Από την άλλη πλευρά, υπάρχει ο κίνδυνος να παρασύρει πολλούς και διάφορους αυτό το αισιόδοξο κλίμα, να νομίσουν ότι περάσαμε τον κάβο και ότι μπορούμε ξέγνοιαστοι και αρειμάνιοι να γυρίσουμε εκεί που ξεκινήσαμε, σα να μη συνέβη τίποτα. Ηδη υπάρχουν τέτοιες ενδείξεις, καθώς πληθαίνουν τα αιτήματα και οι πιέσεις προς το υπουργείο Οικονομικών να εξαιρέσει τη μία ή την άλλη ομάδα ή συντεχνία από την α ή την β υποχρέωση, ή να γίνει ειδική ρύθμιση που θα την προστατεύει και ακόμη περισσότερο, που θα την ευνοεί με κάποιο τρόπο. Πρωταγωνιστές, βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας κυρίως, αλλά και υπουργοί, που θεωρούν ότι βρίσκονται στα υπουργεία τους για να κάνουν τους συνδικαλιστές.
Για όσους δεν το έχουν καταλάβει, η βελτίωση του κλίματος και οι ενδείξεις κάποιας σταθεροποίησης οφείλονται κυρίως σε προσπάθειες και αλλαγή γραμμής των έξω, που αποφάσισαν ότι θέλουν να παραμείνουμε στην Ευρωζώνη και δείχνουν «κατανόηση» και επιείκεια για τις παραλείψεις και τις αδυναμίες μας. Για δικούς τους λόγους περισσότερο, παρά για δικούς μας. Γιατί επί της ουσίας δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα από το 2010, όταν μπήκαμε στο μνημόνιο, παρά μόνο στην εσωτερική υποτίμηση με οριζόντιες περικοπές, σε κάποια μείωση του όγκου του δημόσιου τομέα και στα ελλείμματα.
Κατά τα άλλα, ούτε οι μεταρρυθμίσεις προχώρησαν, ούτε οι επιδόσεις του δημόσιου τομέα βελτιώθηκαν, ούτε συγχωνεύσεις οργανισμ΄ων και υπηρεσιών έγιναν, ούτε η γραφειοκρατία υποχώρησε, ούτε τα κλειστά επαγγέλματα άνοιξαν στην πράξη, ούτε οι νόμοι εφαρμόζονται περισσότερο, ούτε η φοροδιαφυγή μειώθηκε, ούτε οι πελατειακές σχέσεις σταμάτησαν, ούτε η αξιοκρατία επικράτησε, ούτε η νοοτροπία άλλαξε, ούτε η διάχυτη ανοησία λιγόστεψε. Και βεβαίως, ούτε η ανεργία μπήκε σε αντίστροφη πορεία, αν και υπάρχουν κάποιες ενδείξεις ότι ίσως σταθεροποιείται.
Ελπίδα μας παραμένει ο τουρισμός, αλλά αυτό δεν φτάνει και δεν πρόκειται να εξαλείψει την ανεργία. Η ανεργία δεν πρόκειται να απορροφηθεί όλη και μόνο αργά και σταδιακά θα δημιουργούνται θέσεις εργασίας. Κλειδί η ενίσχυση μικρομεσαίων επιχειρήσεων που όμως θα παράγουν. Ωστόσο θα πρέπει να αντιληφθούν έγκαιρα οι νεότεροι ότι χώρος εργασίας είναι όλη η Ευρώπη και γι' αυτό θα πρέπει να αποκτήσουν δεξιότητες. Για να γίνει όμως αυτό, προϋπόθεση είναι να εκλογικευθεί η εκπαίδευση να ενισχυθεί αποφασιστικά η επαγγελματική κατάρτιση και να μειωθεί η παραγωγή πτυχίων που δεν έχουν ζήτηση. Έχουμε όμως μυαλό και γνώση να τα κάνουμε αυτά; Και θα αφήσουν τα κυκλώματα που τρέφονται σήμερα από την ασυνάρτητη και υποβαθμισμένη εκπαίδευση να γίνουν;