Σε συνδυασμό φυσικά με την επερχόμενη λήξη του προγράμματος σταθερότητας το 2014 και τους σχεδιασμούς για τις εκλογές του επόμενου Μαΐου, που μπορεί να είναι ακόμη και τριπλές.
Είναι πολλά τα ερωτήματα και οι εκκρεμότητες που ζητούν απαντήσεις και λύσεις. Ποιες άραγε θα είναι οι εξελίξεις με τη Χρυσή Αυγή και προς τα πού θα στραφούν οι σκληροί οπαδοί της αν και όταν διαπιστώσουν ότι το ναζιστικό κόμμα θα εξαφανιστεί από το σκηνικό. Θα επιστρέψουν κάποιοι από αυτούς σε άλλα κόμματα και ειδικά στη Νέα Δημοκρατία, ή θα σχηματιστεί ένας νέος εθνοπατριωτικός, λαϊκίστικος και ακροδεξιός (όχι όμως ναζιστικός) φορέας που θα τους απορροφήσει; Και προλαβαίνουν να γίνουν όλα αυτά ως τις επόμενες εκλογές;
Στη Νέα Δημοκρατία πάλι, αλλά και στην κυβέρνηση στο σύνολό της, δείχνουν αποφασισμένοι να αντιμετωπίσουν και την βία που υποτίθεται ότι ασκείται με πρόσχημα αριστερές αντιλήψεις και κοινωνικούς αγώνες. Φαίνεται ότι θα υπάρξουν εξελίξεις και διώξεις για το έγκλημα στη Μαρφίν, για τις οποίες κανείς δεν τολμά να φέρει αντιρρήσεις, αφού η σφραγίδα είναι αναρχοαντιεξουσιαστική άλλωστε. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως φοβάται μήπως υπάρχουν στοιχεία που εμπλέκουν δικούς τους στα γεγονότα των σκουριών και ειδικά στις καταδρομική επιχείρηση εναντίον των εγκαταστάσεων της εταιρίας που θέλει να εξορύξει χρυσό στην περιοχή και κατά του δημαρχείου. Γι΄αυτό και καταγγέλλει προκαταβολικά την κυβέρνηση που από την πλευρά της με μεγάλη χαρά και προθυμία προσπαθεί να στριμώξει τον ΣΥΡΙΖΑ και να τον συνδέει με ακραίους που ασκούν βία.
Φυσικά, με αυτό τον τρόπο δημιουργούνται συνθήκες πόλωσης που και τα δύο κόμματα δείχνουν να την θέλουν ελπίζοντας να αποκομίσουν οφέλη. Γι΄ αυτό και την τρέφουν με εκατέρωθεν δηλώσεις. Ωστόσο, είναι σαφές ότι η βία πρέπει επιτέλους να παταχθεί σε αυτή τη χώρα. Και εννοούμε τη βία όλων των κατηγοριών, από την πολιτική μέχρι την βία των χούλιγκαν των γηπέδων που κλιμακώνεται πάλι. Το κακό είναι ότι η Νέα Δημοκρατία ως κυβέρνηση αντέδρασε με μεγάλη καθυστέρηση στη βία της Χρυσής Αυγής και στην απειλή που συνιστούσε η εγκληματική δραστηριότητά της για τη δημοκρατία, τώρα δε δημιουργεί την αίσθηση ότι προτίθεται να κτυπήσει τη βία από τα αριστερά για να ισοφαρίσει τα πράγματα. Από την άλλη πλευρά, η στάση του ΣΥΡΙΖΑ είναι ακόμη χειρότερη, καθώς εδώ και τρία-τέσσερα χρόνια προσφέρει θαλπωρή και δικαιολογεί διάφορες εκδηλώσεις βίας με το επιχείρημα ότι πρόκειται για κοινωνικές αντιδράσεις. Τώρα μάλιστα δείχνει να φοβάται μήπως υπάρχουν στοιχεία που βαρύνουν δικούς του βουλευτές και στελέχη για συμμετοχή σε τέτοιες ενέργειες και ειδικά στις Σκουριές.
Πέρα όμως από αυτά, τα δύο κόμματα που αντικειμενικά θα διεκδικήσουν την εξουσία στις εκλογές, έχουν και εσωτερικά προβλήματα. Ο Σαμαράς αντιμετωπίζει ένα συνεχές αντάρτικο από βουλευτές που πρόσκεινται στον Καραμανλή και γενικά υπάρχει ένα αντιμνημονιακός κύκλος προσώπων περί τη Νέα Δημοκρατία που φαίνεται να υπακούει σε κάποιο κέντρο. Ο Τσίπρας πάλι αντιμετωπίζει μία εσωτερική αντιπολίτευση προσώπων και συνιστωσών που στο όνομα ακραίων μαρξιστικών αντιλήψεων τον εμποδίζουν να δείξει ένα πιο μετριοπαθές πρόσωπο και μία πιο ρεαλιστική στάση για να πάρει προς το μέρος του μέρος του κόσμου που τον βλέπει με καχυποψία. Είναι ο κόσμος που θέλει να παραμείνει η χώρα στην Ευρωζώνη.
Μέσα σε αυτές τις μυλόπετρες προσπαθεί να επιβιώσει η κεντροαριστερά και τα κόμματα που κατά κάποιο τρόπο υποτίθεται ότι την εκφράζουν. Είναι φανερό ότι το ΠΑΣΟΚ φθίνει για πολλούς και διάφορους λόγους, άλλους σωστούς και άλλους άδικους, ένας από τους οποίους τώρα είναι ότι «δεν τραβάει» ο Βενιζέλος, με την έννοια ότι δεν περνάει στον κόσμο. Κατά ένα περίεργο τρόπο, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν τον Κουβέλη και τη ΔΗΜΑΡ να ανακάμπτουν κάπως και μένει να δούμε αν αυτή η κίνηση για συσπείρωση και ενότητα της κεντροαριστεράς θα αποδώσει καρπούς. Δύσκολο στη σημερινή συγκυρία και στο περιβάλλον που έχει διαμορφωθεί, παρ΄ όλο που η προσπάθεια γίνεται από σοβαρούς ανθρώπους.
Στο μεταξύ η χώρα αγκομαχά ακόμη, το μνημόνιο λήγει το 2014, το ΔΝΤ τα βάζει με την Ευρώπη και τούμπαλιν, η Ελλάδα θα χρειαστεί δανεικά και μετά τη λήξη του μνημονίου, οι πάντες θέλουν να απαλλαγούν από την παρουσία της Τρόικας και τους ελέγχους της και γενικά επικρατεί μία ασυναρτησία για τις ανάγκες και τους στόχους του άμεσου μέλλοντος. Μερικοί μάλιστα, ίσως οι πιο σοβαροί, τρέμουν μήπως η χώρα βρεθεί εκτός ελέγχου, αλλά και οικονομικής στήριξης και βρεθεί στο χάος.