Το θέμα όμως δεν είναι ότι το κατάλαβε επιτέλους ο αρχηγός, το θέμα είναι αν μπορεί να το επιβάλλει, γιατί το κόμμα που δημιούργησε είναι ένα “τέρας” -άντε εξάμβλωμα για όποιον προσβάλλεται από τον συγκεκριμένο χαρακτηρισμό- και φυσικά η συγκυβέρνηση με το επικίνδυνο τερατάκι που ακούει στο όνομα “Ανεξάρτητοι Έλληνες” το έκανε πιο δύσμορφο.
Με λίγα λόγια αποτελεί ερωτηματικό αν αυτή η κυβέρνηση μπορεί να κυβερνήσει, ακόμη και αν βάλουν πλάτες στην ηγεσία της μετά την κωλοτούμπα οι παλαιομνημονιακές δυνάμεις. Που πρέπει να βάλουν αυτή την πλάτη, μήπως και σωθεί η παρτίδα - όλοι στην ίδια βάρκα είμαστε -, πράγμα πάρα πολύ δύσκολο πλέον. Γιατί και οι συνθήκες είναι αντικειμενικά πολύ δυσμενέστερες.
Η αλήθεια είναι ότι η ηγεσία της κυβέρνησης, δηλαδή ο Αλ. Τσίπρας και οι περί αυτόν -Δραγασάκης, Παππάς, Φλαμπουριάρης, Σκουρλέτης - ήλθαν πολύ γρήγορα αντιμέτωποι με την ωμή πραγματικότητα. Σε αυτό βοήθησε από τη μία πλευρά ο Σαμαράς με την πολιτική που ακολούθησε μετά τις ευρωεκλογές και τις μνημονιακές εκκρεμότητες που άφησε, κυρίως όμως ότι πήρε μόνο δίμηνη παράταση του μνημονίου, ώστε να μην έχει περιθώρια χρόνου ο Τσίπρας.
Από την άλλη πλευρά, η ακραία ρητορική της σημερινής κυβέρνησης πριν και μετά τις εκλογές, σε συνδυασμό με την υποσχεσολογία και τον καταγγελτικό λόγο, την εγκλώβισαν στη γωνία χωρίς δυνατότητα ελιγμών. Και τρίτος παράγοντας, πολύ βασικός, ήταν βέβαια η εθελοτυφλία και η άγνοια για την πραγματικότητα και τον συσχετισμό των δυνάμεων στην Ευρώπη και τον κόσμο.
Όλα αυτά δημιούργησαν ένα περιβάλλον εξαιρετικά αρνητικό, μέσα στο οποίο ο Τσίπρας και οι δικοί του προσπαθούν να ελιχθούν με ολοκληρωτικές ή περίτεχνες κωλοτούμπες, με διγλωσσία και βαφτίζοντας το κρέας ψάρι, αλλά όσο κινούνται, τόσο πιο πολύ σφίγγουν τα φίδια, όπως τον Λαοκόοντα και τα παιδιά του.
Οι ξένοι έχουν γίνει πολύ πιο σκληροί, είτε γιατί δεν έχουν εμπιστοσύνη, είτε γιατί έχουν απαυδήσει με τους Έλληνες, είτε γιατί θέλουν να ρίξουν αυτή την κυβέρνηση με στόχο ίσως τον σχηματισμό οικουμενικής, ή εθνικής ενότητας, είτε γιατί έχουν αποφασίσει να μας οδηγήσουν στην έξοδο από την Ευρωζώνη.
Στο μεταξύ τα δημοσιονομικά βρίσκονται σε οικτρή κατάσταση και δεν υπάρχει σάλιο, ενώ οι υποχρεώσεις είναι πολύ μεγάλες και σχεδόν άμεσες. Πάνω σ’ αυτά ο πρωθυπουργός πρέπει να αντιμετωπίσει την αριστερή του πτέρυγα, τους ψεκασμένους του κόμματός του, τη Ζωή Κωνσταντοπούλου που φαίνεται να έχει τη δική της ατζέντα, το αστέρι που ονομάζεται Αλέξης Μητρόπουλος και κινείται περίεργα, τους Γλέζους και τους Θεοδωράκηδες και φυσικά τον Καμένο και τους δικούς του. Αφήστε την ταραχή που ακούει στο όνομα Βαρουφάκης, ο οποίος δεν μπορεί να βάλει φραγμό στο στόμα του και στο ναρκισσισμό του.
Μύλος λοιπόν, αλλά ο Τσίπρας έχει ακόμη την ανοχή πολύ μεγάλου μέρους των ψηφοφόρων και μπορεί να το εκμεταλλευτεί με πολλούς τρόπους.
Πρώτος τρόπος είναι να σταματήσουν οι υπουργοί, οι υπουργοί αναπληρωτές και οι υφυπουργοί, να συμπεριφέρονται σαν βουλευτές της αντιπολίτευσης και να στρωθούν στοιχειωδώς στη δουλειά. Κυβέρνηση είναι και πρέπει να κυβερνήσουν, όχι να καταφέρονται καθημερινά εναντίον των ξένων και να αναμασούν τις προεκλογικές εξαγγελίες και υποσχέσεις που δεν μπορούν να υλοποιηθούν. Όχι μόνο γιατί τις απορρίπτουν οι δανειστές, αλλά και γιατί δεν υπάρχει φράγκο.
Ωστόσο, για να λειτουργήσουν αυτοί, ξεφεύγοντας και από τη συνήθεια του συνεχούς μπλα - μπλα, πρέπει να καθοριστούν και οι αρμοδιότητες του καθενός από τον πρωθυπουργό. Όσο για τον Βαρουφάκη, κάποιος πρέπει να του πει ότι πέρα από τις διαλέξεις, τις συνεντεύξεις και τα ευφυολογήματα, χρειάζεται και η διαχείριση της καθημερινότητας. Δηλαδή δουλειά...
Κάπως έτσι μπορεί η ηγεσία της κυβέρνησης να έχει και την κριτική στήριξη των δυνάμεων της αντιπολίτευσης που πιστεύει στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας. Τη χρειάζεται τώρα και θα την χρειαστεί πολύ σύντομα ακόμη περισσότερο.
Άγγελος Στάγκος