Γιατί από πλαστές και ψεύτικες αποδείξεις ο κόσμος έχει μπουχτίσει, από τα ανύπαρκτα στοιχεία για τα δήθεν όπα μαζικής καταστροφής που είχε στη διάθεσή του ο Σαντάμ Χουσεΐν για να δικαιολογηθεί η αμερικανική εισβολή στο Ιράκ, μέχρι τον κορμοράνο που κολυμπούσε μέσα στα πετρέλαια μετά από οικολογική καταστροφή στην Αλάσκα. Ακόμη και παλαιότερα, όταν η τεχνολογία δεν είχε τόσες «δημιουργικές» δυνατότητες, υπήρχαν ίδιες φωτογραφίες, ειδικά του Στάλιν, με ή χωρίς διάφορους σοβιετικούς αξιωματούχους δίπλα του, ανάλογα με το αν αυτοί ήταν ή όχι σε δυσμένεια.
Κανείς από τους απέξω δεν μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά ισχυριζόμενος ότι τα καταραμένα χημικά όπλα χρησιμοποιήθηκαν από τον Άσαντ ή από τους αντάρτες. Λογικά ο Άσαντ, που δεν είναι βέβαια και το καλύτερο παιδί του κόσμου, δεν είχε κανένα λόγο να τα ρίξει τη δεδομένη στιγμή, καθώς οι δυνάμεις του είχαν πάρει το πάνω χέρι στον εμφύλιο (αν πρόκειται για εμφύλιο) πόλεμο που καταστρέφει τη Συρία και τα πρώτα κλιμάκια των ελεγκτών του ΟΗΕ ήταν ήδη στη Δαμασκό. Αφήστε που υπήρχε και η κόκκινη γραμμή που είχε τραβήξει ο Ομπάμα για όσους τολμούσαν να κάνουν χρήση τέτοιων όπλων, καθώς είναι σχετικά εύκολο να πέσουν και σε χέρια τρομοκρατών και μετά τρέχα γύρευε.
Για όλους αυτούς τους λόγους δεν «δικαιολογείται» η ρίψη χημικών από τον Άσαντ, εκτός και αν ήθελε να υψώσει το ανάστημά του απέναντι στον πρόεδρο των ΗΠΑ εκτιμώντας ότι θα τον ... ταπεινώσει. Παράλληλα όμως δεν μπορεί να αποκλειστεί τελείως και το ενδεχόμενο να ευθύνονται οι κυβερνητικές δυνάμεις, με ή χωρίς εντολή από τον Άσαντ, για το έγκλημα. Πολύ συχνά το μίσος στους πολιτικο – θρησκευτικούς πολέμους, ιδιαίτερα μεταξύ μουσουλμάνων, τυφλώνει και ξεπερνά την λογική και ξέρουμε ότι έχουν γίνει τέτοια στο παρελθόν. Ο Σαντάμ Χουσεΐν είχε χρησιμοποιήσει χημικά και κατά των κούρδων και κατά των ιρανών, όταν τους πολεμούσε με την υποστήριξη της Δύσης. Άρα κρατάμε και μια πισινή, καθώς η Ουάσινγκτον διαβεβαιώνει ότι τα χημικά τα έριξε η πλευρά του Άσαντ, έστω και αν υπάρχει το προηγούμενο των ψεμάτων του Μπους για να εισβάλει στο Ιράκ, όπως είπαμε. Δεν είναι εύκολο να υποστηρίξει κανείς ότι ολόκληρες ΗΠΑ λένε νέο τεράστιο ψέμα μέσα σε τόσα λίγα χρόνια...
Αν πάντως η λογική λέει ότι δεν πρέπει να το κανε ο Άσαντ, η επέκτασή της λέει ότι μπορεί να πρόκειται περί προβοκάτσιας, ή έστω λάθους που έκαναν οι αντικαθεστωτικοί, σύμφωνα με κάποια δημοσιεύματα. Αν πρόκειται περί προβοκάτσιας ο στόχος δεν ήταν μόνον ο Άσαντ για να μπει στο στόχαστρο της Ουάσινγκτον και ολόκληρης της Δύσης, αλλά και ο Ομπάμα για να συρθεί στο μακελειό της Μέσης Ανατολής, παρά τη διάθεσή του να αποστασιοποιηθεί από την περιοχή, όπως φαινόταν. Αν πάλι πρόκειται περί λάθους ανταρτών στους οποίους κάποιοι, Σαουδάραβες ή άλλοι προμήθευσαν χημικά και εκείνοι τα ενεργοποίησαν τη δεδομένη στιγμή χωρίς να το θέλουν λόγω κακής εκπαίδευσης, η όλη ιστορία οφείλεται σε ... παρεξήγηση. Εκείνη τη στιγμή βέβαια, γιατί κάποια στιγμή θα τα χρησιμοποιούσαν εφόσον τα είχαν οι αντικαθεστωτικοί.
