Απόλυτα φυσιολογικό.
Το κτύπημα της περασμένης Παρασκευής ήταν τρομερό, έχουν περάσει ελάχιστες μέρες από τότε, οι υπηρεσίες ψάχνουν για υπόπτους και δράστες, αλλά και ψάχνονται ταυτόχρονα για να βρουν τις δικές τους «τρύπες», επικρατεί ανασφάλεια, μαζικές εκδηλώσεις, όπως αγώνες ποδοσφαίρου, αναβάλλονται ή ματαιώνονται λόγω τηλεφωνημάτων ή πληροφοριών, ακόμη και όταν είναι φανερό ότι πρόκειται για χοντροκομμένες φάρσες, οι δυνάμεις ασφαλείας έχουν τα μάτια τους 14.
Η δημιουργία αυτής της αίσθησης ανασφάλειας ήταν άλλωστε ένας από τους βασικούς στόχους της επίθεσης των τρομοκρατών.
Από την πλευρά του ο Ολάντ κάνει ό,τι θα έκανε και κάθε άλλος Γάλλος πρόεδρος στη θέση του. Διέταξε στρατιωτικά αντίποινα, δηλαδή ένταση των βομβαρδισμών εναντίον των τζιχαντιστών, για να υπάρχει συνέχεια στα λόγια του ότι θα είναι ανελέητος» και ταυτόχρονα προσπαθεί να δημιουργήσει μία συμμαχία Ευρωπαίων και
Αμερικανών που θα συμπαραταχθούν μαζί με τη Γαλλία για να κτυπήσουν σοβαρά τον ΙΣΙΣ. Για να το καταφέρει επικαλέστηκε όλα τα σχετικά άρθρα στις συμφωνίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ, γιατί υπάρχουν και τέτοια αλλά πρέπει να έχει ένα μέγεθος (τουλάχιστον σαν της Γαλλίας) για να υπάρξει ανταπόκριση. Όλοι
βέβαια ξέρουν ότι αν αυτή η συμμαχία, εφόσον σχηματισθεί, δεν βάλει στρατεύματα στο έδαφος της Μέσης Ανατολής, ο ΙΣΙΣ δεν θα ηττηθεί αποφασιστικά
και προς το παρόν ο Ομπάμα εμφανίζεται να μην έχει ιδιαίτερη όρεξη για κάτι τέτοιο. Και αν οι Αμερικανοί δεν συμμετέχουν, οι πιθανότητες να το κάνουν οι Ευρωπαίοι μόνοι τους, είναι ελάχιστες.
Επί της ουσίας, εκεί που σημειώθηκε πρόοδος τις μέρες μετά το κτύπημα ήταν η προσέγγιση των δυτικών, δηλαδή των ΗΠΑ και της Γαλλίας με τη Ρωσία. Είτε γιατί
το κατάλαβαν επιτέλους, είτε γιατί η πίεση των πραγμάτων τους αναγκάζει, οι Ομπάμα και Ολάντ, δείχνουν διαθέσεις συνεργασίας με τον Πούτιν και δεν αποκλείεται να τους δούμε στη συνέχεια να δείχνουν ανοχή προς τον Άσαντ. Τουλάχιστον για ένα εύλογο διάστημα, μέχρι να πάρει τα πάνω του στον πόλεμο κατά τους Ίσις και μετά βλέπουμε.
Γιατί εδώ που τα λέμε, εκείνοι που δίνουν τη μάχη στο έδαφος είναι είναι βασικά οι δυνάμεις του Άσαντ και οι Κούρδοι.
Μέσα σε όλα αυτά και ενώ η σκόνη δεν έχει πέσει, ο δικός μας πήγε να συναντηθεί με τον Νταβούτογλου και τον Ερντογάν. Τι να τους πει αλήθεια και γιατί θα δείξουν προθυμία να σταματήσουν στη δική τους την πλευρά το κύμα των προσφύγων, όταν γι’ αυτό το θέμα (και για άλλα) μιλούν με την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους G20. Τι πίεση μπορεί να ασκήσει η σημερινή ελληνική κυβέρνηση πάνω στην Άγκυρα και μάλιστα στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα; Και πέρα από την κατάστασή της, πριν προλάβει να μιλήσει ο Ολάντ στην κοινή συνεδρίαση της Βουλής και της Γερουσίας στη Γαλλία, βγήκαν με υπερηφάνεια οι Καμένος και Βίτσας να δηλώσουν ότι δεν πρόκειται να πολεμήσει κανείς Έλληνας -στην περίπτωση βέβαια που σχηματισθεί κάποια δύναμη – στη Μέση Ανατολή γιατί η Ελλάδα καλύτερο είναι να φυλάει τα μπόσικα στα Βαλκάνια…
Ποιος όμως να πάρει στα σοβαρά τέτοιες δηλώσεις. Απλά τις αγνοούν όπως και εμάς μαζί τους. Το ίδιο θα κάναμε και εμείς στη θέση τους, αλλά επειδή
βάσκανη μοίρα μας έφερε να ζούμε εδώ, να δούμε πως θα ξεπεράσουμε τον κίνδυνο του εγκλωβισμού πολλών χιλιάδων, εκατοντάδων χιλιάδων ίσως, προσφύγων
στην Ελλάδα, έτσι και οι άλλοι κλείσουν τα σύνορά τους. Ούγγροι, Πολωνοί και άλλοι άρχισαν ήδη να διαφοροποιούνται. Είναι αυτοί που κάποτε ο Ράμσφελντ τους αποκάλεσε «Νέα Ευρώπη» και πήραν μέρος στην καταστροφική εισβολή του Μπους, του νεότερου, στο Ιράκ…
Άγγελος Στάγκος