Αντίθετα, δεν πρέπει να αποκλειστεί η πιθανότητα να φτάσει ακόμη και στην αυτοδυναμία το σημερινό Κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Και αν δεν φτάσει, θα είναι τόσο κοντά, που μπορεί να επιλέξει να πάει αμέσως σε νέες εκλογές για να την πετύχει… Μπορεί, γιατί δεν ξέρουμε ποιο σκηνικό θα διαμορφωθεί, τόσο στην πολιτική, όσο και στην κοινωνία μετά τη νίκη του.
Αυτά όλα ήταν γνωστά στους πάντες και βεβαίως στους πρωταγωνιστές κατά τη διάρκεια της συζήτησης στη Βουλή την περασμένη εβδομάδα, με αφορμή την απόφαση της κυβέρνησης να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης. Γι΄αυτό και ο Αλέξης Τσίπρας ξεπέρασε τον εαυτό του εκπέμποντας αλαζονεία, κολοπαιδαρία (ναι, κολοπαιδαρία) και απειλές προς διάφορες κατευθύνσεις. Προς τους επιχειρηματίες και γενικά το λεγόμενο κατεστημένο μέσω του Γιάννη Δραγασάκη και στη συνέχεια ο ίδιος προς τους ξένους, τονίζοντας ότι δεν πρόκειται να αναγνωρίσει καμία συμφωνία και καμία υπογραφή με τους δανειστές του Α. Σαμαρά ως πρωθυπουργού από τώρα και στο εξής. Προφανώς δεν αναγνωρίζει πλέον τη νομιμότητα της σημερινής κυβέρνησης.
Ασχέτως του ποιος είναι ο Σαμαράς και ποια η κυβέρνησή του (δύσκολα μπορεί κάποιος να έχει θετική γνώμη), αυτά είναι πολύ επικίνδυνα παιχνίδια. Το γεγονός ότι επιχειρούν να τα παίξουν αποδεικνύει ότι ο Τσίπρας και το επιτελείο του (Παππάς, Σκουρλέτης και οι λοιποί) δεν είναι καλά παιδιά. Ο κίνδυνος να παρασύρουν τη χώρα στον όλεθρο είναι πραγματικός και δεν ενδιαφέρει ποσώς αν και οι ίδιοι θα καταστραφούν. Ωστόσο, είναι φανερό ότι ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των πολιτών δεν δίνει δεκάρα γι’ αυτό και ούτε ενδιαφέρονται για το τι εκπέμπει ο Τσίπρας. Παρασυρμένοι από τον λαϊκισμό και την πίεση που νιώθουν, θέλγονται από τα νταηλίκια και τους κολοπαιδαρισμούς.
Από την άλλη πλευρά, ο Σαμαράς έκανε απανωτά λάθη μετά το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Προχώρησε σε έναν άθλιο ανασχηματισμό της κυβέρνησης, προσχώρησε στον λαϊκισμό, έπαιξε στο γήπεδο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. για να μπορεί να λέει ότι αυτός έδιωξε την Τρόϊκα, το ΔΝΤ και έσκισε τα μνημόνια, κατελήφθη από πανικό, που άλλωστε είναι προσωπικό του χαρακτηριστικό. Τα σήματα βέβαια που πήρε από τις αγορές και τους δανειστές δεν ήταν και τόσο καλά και τώρα δείχνει να το ξανασκέπτεται σε κάποιο βαθμό. Το γεγονός ότι στην ομιλία του άφησε ανοιχτό να δεχτεί να υπάρχει μία γραμμή χρηματοδότησης αν τα πράγματα δεν πάνε καλά, όπως συστήνει η Λαγκάρντ, το αποδεικνύει. Προτιμά αυτή η προληπτική γραμμή να είναι με τους ευρωπαίους δανειστές, αλλά αυτό πρέπει να το δεχτούν και εκείνοι. Όπως φυσικά και όλα τα άλλα που εξαγγέλλουν τόσο ο Σαμαράς, όσο και ο Τσίπρας τον τελευταίο καιρό.
Πέρα από όλα αυτά, τα άλλα συμπεράσματα που προέκυψαν από τη συζήτηση στη Βουλή και τα υπόλοιπα που συμβαίνουν τελευταία είναι: πρώτον, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δείχνει μία σαφή τάση προς αντιδημοκρατικές συμπεριφορές και ο Θεός να μας φυλάει, δεύτερον, ότι κυβέρνηση και αντιπολίτευση ωθούν τη χώρα προς τυχοδιωκτικές περιπέτειες και δύο φορές ο Θεός να μας φυλάει, τρίτον, ότι ο Σαμαράς διαθέτει σήμερα 155 ψήφους και άλλους πέντε μάλλον (τους δύο ανεξάρτητους που ψήφισαν «παρών», του άλλους δύο που δεν πήραν μέρος στην ψηφοφορία προχθές και τον Λυκούδη που το έχει δηλώσει), δηλαδή 160, εν όψει της ψηφοφορίας για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και επομένως μόνο με θαύμα θα αποφύγουμε τις εκλογές τον Μάρτιο, οπότε ο Θεός να μας φυλάει τρεις φορές, τέταρτον, ότι ό,τι και να λένε η χώρα θα παραμείνει σε επιτήρηση κάποιας αυστηρής μορφής και έκτον, η Ευρώπη βρίσκεται σε κακά χάλια και ο Θεός να μας φυλάει τέσσερεις φορές, γιατί δε θα σηκώνει και πολλά πολλά από πάρτη μας.
Άγγελος Στάγκος