Το σενάριο της προβοκάτσιας όμως έχει και συνέχεια. Κατ' αρχήν ξεκινάει από τότε που ο Ομπάμα έβαλε την κόκκινη γραμμή για τα χημικά. Επομένως, όταν γίνεται χρήση καθίσταται υποχρεωμένος ως πρόεδρος της υπερδύναμης να παρέμβει και να τιμωρήσει. Άλλωστε αμέσως ζητούν την τιμωρία του Άσαντ το Λονδίνο και το Παρίσι και ταυτόχρονα γίνεται θέμα η αξιοπιστία του σε διάφορα δημοσιεύματα. Τον προκαλούν με το επιχείρημα ότι αν δεν τιμωρήσει τώρα τον Άσαντ πως μπορεί να πείσει ότι θα κτυπήσει το Ιράν αν φτάσει κοντά στην απόκτηση πυρηνικών, ενδεχόμενο που τρέμει το Ισραήλ. Ο δείχνει σκεπτικός αρχικά, μετά αναγκάζεται να δηλώσει ότι θα κτυπήσει εφόσον υπάρχουν οι αποδείξεις ότι ο Άσαντ έκανε διέταξε την χρήση των χημικών, του βρίσκουν ή κατασκευάζουν οι μυστικές υπηρεσίες τις αποδείξεις και από εκεί και πέρα το σενάριο αρχίζει να στραβώνει.
Το στράβωμα ξεκινάει από την Αγγλία που πάντα ακολουθεί τις ΗΠΑ στις διάφορες περιπέτειες και μερικές φορές είναι εκείνη που τις «στήνει», καθώς ο Κάμερον παθαίνει νίλα στη Βουλή των Κοινοτήτων που δεν συναινεί στην επίθεση κατά του Άσαντ. Επιπλέον οι διάφορες δημοσκοπήσεις της κοινής γνώμης στην Βρετανία, τη Γαλλία, τις ΗΠΑ δείχνουν ότι ο κόσμος δεν είναι υπέρ της επέμβασης (θυμούνται και την απάτη με το Ιράκ), στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ η Ρωσία και η Κίνα βροντοφωνάζουν όχι και ο Ομπάμα βρίσκει την ευκαιρία αφενός να κερδίσει χρόνο και αφετέρου να αναζητήσει και τη συνευθύνη του Κογκρέσου στο οποίο ρίχνει το μπαλάκι ζητώντας τη συναίνεσή του στο κτύπημα. Από εκεί πέρα η κατάσταση μπερδεύεται ακόμη περισσότερο διεθνώς και ο Άσαντ κερδίζει και αυτός χρόνο δηλώνοντας προς κάθε κατεύθυνση ότι δεν έριξε αυτός τα χημικά. Ο πρώτος βέβαια που τον πιστεύει και τον υπερασπίζεται φωναχτά είναι ο Πούτιν μια και οι ρώσοι παίζουν με το καθεστώς του και έχουν βάση στη Συρία. Ο οποίος Πούτιν συμπεριφέρεται επιθετικά, μιλάει για προβοκάτσια και χαρακτηρίζει «ψεύτη» τον αμερικανό υπουργό Εξωτερικών, τον Κέρι που έχει αναλάβει την ενημέρωση των ξένων κυβερνήσεων και της διεθνούς κοινής γνώμης για να στηρίξουν τις ΗΠΑ, των οποίων όμως ο Πρόεδρος από τη μία πλευρά θέλει να διαφυλάξει το κύρος του και το κύρος της χώρας του και από την άλλη προσπαθεί να βρει διέξοδο, αφού δυσκολεύεται να βρει στήριξη ακόμη και στο αμερικανικό Κογκρέσο.
