Ακριβώς επειδή όπως υποστηρίζω στο σχόλιο της περασμένης Δευτέρας ελάχιστα πράγματα, ίσως και τίποτα, έχουν αλλάξει ουσιαστικά στη βούληση, στη νοοτροπία και στην πρακτική, τόσο της ελληνικής πολιτικής τάξης, όσο και της ελληνικής κοινωνίας. Η λειτουργία της διοίκησης προσφέρει ακλόνητα επιχειρήματα περί αυτού...
Αλλά και αν αφήσουμε την Ελλάδα στην άκρη, αν και αυτή είναι που μας καίει, είναι σαφές ότι στη συγκυρία που ζούμε, συντελούνται συγκλονιστικές αλλαγές και ανακύπτουν τρομερά προβλήματα στον κόσμο και στην Ευρώπη. Αλλαγές και προβλήματα που στην Ελλάδα ελάχιστοι τα παίρνουν μυρουδιά και πάντως δεν είναι εκείνοι που βρίσκονται στην εξουσία σήμερα και ακόμη περισσότερο, οι άλλοι που την διεκδικούν, ή οι τρίτοι που επηρεάζουν την κοινή γνώμη και διαμορφώνουν το κλίμα. Το πιθανότερο μάλιστα είναι ότι απασχολούν από ελάχιστα έως καθόλου τα θέματα αυτά και τους ελληνικούς πανεπιστημιακούς χώρους, κρίνοντας από τη λειτουργία τους, όσα συμβαίνουν σε αυτά και από πολλούς πανεπιστημιακούς δασκάλους οι οποίοι κοσμούν σε μόνιμη βάση τις τηλεοπτικές οθόνες.
Εγκλωβισμένοι λοιπόν στα κομματικά παιχνίδια, τις πελατειακές σχέσεις, την πειρατεία, την εσωστρέφεια και τον επαρχιωτισμό, την πλούσια νεοελληνική μυθολογία (πλούσια, όσο και η αρχαιοελληνική, αλλά καθόλου χαριτωμένη και με καταστροφική προστιθέμενη αξία για την πορεία της χώρας), δεν ασχολούμαστε με την μετακίνηση του πλούτου από τη Δύση στις αναδυόμενες χώρες – αγορές, τις νέες τεχνολογίες στην παραγωγή και εκμετάλλευση ενέργειας, την γήρανση του πληθυσμού σε Ευρώπη και Ρωσία (το ίδιο και χειρότερα εδώ), την εισβολή πληθυσμών που δεν είναι αφομοιώσιμοι στον ευρωπαϊκό χώρο, την αλληλοεξάρτηση των οικονομιών, τις εξελίξεις στον ισλαμικό κόσμο που είναι δίπλα μας, την εργασιακή μετακίνηση και πολλά άλλα.
Θα πει βέβαια κανείς ότι η ενασχόληση με όλα αυτά αποτελεί πολυτέλεια που δεν έχουμε, καθώς το σπίτι μας είναι ακόμη στις φλόγες. Η απάντηση είναι ότι δεν κάνουμε και σπουδαία πράγματα για να σβήσουμε μόνοι μας την φωτιά. Αντίθετα, περιμένουμε να τη σβήσουν άλλοι και τους βρίζουμε επειδή δεν τα καταφέρνουν αμέσως και δεν μας παραδίδουν το σπίτι όπως ακριβώς ήταν, αν όχι καλύτερο, πριν από τη φωτιά. Το δεύτερο και εξίσου σπουδαίο είναι ότι όλα τα παραπάνω μας αφορούν, μας επηρεάζουν και τις συνέπειές τους θα τις νοιώσουμε, αν δεν τις νοιώθουμε ήδη. Δεν μπορούμε πράγματι να επηρεάσουμε τις εξελίξεις, αλλά είναι απόλυτο βέβαιο ότι δεν θα ξεφύγουμε από τις επιπτώσεις τους. Το τρίτο είναι ότι όταν αντιλαμβανόμαστε τι τρέχει, μπορούμε να διακρίνουμε κάπως το μέλλον και να προετοιμαστούμε στοιχειωδώς.
Αυτό το τελευταίο όμως είναι και το κλειδί. Πώς να προετοιμαστούμε στοιχειωδώς για το μέλλον σε τέτοια μεγάλα θέματα, όταν δεν είμαστε σε θέση ή και αρνούμαστε να καταρτίσουμε ένα σχέδιο για να αντιμετωπίσουμε την κατάντια μας, να βγούμε κάπως από αυτήν, να μην ξαναγυρίσομε στο αποτυχημένο παρελθόν μας. Γι΄αυτό δεν μπορώ να ξεφυσήσω με ανακούφιση, ό,τι και να λένε Σαμαράς και Στουρνάρας, όσο και να προσπαθούν να πείσουν οι Βενιζέλος και Κουβέλης, ούτε βέβαια και με τις ασυναρτησίες του Τσίπρα. Αφήστε τα ρίγη που με πιάνουν με τη Χρυσή Αυγή...