Όλα αυτά και άλλα πολλά τα είδαμε μέσα σε μία εβδομάδα, αλλά από εδώ και εμπρός η προσοχή θα επικεντρωθεί σε δύο πεδία. Το πρώτο και πιο σημαντικό είναι βέβαια η επίδοση του κυβερνητικού σχήματος στη διακυβέρνηση της χώρας, στην εφαρμογή του μνημονίου, στη διαχείριση των αντιδράσεων μέσα και έξω από τα συνεργαζόμενα κόμματα, δηλαδή τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και τους Αν.ΕΛ. Το ενδιαφέρον είναι πολύ μεγάλο γιατί είναι γνωστό ότι η τύχη της χώρας δεν είναι εξασφαλισμένη και παίζεται πάλι από τον ίδιο θίασο που πριν ένα μήνα τα θαλάσσωσε.
Το δεύτερο πεδίο ενδιαφέροντος, αν και πιο περιορισμένο, έχει να κάνει με εσωκομματική παράσταση στη Νέα Δημοκρατία. Πολλούς δεν τους ενδιαφέρει, κατά δήλωσή τους, αλλά έχει σημασία ποιος θα βγει αρχηγός εκεί, αν επιτέλους θα γίνουν προσπάθειες στοιχειώδους ιδεολογικού εκσυγχρονισμού στο χώρο της και αν φυσικά θα ξεφύγει το κόμμα από την ιδιοκτησία Καραμανλή, την οποία παραδόξως υποστηρίζει η Ντόρα, μεταξύ άλλων, για λόγους, που δεν έχουν να κάνουν μόνο με την πολιτική προφανώς, αλλά και με τη ψυχολογία, ίσως την ψυχιατρική κλπ. Προς το παρόν, δύο είναι οι υποψήφιοι, Κ. Μητσοτάκης και Τζιτζικώστας και όλοι περιμένουν τον Μεϊμαράκη να πει το πολυπόθητο «ναι» στους Καραμανλήδες για να υπερασπιστεί αυτό την ιδιοκτησία τους απέναντι στους καταπατητές. Πάντως, είτε έτσι, είτε αλλιώς, χρειάζεται να υπάρχει ένα συγκροτημένο και σχετικά ισχυρό κόμμα στην αντιπολίτευση ως εφεδρεία και αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει άλλο πλην της Ν.Δ., παρά την αλλοπροσαλλοσύνη της.
Στο μεταξύ όλοι πρέπει να είναι προσηλωμένοι στον Τσίπρα. Δείχνει αποφασισμένος να αλλάξει τη δομή του κόμματός του και να το κάνει εντελώς αρχηγικό, κατά απόλυτη μίμηση του Ανδρέα, που άλλωστε φαίνεται ότι είναι το ίνδαλμά του και στο στυλ και στην πολιτική και στις τακτικές κινήσεις. Ήδη αφήνει να εννοηθεί ότι η κατεύθυνσή του είναι προς την Κεντροαριστερά (Ψιλοανοίγματα προς το ΠΑΣΟΚ, συναντήσεις με Σουλτς και Πιτέλα στο Ευρωκοινοβούλιο, το κόμμα σε θέση «παρατηρητή» στους ευρωσοσιαλιστές) και παράλληλα προσπαθεί να πείσει ότι είναι αποφασισμένος να κυβερνήσει αυτή τη φορά και μάλιστα προωθώντας μεταρρυθμίσεις και εφαρμόζοντας σε μεγάλο βαθμό το μνημόνιο. Η εντελώς «αρχηγική» ομιλία του στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο ήταν χαρακτηριστική.
Το καλάθι που κρατάμε είναι μικρό όταν πρόκειται για τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και τον Τσίπρα. Καμία εμπιστοσύνη φυσικά, με την εμπειρία που έχουμε αποκτήσει. Όπως και κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για την ευστάθεια της κυβέρνησης, όταν τα προβλήματα είναι τόσο μεγάλα, όταν παραμένει μία σχετικά οργανωμένη και πιο αριστερή εσωκομματική αντιπολίτευση, οι λεγόμενοι «53» και όταν ο εταίρος είναι οι απερίγραπτοι Ανεξάρτητοι Έλληνες που με αρχηγό τον Π. Καμένο τραμπαλίζουν μεταξύ Δ. Καμμένου και Ξουλίδου από τη μία πλευρά και Χαϊκάλη και Κουϊκ από την άλλη, ενώ ο πρωθυπουργός αισθάνεται άνετος να κάνει παρέα μαζί τους. Γι΄ αυτό και σίγουρα δεν θα πλήξουμε. Αυτό τουλάχιστον ο Τσίπρας μας το εξασφαλίζει.