Γίνεται και η συνάντηση των G20 στη Μόσχα όπου και εκεί ο Ομπάμα διαπιστώνει ότι η στήριξη από πολλά κράτη που συμμετέχουν είναι από ανύπαρκτη έως χλιαρή, με πρώτη και καλύτερη την Γερμανία που ακροβατούσε σε επικοινωνιακό επίπεδο, αλλά ήταν φανερό ότι προτιμούσε την διπλωματική διευθέτηση από την πολεμική δράση. Ωστόσο, στη Μόσχα φαίνεται ότι τα βρήκαν ο Ομπάμα και ο Πούτιν και άρχισε μία διεθνής θεατρική παράσταση. Η πρώτη πράξη περιελάμβανε μονόλογο του ρώσου προέδρου ο οποίος δήλωσε ότι αν αποδειχθεί περίτρανα ότι ο Άσαντ πέταξε τα χημικά τότε θα πει «ντα» στην επίθεση. Παράλληλα οι εταίροι της Ευρωπαϊκής Ένωσης ζήτησαν να μη γίνει επίθεση πριν βγει το πόρισμα των ελεγκτών του ΟΗΕ, έστω και αν αυτό θα βεβαιώσει ή όχι την χρήση χημικών και το είδος τους, αλλά όχι ποιος τα πέταξε. Σε αυτό βρήκε καταφύγιο και ο φοβερός Ολάντ, βλέποντας τα δύο τρίτα των γάλλων και πολλούς από το κόμμα του να τάσσονται κατά της επίθεσης. Είναι επίσης φανερό ότι τη θέση που υιοθέτησαν οι ευρωπαίοι την προώθησαν οι γερμανοί για να μη βγουν μόνοι τους απέναντι στην Ουάσινγκτον.
Στη δεύτερη πράξη της θεατρικής παράστασης τα πράγματα εξελίχθηκαν ραγδαία. Σε μία από τις συνεντεύξεις που έδινε δεξιά και αριστερά ο Κέρι, δέχθηκε την «στημένη» προφανώς ερώτηση, αν θα μπορούσε να γίνει κάτι για να αποφευχθεί η επίθεση και να εκτονωθεί η κατάσταση. Εκείνος, σαν έτοιμος από καιρό, απάντησε αμέσως ότι μόνον αν το καθεστώς του Άσαντ παρέδιδε τα χημικά του, προσθέτοντας αμέσως για ξεκάρφωμα ότι δεν πίστευε ότι θα το δεχόταν. Στη Μόσχα περίμεναν την πάσα, έχοντας δίπλα και τον υπουργό Εξωτερικών της Συρίας. Μέσα σε μία ώρα ανταποκρίνεται ο ρώσος υπουργός Εξωτερικών, ο Λαβρόφ υιοθετώντας την πρόταση και τα διεθνή ΜΜΕ, για να μη χαλάσει το γόητρο των ΗΠΑ, την παρουσιάζουν ως ρωσική. Ο υπουργός Εξωτερικών της Συρίας λέει και αυτός το δικό του «ναι», ενώ στο παιχνίδι μπαίνει και το μακρινό Πεκίνο που την υποστηρίζει. Οπότε ο Ομπάμα, που έτσι και αλλιώς έβρισκε μεγάλες δυσκολίες στο Κογκρέσο, βγάζει ένα βαθύ αναστεναγμό ανακούφισης και αναβάλλει τη σχετική συζήτηση.
Οπότε τώρα περιμένουμε την κάθαρση στην Τρίτη πράξη, που κατά τα φαινόμενα θα είναι η ειρηνική επίλυση. Εκτός και αν εκείνοι που επιζητούν τη σύγκρουση για διάφορους λόγους καταφέρουν να επιβληθούν. Γιατί η επέμβαση στη Συρία μπορεί να σχεδιάστηκε ως πρώτη φάση για κτύπημα στο Ιράν, κάτι που επιδιώκει μετά μανίας το Ισραήλ. Γιατί το κτύπημα στον Άσαντ αποσκοπεί στη διάσπαση της γραμμής Ιράν – Συρία – Λίβανος (Χεζμπολάχ) που το Ισραήλ την θεωρεί απειλή. Γιατί η Συρία έχει εξελιχθεί σε πεδίο θανάσιμης σύγκρουσης μεταξύ Σιιτών ( Ιράν, Χεζμπολάχ, σημαντικό μέρος των σύριων και η πλειοψηφία των ιρακινών είναι σιίτες ) και Σουνιτών, γι αυτό και τους δεύτερους τους ενισχύουν η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και η Τουρκία, μεταξύ άλλων. Γιατί παίζονται πετρελαϊκά συμφέροντα καθώς αν το Ιράν βρει διέξοδο για το πετρέλαιο και το φυσικό αέριό του μέσω Συρίας, τινάζεται στον αέρα η πολιτική του οικονομικού αποκλεισμού της Τεχεράνης. Γιατί πιθανώς η Άγκυρα αποσκοπεί σε κέρδη.
Ποια είναι η τροχοπέδη σε όλα αυτά; Μα η επικράτηση των ακραίων ισλαμιστών, που είναι σουνίτες και στελεχώνουν την Αλ Κάιντα, τα παρακλάδια της και τη διεθνή τρομοκρατία. Και μετά άντε βρες άκρη.