Είναι φανερό πια ότι το περιθώριο με όλες του τις παραφυάδες, από τις πολιτικά ακραίες μέχρι τις ψεκασμένες, ήλθαν στην εξουσία και πασχίζουν με κάθε τρόπο να επιβάλλουν τη δική τους πραγματικότητα. Να φτιάξουν δηλαδή ένα μόρφωμα με πολλά στοιχεία αυταρχισμού, που θα λειτουργεί και θα πορεύεται στο δικό του μίζερο σύμπαν.
Λογικά αυτό δεν θα οδηγήσει πουθενά και θα σκάσει σαν φούσκα, αλλά στο μεταξύ η ζημιά θα είναι πάρα πολύ μεγάλη για όσους το ζήσουν. Οσο για τις ευθύνες του λαού, αυτές είναι μεγάλες γιατί εδώ και πάρα πολλά χρόνια επιζητεί άμεσα ή έμμεσα την υλοποίηση ενός τέτοιου ονείρου, φυσικά σε αγαστή σύμπνοια με την πολιτική τάξη. Οπου πολιτική τάξη, όσοι ασχολούνται με τα κοινά, είτε ως αιρετοί, είτε ως διορισμένοι. Πολιτικοί, κομματάρχες, στελέχη κομμάτων, δήμαρχοι, δημοτικοί σύμβουλοι, συνδικαλιστές, οι πάντες όλοι, που είτε εκλέγονται, είτε επηρεάζονται ή επηρεάζουν τον λαό. Μιλάμε δηλαδή για το σύνολο της Ελλάδας...
Ολα αυτά φαντάζουν θεωρητικά και ασαφή, αλλά γράφονται έτσι με μεγάλη προσπάθεια χαλιναγώγησης της ανησυχίας, της αγανάκτησης και της οργής που προκαλούν όσα βιώνουμε καθημερινά ως πράξεις και αποφάσεις της κυβέρνησης.
Από τα απερίγραπτα πρόσωπα που τοποθετούνται σε διάφορες θέσεις, τις ακόμη πιο απερίγραπτες δηλώσεις διαφόρων βουλευτών και αξιωματούχων, ως τις ενέργειες που προκαλούν απελπισία και φόβο. Και κυρίως η αίσθηση ότι στόχος της κυβέρνησης είναι η ισοπέδωση ακόμη πιο κάτω σε τομείς όπως η παιδεία και η κρατική μηχανή, μαζί με την επιδίωξη του ελέγχου των πάντων.
Η επάνοδος στο καθεστώς του ’80 στην ανώτατη παιδεία, η κατάργηση των πρότυπων σχολείων, η εκλογή των διευθυντών από τους συναδέλφους τους στα δημοτικά, τα γυμνάσια και τα λύκεια, η σταδιακή κατάργηση της διαύγειας, η ενίσχυση του αντιευρωπαϊσμού και ειδικότερα του αντιγερμανισμού, η έμεση ή άμεση θαλπωρή που προσφέρεται στους πάσης φύσεως μπαχαλάκηδες, η υιοθέτηση της αερολογίας, του ψέματος και του θράσους, ως επίσημης επικοινωνιακής πολιτικής, ο διαχωρισμός της κοινωνίας σε “δικούς μας” και αντιπάλους, η επιβράβευση της αναξιοκρατίας.
Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία ότι αυτές οι τάσεις θα ενταθούν αν η κυβέρνηση έλθει τελικά σε ρήξη με τους εταίρους δανειστές. Με αυτή την έννοια και όχι μόνο για να μη καταρρεύσει η οικονομία, η παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση, πρέπει να αποτελεί κόκκινη γραμμή για όσους έχουν ακόμη τα λογικά τους σε αυτό τον τόπο.
Η Ευρώπη αποτελεί ένα ολόκληρο σύστημα αξιών, που αν η Ελλάδα το χάσει θα βυθιστεί στο χάος και εμείς μαζί της. Προς το παρόν παρατηρούμε την κυβέρνηση να υποχωρεί ευτυχώς σε όλα τα μέτωπα, αλλά θα πρέπει να επισημοποιηθεί η συμφωνία για να είμαστε κάπως ήσυχοι. Το επόμενο στάδιο βέβαια είναι η υλοποίησή της και το ερώτημα είναι ποιοι από αυτούς βρίσκονται σήμερα στην εξουσία θα το κάνει. Ωστόσο αυτό είναι ένα επόμενο στάδιο και θα περάσουμε άλλη μεγάλη ταραχή αν και όταν φτάσουμε εκεί.
Άγγελος Στάγκος