Κάτι τέτοιο αναρωτιέται εκείνος ο πολίτης που έχει τραβήξει τα πάνδεινα για να στηρίξει την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και τώρα βλέπει την κυβέρνηση να είναι έτοιμη να τα σπάσει με την Τρόικα, τους εταίρους και ίσως και με το ΔΝΤ, που από τη μία πλευρά ζητάει να γίνει κούρεμα του ελληνικού χρέους και από την άλλη επιμένει στην εφαρμογή του προγράμματος, έστω και με νέα μέτρα.
Ο ίδιος αυτός πολίτης που αναρωτιέται μόνος του ή και δημόσια, τάχει χαμένα διαπιστώνοντας ότι σήμερα η κυβέρνηση ζητάει πολιτική διαπραγμάτευση και απειλεί με παύση πληρωμών των χρεολυσίων αν δεν της κάνουν τη χάρη, γυρνώντας περίπου στη γραμμή ΣΥΡΙΖΑ, ή έστω σε προηγούμενες ανάλογες αποτυχημένες απόπειρες της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν εκείνος που από την πρώτη στιγμή έλεγε να απειλήσουμε τους δανειστές με παύση πληρωμών του χρέους ή και με μονομερή διαγραφή του; Και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με υπουργό Οικονομικών των Βενιζέλο δεν επιζήτησε την πολιτική διαπραγμάτευση και έσπασε τα μούτρα της;
Είναι αντιληπτό ότι ο Σαμαράς και η κυβέρνηση δεν μπορούν να πάνε στις ευρωεκλογές χωρίς μία θεαματική «νίκη». Μπορεί να πηγαίνουμε σε πρωτογενές πλεόνασμα, έστω και λογιστικό, μπορεί να ακούγονται καλά λόγια για τις προσπάθειες και τα αποτελέσματα, μπορεί ακόμη και να υπάρχει η αίσθηση μίας σταθεροποίησης της οικονομίας, όμως ο κόσμος και ιδιαίτερα η μεσαία τάξη έχει τόσο πιεστεί και είναι τόσο μεγάλη η ανεργία, που είναι πολύ πιθανό να βγει δεύτερο κόμμα στις ευρωεκλογές η Ν.Δ. και να πάρει εξαιρετικά χαμηλό ποσοστό το ΠΑΣΟΚ. Να χάσει δηλαδή η κυβέρνηση την πολιτική νομιμοποίηση και να μη μπορεί να σταθεί στη συνέχεια. Γι' αυτό και γίνεται λόγος για τριπλές εκλογές.
Όπως φαίνεται, ο Σαμαράς θα αρχίσει να φέρνει γύρα τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Συνηθίζεται άλλωστε να το κάνει αυτό ένας πρωθυπουργός εν όψει της προεδρίας της χώρας του στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο δικός μας όμως θα προσπαθήσει να πείσει τους εταίρους δανειστές ότι είμαστε καλά παιδιά, ότι δεν αντέχουμε ούτε εμείς, ούτε η κυβέρνησή του καινούργια μέτρα και ότι για το συμφέρον όλων είναι να μας δώσουν νέο πακέτο στήριξης, χωρίς νέους επώδυνους όρους. Και επιπλέον θα ζητήσει να μην έρχεται πια στην Αθήνα η αντιπαθητική Τρόικα γιατί ερεθίζει τα πλήθη. Εκτός και αν προτιμούν (οι ξένοι) να έλθει στην εξουσία ο Τσίπρας με τους Λαφαζάνηδες και τις συνιστώσες και να τα κάνει λαμπόγυαλο.
