Η κλιμάκωση των προκλήσεων ήταν τόσο φανερή που μόνον οι τρεις πίθηκοι –που ο ένας δεν βλέπει, ο άλλος δεν ακούει και ο τρίτος δεν μιλάει – σε συσκευασία του ενός δεν το καταλάβαιναν. Ενδεχομένως...
Η «Χρυσή Αυγή» πήγαινε πλέον για μεγάλα πράγματα, ενθαρρυμένη από τις προοπτικές μίας «μεγαλειώδους» εμφάνισης στις ευρωεκλογές, που θα την καθιστούσε πρωταγωνιστικό παράγοντα εξελίξεων στην Ελλάδα και θα έκανε την Ευρώπη να τα κάνει επάνω της. Είχε τις άκρες της στην Αστυνομία, έβλεπε την διείσδυσή της στην ανόητη και εθισμένη στον τραμπουκισμό και τη βία κοινωνία, διέθετε ερείσματα στο στρατό και ιδιαίτερα στις ειδικές δυνάμεις, πουλούσε δωρεάν εθνικισμό και ναζισμό, δηλαδή εθνικοσοσιαλισμό, βρίσκοντας πρόθυμους αγοραστές, απόκτησε παραστρατιωτική οργάνωση τραμπούκων με δομή μαφιοζομυστική, έβλεπε ότι μπορούσε να δρα ασύδοτη και ατιμώρητη, θεώρησε ότι το σύστημα είναι εντελώς ανίκανο να υπερασπιστεί στοιχειωδώς τον εαυτό του και προχώρησε σε νέο, ανώτερο επίπεδο προκλήσεων.
Για να μην υπάρχει σύγχυση, εκείνος που αποφάσισε το πέρασμα σε νέες δράσεις και προκλήσεις, ήταν αναμφισβήτητα ο Μιχαλολιάκος, ως ο απόλυτος φύρερ της οργάνωσης, όπως σωστά επισημαίνει στο σκεπτικό της δίωξης ο αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου για να καταστήσει σαφές ότι τίποτα δεν γινόταν χωρίς να το ξέρει ο Μιχαλολιάκος και δίχως δική του απόφαση. Για να τον δέσει λοιπόν με όλες τις κατηγορίες και να μη μπορεί να ξεφύγει από την τσιμπίδα του νόμου στο δικαστήριο. Οσο για τις νέες δράσεις και προκλήσεις που προαναφέραμε ήταν το πέρασμα από το κυνήγι των μεταναστών, κυρίως των σκούρων, στην ανοιχτή αντιπαράθεση με το ΚΚΕ και το ξυλοφόρτωμα των οπαδών του στο Πέραμα, στην μαζική εμφάνιση του παραστρατιωτικού τμήματος της οργάνωσης και την αμφισβήτηση της Νέας Δημοκρατίας ως εκπροσώπου της Δεξιάς στο Μελιγαλά και τέλος στην επίθεση – τιμωρία εναντίον αντιθέτων στο Κερατσίνι, που κατέληξε στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, για να δείξουν ποιος κάνει κουμάντο στην περιοχή.
Είτε γιατί περίμενε την αφορμή, είτε γιατί έκρινε ότι η δολοφονία ενός έλληνα ξεπερνούσε τα αποδεκτά όρια, σε αντίθεση με τις δολοφονίες ξένων φουκαράδων για τους οποίους κανείς δεν νοιαζόταν, είτε γιατί ένοιωσε πλέον την θανάσιμη απειλή, είτε γιατί εντάθηκε η πίεση από το εξωτερικό εν όψει ελληνικής προεδρίας και ευρωεκλογών, είτε γιατί κινδύνευε η υπόσταση της Ν.Δ., πέρα από τη δημοκρατία, το σύστημα αντέδρασε. Και αντέδρασε με αποφασιστικότητα, με ταχύτητα και αρκετά συντονισμένα. Που σημαίνει ότι ο Μιχαλολιάκος και όσοι βρίσκονται πίσω από αυτόν, υπερεκτίμησαν τις δυνάμεις τους και την ανοχή του δημοκρατικού πολιτεύματος...
Ο εγκλεισμός της φανερής ηγεσίας της «Χρυσής Αυγής» στη φυλακή με άφθονα επιβαρυντικά στοιχεία που παραβιάζουν τον ποινικό κώδικα με τρόπο εγκληματικό και κακουργηματικό, μάλλον αφήνει την νεοναζιστική οργάνωση «ορφανή» και φοβισμένη. Ισως και αποδιοργανωμένη αν δεν υπάρχει δεύτερη σειρά στοιχειωδώς ικανών στελεχών. Που φαίνεται να μην υπάρχει. Αλλά αυτή είναι η μόνον η αρχή, έστω και αν «η αρχή είναι το ήμισυ του παντός». Απομένουν ακόμη τρεις τιτάνιες προσπάθειες, επειδή η δημοκρατία καθυστέρησε να αντιδράσει. Η πρώτη είναι να φτάσει στο τέλος της η προσπάθεια και να μη μείνει ρουθούνι νεοναζιστικό, η δεύτερη είναι να «αποναζιστικοποιηθεί» αυτός ο κόσμος, που ψήφιζε, ταυτιζόταν ή συμπαθούσε για οποιοδήποτε λόγο την «Χρυσή Αυγή». Η τρίτη είναι να παταχθεί η βία από όπου και αν προέρχεται, όποιος και να της προσφέρει θαλπωρή και όπου εκδηλώνεται. Δεν είναι εύκολα αυτά!