Η «αισιοδοξία» αυτή τη φορά πηγάζει από το γεγονός ότι τα λεφτά τελείωσαν, ξύστηκε ο πάτος, η ρευστότητα στέρεψε, αλλά οι άμεσες υποχρεώσεις της χώρας είναι μεγάλες, τρέχουν και οι καταληκτικές ημερομηνίες για την εκπλήρωσή τους είναι πολύ κοντά. Όπως βέβαια πολύ κοντά βρίσκεται και η πλήρης καταστροφή. Επιπλέον όλο και ακούγονται διάφορα περί σύγκλισης με την άλλη πλευρά. Ότι βρέθηκε λύση για το ΦΠΑ, θα γίνουν οι αποκρατικοποιήσεις, είναι σε τροχιά το ασφαλιστικό για τις απαιτούμενες αλλαγές, κάτι μαγειρεύεται στα εργασιακά και διάφορα τέτοια.
Μαζί με όλα τα παραπάνω, αυτά δηλαδή που ακούγονται, εκείνα που προέρχονται από βάσιμες εκτιμήσεις, τα άλλα που αποτελούν αδιάψευστα δεδομένα στηριγμένα σε αριθμούς και δείκτες, με την οικονομία στα μαύρα της τα χάλια και να χειροτερεύει, κυκλοφορούν πληροφορίες ή φήμες ότι ο Αλ. Τσίπρας κινείται μεταξύ μελαγχολίας και πανικού.
Όχι τόσο γιατί έχει αποτύχει πλήρως η πολιτική του, όχι γιατί όλα τα πιστεύω, οι σχεδιασμοί και οι εκτιμήσεις έπεσαν έξω, όχι επειδή έπεσε πάνω σε ασάλευτο και συμπαγές τείχος εταίρων δανειστών και ΔΝΤ, αλλά κυρίως γιατί αντιμετωπίζει ένα μέτωπο στο εσωτερικό του δικού του κόμματος και της δικής του κυβέρνησης που παραμένει αγκυλωμένο στις δοξασίες, τις πεποιθήσεις, τις εξαγγελίες, τις υποσχέσεις, με το οποίο έφτασαν στην εξουσία, αρνούμενο να δει την πραγματικότητα. Ή ακόμη χειρότερα, ένα μέτωπο διαφόρων που επιδιώκουν τη ρήξη.
Άγνωστο τι ισχύει, αλλά με τα τόσα ψέματα που σερβίρει η κυβέρνηση, τις παλινωδίες και την άγνοια που τη χαρακτηρίζει, την φανερή ανικανότητά της, τις ιδεοληψίες και την προθυμία με την οποία καταπατεί νόμους, κανόνες και ηθική, θα πρέπει να φέρει τη συμφωνία για να τη πιστέψουμε. Προς το παρόν αυτό που βλέπουμε και ακούμε είναι ρητορική που εξακολουθεί να είναι σφόδρα αντιμνημονιακή, ούλτρα αντιευρωπαϊκή και εξαιρετικά απειλητική προς τους άλλος, μέσα και έξω από τη χώρα. Τους ευρωπαίους έξω, τους πολιτικούς αντιπάλους μέσα.
Η αντιμνημονική και αντιευρωπαϊκή ρητορική έφτασε στο σημείο να λανσάρεται από Κατρούγκαλο και άλλους η άποψη ότι μπορεί να γίνει δημοψήφισμα με την κυβέρνηση να εισηγείται «όχι». Εννοώντας πιθανώς ότι αυτό θα γίνει αν κάποια στιγμή οι δανειστές, απηυδισμένοι από τις καντρίλιες της ελληνικής κυβέρνησης, παρουσιάσουν ένα κείμενο και πουν «ή το δέχεστε ή τέρμα», κάντε το κουμάντο σας.
Προς το παρόν όμως είναι πολλά τα στελέχη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και των Αν. Ελ. που λένε ανοιχτά ότι δεν θα ψηφίσουν μία συμφωνία που θα διαφέρει από τις λεγόμενες «κόκκινες γραμμές», αρκετοί επιτέθηκαν στον Τσιπρα μέσα στα κομματικά όργανα, μιλάνε για Κούγκια και σύνδρομα Σαμψών, απειλούν να ξανακατεβάσουν τον κόσμο στις πλατείες, η Κωνσταντοπούλου δεν αναγνωρίζει τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου, κατεδαφίζουν σαν νέοι τζιχαντιστές ό,τι καλό υπάρχει.
Για να μην αναφερθούμε στις ομιλίες Τσίπρα, Καμένου, Λαφαζάνη, Βαρουφάκη στο συνέδριο του Εκόνομιστ την περασμένη εβδομάδα, που ουσιαστικά στράφηκαν κατά των ευρωπαίων και παρέμειναν σταθεροί στη ρητορική τους. Ο Τσίπρας μάλιστα ήλθε ότι ήλθε η ώρα της αναδιανομής του πλούτου (που δεν υπάρχει), αντί να μιλήσει ο αθεόφοβος για την ανάγκη παραγωγής πλούτου στη χώρα.
Την ίδια ώρα βγαίνουν άλλοι, όπως ο Μπαλάφας (ποτέ δεν είπε ο Τσίπρας ότι θα καταργήσει το μνημόνιο με ένα νόμο), ο Μητρόπουλος (είπαμε και υπερβολές προεκλογικά), ο Παπαδημούλης (η χρεοκοπία, ακόμη και μέσα στο ευρώ θα είναι η χειρότερη εξέλιξη) που προσπαθούν να προετοιμάσουν το έδαφος για την κωλοτούμπα και συσπειρώνονται γύρω από τον πρωθυπουργό. Μαζί τους ο Δραγασάκης και προφανώς συνιστούν την ομάδα των «ρεαλιστών».
Σύμφωνα δε με φήμες, ο Τσίπρας διαβεβαιώνει τους δανειστές ότι αν του δώσουν μία συμφωνία που να μπορεί να παρουσιάσει στην Ελλάδα δίχως να ξεφτιλιστεί, θα καθαρίσει σαν αβγό τους ακραίους. Να τα δούμε, αλλά δεν θα είναι εύκολο και θα απαιτηθούν διαδικασίες που θα αφορούν όλη τη χώρα. Εκλογές…γιατί θα πρέπει να βρεθούν και εκείνοι που θα υλοποιήσουν τη συμφωνία, γιατί οι σημερινοί ούτε θέλουν, ούτε μπορούν. Προηγουμένως όμως να δούμε τη συμφωνία για να το πιστέψουμε!
Άγγελος Στάγκος