Η αλήθεια είναι ότι πως δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι οι πιστωτές θα δεχθούν πολιτική διαπραγμάτευση, ενώ ως τώρα την αρνιόντουσαν πεισματικά. Δεν είναι καθόλου πεισμένοι ότι τα νούμερα που τους παρουσιάζουμε είναι ρεαλιστικά και το ίδιο ισχύει και για τις προβλέψεις μας για του χρόνου και τα επόμενα χρόνια. Διακρίνουν επίσης πάρα πολύ καθαρά ότι ούτε η σημερινή κυβέρνηση, ακόμη περισσότερο η αντιπολίτευση, ούτε τα μήντια, ούτε και η ελληνική κοινωνία έχουν ξεχάσει τις παλιές κακές συνήθειες. Στην πραγματικότητα ονειρεύονται επιστροφή σε αυτές. Διαπιστώνουν ακόμη, και αυτό κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει, ότι εκείνη η περιβόητη ελληνική διοικητική μηχανή λειτουργεί όπως ακριβώς στο παρελθόν, δηλαδή δεν λειτουργεί και τα όποια ελάχιστα βήματα βελτίωσης έγιναν ύστερα από δική τους αφόρητη πίεση, μέσω της Τρόικας. Επιπλέον ως τώρα ακολουθούσαν μία τακτική αποστασιοποίησης κατά την οποίαν παρέπεμπαν στην Τρόικα και δεν έπαιρναν καμία απόφαση πριν η τελευταία υποβάλλει τις εκθέσεις της.
Με λίγα λόγια, στους τροϊκανούς και τους δανειστές επικρατεί ο φόβος μήπως και το πρόγραμμά τους τιναχθεί στον αέρα και αρχίσουν να τρέχουν πάλι και να μη φτάνουν. Και όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και αλλού, ακόμη και στην Ιρλανδία που της λένε να κάνει υπομονή και να μη βιαστεί να βγει στις αγορές. Στη δική μας περίπτωση δε βλέπουν τον Σαμαρά να μοιράζει το πλεόνασμα πριν το σιγουρέψει και τους πιάνει σύγκρυο. Αφήστε που δεν είναι καθόλου εύκολο γι' αυτούς να πηγαίνουν στα κοινοβούλιά τους και να ζητούν επιπλέον πακέτα βοήθειας για τη χώρα μας, ενώ ο ευρωσκεπτικισμός και ο λαϊκισμός απλώνεται σε όλη την Ευρώπη, παρά τα σημάδια ανάκαμψης.
Ασφαλώς και δεν μπορούμε να προδικάσουμε τι θα γίνει, αλλά από τη στάση των ευρωπαίων θα καταλάβουμε αν φοβούνται και τώρα τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως στο παρελθόν. Ίσως και να νοιώθουν πια αρκετά θωρακισμένοι και να μη φοβούνται την ενδεχόμενη αναρρίχησή του στην εξουσία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα δείξουν μεγαλύτερη ευελιξία και υποχωρητικότητα απέναντί του. Στο μεταξύ όμως ο Σαμαράς δεν έχει μόνο πρόβλημα με τους ξένους, Έχει και δικά του μεγάλα προβλήματα. Κατ' αρχήν από δικές του ομάδες βουλευτών, τους καραμανλικούς και άλλους που αναπτύσσουν φυγόκεντρες τάσεις και κυρίως φλερτάρουν με τον ΣΥΡΙΖΑ. Φοβάται επίσης ότι υπάρχουν εξωπολιτικά οικονομικά κέντρα που τον υπονομεύουν, καθώς αισθάνονται ότι απειλούνται τα συμφέροντά τους από την παρουσία, τις πιέσεις και τον έλεγχο της Τρόικας.
Τέλος η σταθερότητα της κυβέρνησης δοκιμάζεται και από τον Βενιζέλο, ο οποίος βρίσκεται στα πρόθυρα πολιτικού break down, γιατί διαπιστώνει ότι τίποτα δεν του πάει καλά. Ο ίδιος δεν έχει πέρασμα στην κοινωνία, το ΠΑΣΟΚ δεν τα καταφέρνει στις δημοσκοπήσεις, βλέπει την πόλωση να τον συνθλίβει, η κοινοβουλευτική του ομάδα είναι στα κάγκελα, οι πιέσεις να κάνει πίσω κλιμακώνονται και οι πληροφορίες λένε ότι θέλει να τα βροντήξει με σάλτο μορτάλε. Σε σημείο που πολλοί πιστεύουν ότι το «βάστα Βαγγέλη» δεν έχει αποτέλεσμα γιατί ο Βαγγέλης δεν φαίνεται να αντέχει.