Εκτός και αν προφασιζόμαστε, πάλι ως κυβέρνηση και ως χώρα, ότι θέλουμε να μείνουμε στην Ευρωζώνη, αλλά στην πραγματικότητα προσπαθούμε να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για μία έξοδο, ρίχνοντας την ευθύνη στους άλλους. Όπου άλλοι είναι κυρίως η Γερμανία, που διαθέτει και το κατάλληλο ιστορικό παρελθόν. Ωστόσο, γνωρίζοντας ότι ο λαϊκισμός έχει φτάσει στην Ελλάδα σε απώτατα όρια, ίσως να απαιτούμε τη στήριξή τους (με τους όρους μας βέβαια), ασκώντας παράλληλα το αναφαίρετο δικαίωμά μας να τους βρίζουμε, ως ανεξάρτητοι και αξιοπρεπείς Έλληνες...
Κατά την κυβέρνηση και αρκετές τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές περσόνες, οι Γερμανοί (η “Μπίλντ”, ο Σόϊμπλε, η Μέρκελ και άλλοι) είναι εκείνοι που πάντα προκαλούν. Δεν είναι ακριβώς έτσι, με εξαίρεση την λαϊκίστικη “Μπιλντ”. Είναι νωπά στη μνήμη όσα “έσουρναν” διάφοροι Ελληναράδες κατά της Μέρκελ, του Σόϊμπλε και γενικά των Γερμανών με κάθε ευκαιρία στις λαϊκές συναθροίσεις από το 2010 ως τις τελευταίες εκλογές. Ακόμη και επιθέσεις με καφέδες έγιναν κατά Γερμανών από εγκάθετους. Ούτε λησμονούνται εύκολα οι χαρακτηρισμοί όπως “γερμανοτσολιάδες”, “μερκελιστές” και άλλοι συναφείς, με τους οποίους στόλιζαν οι... εθνικές και πατριωτικές “αντιμνημονιακές” δυνάμεις, τους λεγόμενους “μνημονιακούς”. Με αιωρούμενο πάντα τον υπαινιγμό ότι οι τελευταίοι είναι συνεργάτες των “κατακτητών”.
Αν τότε όμως όλα αυτά λέγονταν από “αγανακτισμένους” του δρόμου, ή πολιτικούς χωρίς θέσεις ευθύνης, τώρα γίνεται σαφές ότι καλλιεργείται αντιγερμανικό κλίμα από την κυβέρνηση. Αρκεί να ψάξει κανείς στις ομιλίες του Αλ. Τσίπρα, στις δηλώσεις του Γ. Βαρουφάκη, του Π. Καμένου του Κ. Ήσυχου, του Π. Κοτζιά, του Μ. Γλέζου, της Ζωής Κωνσταντοπούλου και πάει λέγοντας. Όταν δεν προχωρούν σε χαρακτηρισμούς, εκτοξεύουν άμεσα ή έμμεσα απειλές, ανακινούν θέματα, που δεν είναι άμεσης προτεραιότητας και δεν ωφελούν τη χώρα στην κατάσταση που βρίσκεται, ή προχωρούν σε προγραμματισμένες πρωτοβουλίες, οι οποίες είναι βέβαιο ότι θα ενοχλήσουν τους... εχθρούς, προκαλώντας κλιμακούμενες αντιδράσεις από την πλευρά τους με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Η συγκεκριμένη πρακτική δημιουργεί φυσικά απορίες. Είναι σε θέση η Ελλάδα να προκαλεί σε τέτοιο βαθμό εταίρους δανειστές, όταν μάλιστα ζητάει τη στήριξή τους; Θα μπορούσε να ήταν κατανοητό αν η κυβέρνηση είχε αποφασίσει να διακόψει κάθε σχέση μαζί τους, αλλά τώρα; Από την άλλη πλευρά, αν στόχος της κυβέρνησης είναι να έλθει σε μία συμφωνία, προκειμένου να μείνει στην Ευρωζώνη, πως θα την περάσει στη Βουλή και στο λαό, καλλιεργεί ένα τόσο αντιγερμανικό κλίμα; Γιατί εννοείται ότι η όποια συμφωνία αποκλείεται να ισοδυναμεί με ολοκληρωτική νίκη της Ελλάδας και όποιος πιστεύει το αντίθετο είναι σίγουρα “ψεκασμένος”.
Εκτός αν οι σημερινοί ιθύνοντες και αρμόδιοι έχουν απέραντη εμπιστοσύνη στις επικοινωνιακές τους δυνατότητες, βασιζόμενοι ταυτόχρονα στην ολιγοφρένεια των ψηφοφόρων, αλλά κάτι τέτοιο δεν τους τιμά, αν συμβαίνει. Οπότε ξανατίθεται το βασικό ερώτημα. Θέλουν πραγματικά την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη, ή έχουν αποφασίσει την έξοδο και προσανατολίζουν την κοινή γνώμη σε αυτή την κατεύθυνση; Ελπίζεται ότι ισχύει το πρώτο, αλλά οι αμφιβολίες είναι μεγάλες.