Παραδείγματος χάριν, κανείς δεν μπορεί να φτάσει σε κάποιο συμπέρασμα αν η κυβέρνηση θέλει ή όχι, να κρατήσει τη χώρα στο πλαίσιο της Ευρωζώνης. Ο πρωθυπουργός διαβεβαιώνει ότι θέλει, άλλο αν προχωρά προς απροσδιόριστη κατεύθυνση, ο Στρατούλης πηγαίνει στο Μεσολόγγι για να παραλληλίσει την ηρωική έξοδο του 1826 με σημερινή πιθανή ηρωική έξοδο της χώρας, προφανώς από το ευρώ. Χωρίς να αναφέρει, αν το γνωρίζει, ότι η έξοδος του 1826 έγινε αφού πλέον είχαν φαγωθεί ακόμα και τα ποντίκια και στοίχησε τη ζωή σε εκατοντάδες ή χιλιάδες γυναικόπαιδα. Οπως ο άλλος, ο καμένος που απείλησε ότι θα το κάνει Κούγκι για να δείξει την αποφασιστικότητά του να τα τινάξει όλα στον αέρα, σίγουρα χωρίς να γνωρίζει ότι ο Σαμουήλ απέμεινε στο ομώνυμο μοναστήρι με μερικά γερόντια, αφού οι Σουλιώτες που μπορούσαν να περπατήσουν είχαν κάνει συμφωνία με τον Αλή Πασά και έφυγαν. Άρτζι μπούρτζι και λουλάς, δηλαδή.
Κανείς επίσης δεν μπορεί να καταλάβει πως οι της κυβέρνησης αντιλαμβάνονται τη λειτουργία της οικονομίας, τι ρόλο παίζει ο Βαρουφάκης, μέχρι που μπορεί να φτάσει η κατάσταση όταν στραγγίζουν τους πάντες και τα πάντα από κάθε μετρητό, όταν ονειρεύονται ότι θα βρουν λεφτά από φαντασιακές πηγές, όταν συνεχίζουν να μοιράζουν στα λόγια και να υπόσχονται, όταν συνεχώς κοροϊδεύουν τους εταίρους δανειστές. Ακόμη και γιατί πήγε ο Βαρουφάκης στη Λαγκάρντ είναι ανεξήγητο, εκτός και αν εκείνη τον κάλεσε για να τον μαλώσει, μια και οι κανονισμοί και η θέση του ΔΝΤ, είναι δεδομένοι. Παραμένει δε μυστήριο τι εννοούσε ο λεγάμενος λέγοντας ότι η Ελλάδα θα πληρώνει το χρέος της στο διηνεκές, αφού πριν μερικές εβδομάδες ήθελε να εκδώσει τα περιβόητα ομόλογα, perpetual bonds τα ονόμαζε, με τα οποία θα πλήρωνε τους δανειστές, πάλι στο διηνεκές.
Κανείς δεν ξέρει επίσης σε τι αποσκοπεί η κυβέρνηση με τα καραγκιοζιλίκια, τις παλινωδίες και τις ακατανόητες ενέργειες στο εσωτερικό. Πως βλέπει τις σχέσεις της με τους αντιεξουσιαστές μπαχαλάκηδες, τους τρομοκράτες και τους συνεργάτες τους και όλο το αντικοινωνικό περιθώριο που το φέρνει στο κέντρο του πολιτικού σκηνικού. Πως θέλει τον ρόλο της αστυνομίας, τι θα κάνει με τις συγκρούσεις των μεροκαματιάρηδων με τους κουκουλοφόρους στις Σκουριές, τι αισθάνεται για τις συνεχείς καταλήψεις δημοσίων κτιρίων και όχι μόνο. Αφήστε δε, τις απερίγραπτες πρωτοβουλίες και τη στάση της Προέδρου της Βουλής, Ζωής, που μεταξύ άλλων, έφτιαξε μία εξίσου απερίγραπτη επιτροπή αλήθειας για το χρέος, την διάνθισε και με ανεμομαζώματα ξένων, έδωσε την εντύπωση ότι αυτή θα λειτουργεί στο πλαίσιο του Κοινοβουλίου και κατάφερε να τιμήσει με την παρουσία του ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας την πανηγυρική εναρκτήρια συνεδρίασή της. Φυσικά, ερωτηματικό είναι και η στάση του Πάκη Παυλόπουλου και πως ο ίδιος αντιλαμβάνεται το δικό του ρόλο, ως αρχηγού του κράτους...
Που το πάνε με όλα αυτά και άλλα, όπως η διαμόρφωση του εκπαιδευτικού συστήματος; Γιατί υπάρχουν και άλλα, όπως η φανερή προσπάθεια να ανακατέψουν τις τρεις ξεχωριστές εξουσίες της Δημοκρατίας, την εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική, σε μία και αυτή κάτω από την εξουσία του κόμματος, της Ζωής, του Καμένου κλπ. Ή μήπως μπορούμε να καταλάβουμε αν πηγαίνουν για εκλογές και με ποιο ερώτημα τον Ιούνιο, αν και πως θα υπογράψουν νέο μνημόνιο, ποιες είναι οι σχέσεις του Τσίπρα με τους αριστερούς και τους ψεκασμένους, τι πραγματικά είναι ο ίδιος και τέλος, πως βλέπουν όλο αυτό το τσίρκο οι ξένοι.
Άγγελος Στάγκος
[email protected]