Αυτός εννοούσε βέβαια ότι έπρεπε να βγει από τη μέση η Τρόϊκα, μετά να βγει και το ΔΝΤ και οι ευρωπαίοι να δεχθούν όσα απαιτούσε η ελληνική κυβέρνηση, αλλά τα πράγματα ήταν κάπως διαφορετικά. Η ελληνική πλευρά ήταν εκείνη που έπρεπε και πρέπει να πάρει την πολιτική απόφαση να εγκαταλείψει τις ανεδαφικές και αστήρικτες εξαγγελίες και υποσχέσεις της για να υπάρξει συμφωνία. Τώρα μάλιστα που φτάσαμε στο “και πέντε” είναι υποχρεωμένη να το κάνει για να μη ρίξει τη χώρα στα βράχια. Περιθώρια άλλα δεν υπάρχουν, ακόμη και αν δεν πληρώσει το ΔΝΤ στις 5 Ιουνίου, όπως απειλεί, ακόμη και αν οι άλλοι δείξουν ανοχή ως το τέλος του ίδιου μήνα... Αγνωστο όμως αν οι καταθέτες και οι αγορές θα δείξουν ανοχή στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα
Το περασμένο Σαββατοκύριακο έγινε αντιληπτό σε όλους ότι ο πρωθυπουργός δεν καλείται απλά να δώσει πολιτική λύση στο τεράστιο πρόβλημα της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές. Αντιμετωπίζει πολύ μεγάλο πολιτικό πρόβλημα στο εσωτερικό, ιδιαίτερα μέσα στο κόμμα του. Τα 75 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που ουσιαστικά τάχθηκαν υπέρ της ρήξης και της επιστροφής στη δραχμή, αποτελούν μία εξαιρετικά υπολογίσιμη δύναμη, διάφοροι υπουργοί ρίχνουν το γάντι κάθε μέρα, η Ζωή Κωνσταντοπούλου παίζει ένα προσωπικό παιχνίδι, όπως φάνηκε καθαρά στην ανάκριση στην οποία υπέβαλε τον Ταγματάρχη της ΕΡΤ, οι ψεκασμένοι τύπου Ραχήλ Μακρή παραμένουν ανεξέλεγκτοι, κανείς δεν είναι βέβαιος τι θα κάνουν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, αλλά γνωρίζουμε τις τοποθετήσεις της Ξουλίδου και της Χρυσοβελώνη, ενώ ο Βαρουφάκης αποτελεί μία κατηγορία μόνος του. Πετάει μία παρόλα σε καθημερινή βάση, αμέσως σχεδόν την παίρνει πίσω ή του την απορρίπτουν και γενικά τρελαίνει το σύμπαν. Μέχρι και ο Γιούνκερ τον αποδοκίμασε σε σημερινές - χθεσινές δηλώσεις του.
Καθόλου ευχάριστη η θέση του Τσίπρα είναι η αλήθεια, χωρίς αυτό να τον απαλλάσσει από τις ευθύνες του. Το τέρας είναι και δικό του δημιούργημα και καβάλα σε αυτό έφτασε στην εξουσία. Κανείς δεν είναι βέβαιος και σίγουρα ο ίδιος, τι θα γίνει αν τους αγνοήσει, ή αν τα σπάσει με όλους τους παραπάνω. Έστω και με κάποιους από αυτούς, αν και πολύ δύσκολα θα το αποφύγει. Αν το κάνει πάντως δεν θα είναι πια ό Τσίπρας που γνωρίσαμε εξ ου και το αδιέξοδό του. Φοβάται ότι μπορεί να χάσει τη δεδηλωμένη, φοβάται τη διάσπαση του κόμματος, φοβάται τους ψεκασμένους και τους Αν.Ελ., φοβάται τη ζημιά που μπορεί να κάνει ο Βαρουφάκης αν τον φάει, καθώς οι τρεις συνεντεύξεις που δίνει την ημέρα θα γίνουν οκτώ και δίχως φρένο, φοβάται τη Ζωή γιατί είναι Πρόεδρος της Βουλής και υπάρχει διαδικασία για να τη ρίξει. Και τι δε φοβάται πια ο πρωθυπουργός μας, ακόμη και τον ίσκιο του!
Από την άλλη πλευρά, είναι σαφές ότι ο χρόνος τρέχει αμείλικτος και οποιαδήποτε συμφωνία, ακόμη και η πιο light θα είναι οδυνηρή. Και γιατί δεν θα έχει καμία σχέση με το περιβόητο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, αλλά και αντικειμενικά, καθώς η οικονομική κατάσταση έχει χειροτερέψει σημαντικά (με ευθύνη του ίδιου και της κυβέρνησής του), και δεν υπάρχουν λεφτά ούτε για καφέ. Που σημαίνει ότι αν πάρει την πολιτική απόφαση να υπογράψει συμφωνία για να σώσει τη χώρα, θα πέσει στα νύχια των δικών του με άγνωστες συνέπειες. Με λίγα λόγια, φοβάται ο Τσίπρας το θεριό μα γλιτωμό δεν έχει.