Σε απόλυτη μίμηση του Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ έχει βάλει μπρος να δημιουργήσει μία εκλογική βάση των «μη προνομιούχων ελλήνων» , όπου ο καθένας μπορεί να ενταχθεί, όπως ακριβώς είχε κάνει ο μακαρίτης. Ταυτόχρονα πασχίζει να εξασφαλίσει μία ελάφρυνση του χρέους, για να μπορεί να την «πουλάει», όπως επίσης ακριβώς είχε κάνει ο Ανδρέας με τις αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα. Όπως τότε ο Παπανδρέου έλεγε ότι διώχνει ή ότι θα διώξει τις βάσεις, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι οι αμερικανοί επρόκειτο να τις κλείσουν (εκτός Σούδας), γιατί λόγω τεχνολογίας ήταν αχρείαστες πια, έτσι τώρα ο Τσίπρας έχει βάλει στόχο τη ρύθμιση του χρέους, ξέροντας ότι αυτή έχει προαποφασιστεί ουσιαστικά. Με γενναία παράταση της περιόδου χάριτος που απολαμβάνει ήδη η χώρα, αλλά τελειώνει στο τέλος του 2021 και παράλληλη πιθανή μείωση του επιτοκίου σε ακόμη χαμηλότερα επίπεδα, εφόσον… Και σε αυτό το εφόσον βρίσκεται το κλειδί, όπως διαλαλούν οι πάντες, μέχρι και το ΔΝΤ που θέλει το χρέος να γίνει βιώσιμο.
Φυσικά, ο Τσίπρας βρίσκει και τα κάνει όλα αυτά. Παραμύθια θέλει ο λαός, παραμύθια του δίνει με τη διαφορά ότι και ο ίδιος δεν έχει τη δυνατότητα να δώσει κάτι άλλο, σε αντίθεση με τον Ανδρέα βέβαια που την είχε και όταν χρειαζόταν να είναι ρεαλιστής το έκανε. Ο Αλέξης δεν είναι Ανδρέας γιατί δεν μπορεί να είναι, χώρια που οι καιροί διαφέρουν. Και μόνο αυτός ο λαός παραμένει ο ίδιος και δεν θέλει καν να μάθει… Τέλος πάντων, ταυτόχρονα είναι φανερό ότι ο Τσίπρας μετατρέπει τώρα τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. σε αρχηγικό κόμμα και επιχειρεί εισοδισμό στην κεντροαριστερά για να γίνει ΠΑΣΟΚ στη θέση του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ. Περί αυτού πρόκειται.
Για να πετύχει τα σχέδιά του ο Τσίπρας πρέπει να τον βοηθήσουν οι περιστάσεις, τόσο σε επίπεδο οικονομίας, όσο και σε επίπεδο πολιτικής. Προς το παρόν στο πολιτικό σκηνικό δεν έχει αντίπαλο με τη Ν.Δ. να ψάχνεται για να βρει το πρόσωπο που ως αρχηγός της θα την οδηγήσει στην ανάκαμψη και την εξουσία (όσο και να μη θέλουμε να το παραδεχθούμε, οι τελευταίες εκλογές απέδειξαν περίτρανα ότι ο λαός ακολουθεί πρόσωπα και όχι προγράμματα, ακόμη και τα γεγονότα, όπως τα capital controls, δεν τον πείθουν αν αυτός που γουστάρει έχει την ικανότητα να παρουσιάζει το μαύρο άσπρο), ενώ ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι δυσκολεύονται να σχηματίσουν από κοινού ένα κεντροαριστερό πόλο, κυρίως γιατί ο Θεοδωράκης νομίζει ότι κάποια στιγμή στο μέλλον θα δικαιωθεί ως άτομο και ως εγχείρημα…
Το πρόβλημα του Τσίπρα είναι η οικονομική κατάσταση της χώρας και πως θα ανταπεξέλθει στις τεράστιες δυσκολίες που βρίσκονται μπροστά, χωρίς να βρέξει τα πόδια του, δηλαδή δίχως να υποστεί μεγάλη φθορά. Δύσκολο, σχεδόν ακατόρθωτο, αλλά αν το καταφέρει, μπράβο του. Οι ιδέες και η ρητορική που συνεχίζει να πλασάρει για να σχηματίσει τη βάση των «μη προνομιούχων» που αναφέραμε πιο πάνω, έρχεται σε ευθεία αντίθεση με αυτά που πρέπει για να γίνουν επενδύσεις και να δημιουργηθεί πλούτος. Παράλληλα τσακίζει τη μεσαία τάξη, που περιλαμβάνει και τους λεγόμενους μικρομεσαίους, που επίσης θεωρούν τους εαυτούς τους «μη προνομιούχους», που βλέπουν το έαδφος να φεύγει κάτω από τα πόδια τους και να φτωχοποιούνται ραγδαία. Με λίγα λόγια, δεν έχει τη δυνατότητα δεν μπορεί να προσφέρει ανταλλάγματα. Δεν φτάνει όμως που δεν λεφτά (δηλαδή ανταλλάγματα) να προφέρει, αντίθετα έχει τα χέρια δεμένα από τους δανειστές μέσω των όρων που περιλαμβάνονται στο μνημόνιο το οποίο ο ίδιος υπέγραψε. Και τέλος, ακόμη και να θέλει να κάνει μερικά πράγματα σε επίπεδο μεταρρυθμίσεων, ένα μεγάλο ερώτημα είναι με ποιους θα το υλοποιήσει, γιατί το προσωπικό της κυβέρνησής του είναι αντικειμενικά πολύ μέτριο, για να το πούμε κομψά.
Με λίγα λόγια ο Τσίπρας είναι σήμερα κυρίαρχος με δεμένα χέρια. Ίσως μέχρι τα Χριστούγεννα να ξεκαθαρίσει κάπως το τοπίο. Ίσως…