ΕΚΤΥΠΩΣΗ
Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Εργαζόμενοι δύο ταχυτήτων

20:04 - 10 Δεκ 2013
Άγγελος Στάγκος

Γράφει ο Άγγελος Στάγκος

Να εξηγηθούμε από την αρχή, ότι είναι πολύ λυπηρό να χάνει κανείς τη δουλειά του, ότι η μεγαλύτερη κοινωνική απειλή σε αυτή τη χώρα είναι η ανεργία και ότι βέβαια, μακάρι να δημιουργηθούν σύντομα θέσεις εργασίας για όλους, αν και αυτό δεν είναι ορατό στον ορίζοντα και αποκλείεται να αναβιώσει το μοντέλο που μας έστειλε στα βράχια. Είτε έλθει ο Τσίπρας στα πράγματα, είτε βρεθούμε κάποια στιγμή - Θεός φυλάξει - κάτω από το ναζιστικό καθεστώς της "Χρυσής Αυγής", είτε βρει και εξολοθρεύσει ο Καμμένος αυτούς που μας ψεκάζουν, είτε το ΚΚΕ φέρει επί της γης τον Μαρξ, τον Λένιν, τον Στάλιν, τον Ζαχαριάδη, τον Φλωράκη και όλους τους αγίους του και συγκυβερνήσει μαζί τους. Μπορεί να είναι δύσκολο για τους Ελληνες να καταπιούν την πικρή αλήθεια, αλλά αυτή είναι... Και κάποια στιγμή θα ήθελα πολύ να δω τι θα λένε όλοι εκείνοι που γράφουν και λένε σήμερα αρλούμπες από την τηλεόραση, τα ραδιόφωνα και τα γραπτά τους, αλλά και οι άλλοι που σχολιάζουν ανώνυμα στο διαδίκτυο.

Τούτων λεχθέντων πάντως, είναι φανερό και εδραιωμένο ότι στην Ελλάδα ο δημόσιος διάλογος σχετικά με την ανεργία, τις απολύσεις και τις θέσεις απασχόλησης αναγνωρίζει δύο κατηγορίες εργαζομένων. Αυτούς που εργάζονται ή εργάζονταν στον ιδιωτικό τομέα και ήταν και είναι αναλώσιμοι και τους άλλους που απασχολούνταν και απασχολούνται στον δημόσιο τομέα και πρέπει να προστατευθούν με κάθε τρόπο.

 

Για τους πρώτους δεν ανοίγει μύτη όταν απολύονται για τον οποιοδήποτε λόγο, αποτελώντας σήμερα τη συντριπτική πλειοψηφία της τεράστιας μάζας των ανέργων, για τους δεύτερους γίνεται της κακομοίρας και διαγκωνίζονται να τους προστατέψουν οι πάντες. Οι συνδικαλισταράδες, οι πολιτικοί, τα κόμματα, τα μήντια και όποιος άλλος τυχαίνει να περνά από την πασαρέλα... 'Ολα αυτά, ενώ είναι γνωστό και γενικά παραδεκτό ότι η Ελλάδα ουσιαστικά χρεοκόπησε εξαιτίας του δημόσιου τομέα, ή όχι;

 

 

'Οπως είπαμε και στην αρχή, κανείς δεν χαίρεται όταν απολύονται άνθρωποι από τις δουλειές τους. Από την άλλη πλευρά όμως, πιάνει και το παράπονο σε όσους εργάζονται ακόμη στον ιδιωτικό τομέα, με τη δαμόκλεια σπάθη της απόλυσης να κρέμεται πάνω από τα κεφάλια, ή τους εκατοντάδες χιλιάδες που έχουν ήδη απολυθεί, να βλέπουν τον χαμό που γίνεται κάθε φορά που απειλούνται, όχι απολύσεις, αλλά κεκτημένα, έως και προνόμια, στο δημόσιο τομέα.

 

Να κλείνουν πανεπιστήμια, να γκρεμίζεται ο ΕΟΠΥΥ, να καταλαμβάνονται δημόσια κτίρια, να παραμένουν ανέπαφοι άχρηστοι οργανισμοί και υπηρεσίες και άλλα τέτοια αξιοσημείωτα χαριτωμένα. Και πάει στο διάολο αν απειλούνται θέσεις εργασίας, αλλά τέτοια και χειρότερα γίνονται επειδή κάποιοι δεν θέλουν να μετακινηθούν από τη μία υπηρεσία στην άλλη, για να μη χάσουν τη βολή τους.

 

Με λίγα λόγια, είναι εξοργιστικό να βλέπει κανείς μία πολιτική τάξη και μία κοινωνία να εξαγριώνονται, μέσω των μήντια και των "ευαίσθητων" δημοσιογράφων, όταν μιλάνε για κινητικότητα και διαθεσιμότητα στο δημόσιο και να μην ιδρώνει το αυτί κανενός, ούτε για τις καθημερινές απολύσεις, ούτε για τον αφανισμό των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, ούτε βέβαια για τους μισθούς των 350 και 400 ευρώ στον ιδιωτικό τομέα. Ίσως γιατί αυτοί οι άμοιροι δεν μπορούν να επιβαρύνουν με την απεργία τους το κοινωνικό σύνολο!

 

Αγγελος Στάγκος

 

[email protected]

Copyright © 1999-2024 Premium S.A. All rights reserved.