν προτιμηθεί η μείωση των ήδη πολύ χαμηλών επιτοκίων, αν το πρώτο δεν αντέχεται πολιτικά από τους δανειστές. Το σίγουρο είναι ότι σε μας δεν περισσεύει χρόνος.
Άγγελος Στάγκος