Ψάχνουμε απεγνωσμένα για πολιτικές λύσεις, αναβολές πληρωμών, δόσεις, δάνεια, διευκολύνσεις και λεφτά, ενώ ταυτόχρονα η κυβέρνηση προκαλεί μία τέτοια σύγχυση που όμοια της δεν έχουμε γνωρίσει εδώ και πολλά χρόνια, ή μάλλον στη διάρκεια της ζωής όσων σήμερα αναπνέουν. Σε βαθμό εμείς οι πολίτες έχουμε ζαλιστεί πλήρως και δεν ξέρουμε τι μας γίνεται, αλλά και εκείνοι που κυβερνούν φαίνεται να παραπατάνε από την πολλή γυροβολιά.
Έχουμε ξαναπεί ότι δεν είναι εύκολο το συμπέρασμα στο ερώτημα αν επίτηδες προκαλεί τέτοια σύγχυση η κυβέρνηση, ή αν προκύπτει επειδή έχει χάσει τα αβγά και τα πασχάλια. Μάλλον και τα δύο, γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε τις υπερήφανες δηλώσεις περί δημιουργικής ασάφειας. Ταυτόχρονα όμως γινόμαστε μάρτυρες πρωτοφανών πραγμάτων. Ο Βαρουφάκης περιφέρεται στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ πουλώντας σταριλίκι, ζεστό αέρα και ουσία καμία, ενώ πολλοί ευρωπαίοι δεν θέλουν να τον βλέπουν στα μάτια τους.
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου φτιάχνει το δικό της βιλαέτι μέσα στο κράτος, υιοθετεί συμπεριφορές που προκαλούν ρίγος, αλλά γέλιο, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να βγάλει τρέϊλερ ως πρόεδρος της Βουλής, διαλαλώντας την ανάγκη διαγραφής του χρέους. Ο Λαφαζάνης βρίζει ως καπιταλιστές τους ευρωπαίους και κάνει τα δικά του, τοποθετώντας διευθύνοντα σύμβουλο στη ΔΕΗ παλιό συνδικαλιστή. Ο Σταθάκης τοποθετεί αντιπρόεδρο του ΟΤΕ τον γενικό γραμματέα του υπουργείου, υποστηρίζοντας ότι δεν είναι πολιτικό πρόσωπο , αλλά μετακλητός υπάλληλος.
Ο Σκουρλέτης υπόσχεται τη μάνα του και τον πατέρα του. Ο Στρατούλης παρομοιάζει μία ενδεχόμενη έξοδο από το ευρώ με την έξοδο του Μεσολογγίου. Ο Καμένος απειλεί με Κούγκια και τζιχαντιστές τους ευρωπαίους, μοιράζει τα πετρέλαια του Αιγαίου πριν βρεθούν, προκαλεί δεξιά και αριστερά και αναθέτει -με προσυπογραφή του Τσίπρα - την αναπαλαίωση αεροπλάνων δίχως διαγωνισμό.
Κυβερνητικοί βουλευτές στηρίζουν κουκουλοφόρους και άλλοι πάνε γλυκά σε φυλακισμένους τρομοκράτες. Στήνονται παραστάσεις κατά των κομμάτων της αντιπολίτευσης, καταγγέλλονται εργαζόμενοι στις Σκουριές γιατί θέλουν να κρατήσουν τις δουλειές τους και δοξάζονται μπαχαλάκηδες. Και άλλα πολλά, στο όνομα της της αέναης διαπραγμάτευσης, δίχως αποτέλεσμα.
Μιλάμε για κανονική τρέλα, που μπορεί να έχει και στόχο, ωστόσο. Να είναι όλα ανοιχτά, τίποτα να μη κλείσει, ως τον Ιούνιο. Τότε ίσως ξεκαθαρίσουν κάποια πράγματα. Αν ακόμη η χώρα αναπνέει.
Άγγελος Στάγκος