Το μακελειό στην Τουρκία, που ήλθε σαν συνέχεια ανάλογου, αλλά μικρότερου σε αριθμό θυμάτων μακελειού πριν από μερικές εβδομάδες, δείχνει ότι το πεδίο μάχης επεκτείνεται τώρα στη γειτονική μας χώρα. Ο Ερντογάν έχει ασφαλώς μεγάλες ευθύνες γιατί επεδίωξε την εμπλοκή στα γεγονότα της Συρίας με στόχο την ανατροπή του Άσαντ, σε σημείο να κατηγορείται ότι “έπαιξε” ακόμη και με τους ακραίους τζιχαντιστές του ΙΣΙΣ, αλλά τώρα τα πράγματα έχουν ξεφύγει από κάθε έλεγχο, καθώς οι παίκτες είναι πια πάρα πολλοί και με διαφορετικούς στόχους ο καθένας.
Στον εμφύλιο της Συρίας και του Ιράκ (το μέτωπο απλώνεται και στις δύο χώρες) εμπλέκονται και πολεμούν ο Άσαντ και οι πιστοί του, οι τζιχαντιστές, η αντιπολίτευση προς τον Άσαντ που δεν είναι τζιχαντιστές και εξοπλίζονται από τους αμερικανούς, οι Σιίτες, η Χεζμπολάχ, οι παλιοί μπααθιστές του Σαντάμ Χουσεϊν, οι Κούρδοι, το Ιράν, η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, η Τουρκία, η Ιορδανία, η Γαλλία, η Αγγλία και βεβαίως η Ρωσία και οι ΗΠΑ. Δεν αποκλείεται να ξεχάσαμε και κάποιους...
Μύλος δηλαδή και άντε να βρεθεί άκρη σε αυτό το κουβάρι. Στην πραγματικότητα, κανείς δεν ξέρει μέχρι που μπορεί να φτάσει η ιστορία αυτή, αν και πότε θα βρεθεί λύση. Προς το παρόν λύση δεν φαίνεται και αντίθετα βλέπουμε κλιμάκωση, με τη Μόσχα και την Ουάσινγκτον να παίζουν με τη φωτιά, την Τουρκία να κλυδωνίζεται εν όψει εκλογών, με το PKK και την Άγκυρα να συγκρούονται πάλι ανελέητα και την Ευρώπη να ανησυχεί βαθύτατα, καθώς δέχεται κύματα προσφυγιάς, που σε πολύ μεγάλο βαθμό περνούν μέσα από την Ελλάδα. Μόνο τον Σεπτέμβριο μπήκαν στην Ευρώπη 170.000 πρόσφυγες, οι περισσότεροι ίσως μάλιστα να πέρασαν μέσα από τη χώρα μας. Η ανησυχία από την Αθήνα μέχρι το Βερολίνο είναι πολύ μεγάλη και δικαιολογημένη.
Στην Αθήνα, όπου σήμερα έγινε σύσκεψη υψηλού επιπέδου για το προσφυγικό, τα προβλήματα ξεκινούν από την οργάνωση της υποδοχής και διεκπεραίωσης των προσφύγων, αλλά δεν σταματούν εκεί. Επικρατεί φόβος μήπως εγκλωβιστούν στη χώρα μας χιλιάδες ανθρώπων, καθώς πολλές χώρες, όπως η Γερμανία, η Ουγγαρία, η Κροατία υψώνουν φράχτες και κλείνουν σύνορα, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έρχεται και ο χειμώνας, που θα κάνει αδύνατη την πληθυσμιακή μετακίνηση προς την Κεντρική Ευρώπη. Επιπλέον προστέθηκε και ένας ακόμη μεγάλος φόβος μετά τη γερμανική πρόταση περί συνεργασίας και κοινές περιπολίες Ελλάδας και Τουρκίας στο Αιγαίο για να αποτραπούν τα κύματα των προσφύγων προς τη χώρα μας και από εκεί στην Ευρώπη. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να εξελιχθεί σε συνδιοίκηση στο Αιγαίο, κάτι που με καμία δύναμη εμείς δεν θέλουμε και σωστά. Αφήστε που έτσι και η αιματοχυσία στην Τουρκία πάρει διαστάσεις εμφυλίου, μπορεί να εμπλακούμε χωρίς να το καταλάβουμε.
Στο Βερολίνο και σε άλλες πρωτεύουσες η ανησυχία είναι επίσης μεγάλη. Είναι μεγάλοι οι αριθμοί των Σύριων, Ιρακινών, Αφγανών και άλλων που έρχονται μαζικά στην Ευρώπη και αυτή η μετακίνηση απειλεί τα θεμέλια του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Δεν έχει σημασία αν πρέπει ή όχι αυτό να συμβαίνει. Σημασία έχει ότι συμβαίνει, καθώς μπαίνουν εμπόδια στην ελεύθερη μετακίνηση στην Ευρώπη, αυξάνονται η ξενοφοβία και ο ρατσισμός, πολλοί θεωρούν ότι απειλείται ο τρόπος ζωής τους, παίρνουν τα πάνω τους τα ακροδεξιά κόμματα. Το βλέπουμε στη Γαλλία, το είδαμε στην Αυστρία στις τοπικές εκλογές, το διαπιστώνουμε στη Γερμανία, ειδικά στην πρώην Ανατολική, όπου οι συγκεντρώσεις κατά της Μέρκελ και της πολιτικής της απέναντι στους πρόσφυγες γίνονται όλο και πιο ογκώδεις ενώ αντίστοιχα η καγκελάριος χάνει πόντους στη δημοτικότητά της.
Η Μέρκελ ξέρει πολύ καλά ότι για να σταματήσει η προσφυγιά πρέπει να δημιουργηθούν συνθήκες που θα την κρατήσουν μέσα στη Συρία, ή τουλάχιστον στις όμορες χώρες και κυρίως στην Τουρκία. Το πρώτο φαίνεται αδύνατο προς το παρόν και το Βερολίνο δεν έχει τη δύναμη να επιβάλλει την ειρήνευση της περιοχής. Γι’ αυτό η Μέρκελ πηγαίνει στην Τουρκία για να προσφέρει χρήματα και τεχνογνωσία μήπως και πείσει τους Τούρκους να φτιάξουν στρατόπεδα και συνθήκες που θα κρατήσουν τους πρόσφυγες στα σύνορα με τη Συρία και το Ιράκ. Για πολλούς και διάφορους λόγους, αντικειμενικούς, αλλά και πολιτικούς, φαντάζει χλωμό ότι θα τα καταφέρει και πάντως όχι χωρίς περισσότερα ανταλλάγματα από αυτά που θα προσφέρει. Άλλωστε, όπως επισημάναμε και η Τουρκία δεν είναι πια ασφαλής. Αυτό όμως πρέπει να το λάβουμε και εμείς σοβαρά υπόψη, γιατί είμαστε δίπλα.
Και κάτι ακόμη. Για όλη αυτή την κατάσταση φταίει η Δύση. Αυτή την δημιούργησε με τις στρατιωτικές επεμβάσεις και τώρα τρέχουμε όλοι, χωρίς να ξέρουμε αν θα φτάσουμε...