Τώρα αρχίζει η ορειβασία σε κακοτράχαλο δρόμο που δεν ξέρει που θα την βγάλει. Η αντιπολίτευση γενικά δεν μασάει, ειδικά η Ν.Δ. του Μητσοτάκη συσπειρώνει κόσμο και δεν μασάει, διάφορα που έκανε και κάνει, γράφοντας θεσμούς και διαμαρτυρίες στα παλιά της τα παπούτσια, σκάνε εδώ και εκεί, οι δανειστές ρίχνουν βολές με πολλούς τρόπους και με κάθε αφορμή, οι αντιδράσεις για το ασφαλιστικό και το φορολογικό κλιμακώνονται.

Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. της Αριστεράς αλά γκρέκα, ή για άλλους η “πρώτη φορά Αριστερά” έρχεται πλέον αντιμέτωπη με μαζικές κινητοποιήσεις. Οι αγρότες βάζουν μπλόκα στους δρόμους κατά την προσφιλή τους συνήθεια, οι ελεύθεροι επαγγελματίες είναι δικαίως έξαλλοι με τα κόλπα του Κατρούγκαλου που τους εξοντώνουν, οι καταστηματάρχες κλείνουν τα καταστήματά τους στις 4 Φεβρουαρίου, η ΓΣΕΕ και οι ΑΔΕΔΥ διαδηλώνουν και οι δανειστές φαίνεται ότι θεωρούν ότι θεωρούν πως το Ασφαλιστικό αποτελείται από ένα μάτσο τερτίπια που δεν οδηγούν πουθενά. Και εδώ που τα λέμε, ο Γιαννίτσης για άλλη μία φορά και πολύ ξεκάθαρα προειδοποιεί ότι απαιτείται πολύς κόπος και ιδρώτας, πολλά δάκρυα και μπόλικο αίμα, μαζί με άφθονη ανάπτυξη, για να μετατραπεί  το Ασφαλιστικό σε ορθολογικό και βιώσιμο σύστημα.

Πέρα όμως από τα οικονομικά, η κυβέρνηση βρίσκει μπροστά της και μία αυξανόμενη δυσαρέσκεια, που κάποια στιγμή μπορεί να φτάσει στα όρια της οργής, για τη συμπεριφορά της. Τρανό παράδειγμα η ιστορία των μετακλητών υπαλλήλων, σε συνδυασμό με την προσπάθειά της να αλώσει πλήρως το κράτος για να εγκαταστήσει το δικό της καθεστώς. Και μάλιστα με διορισμούς συγγενών, φίλων, αρραβωνιαστικών, δίχως ίχνος αξιοκρατίας. Εντάξει, να δεχθούμε ότι οι μετακλητοί σε γραφεία υπουργών επιλέγονται με κομματικά κριτήρια και κριτήρια προσωπικής εμπιστοσύνης, αλλά αυτοί διορίζουν ολόκληρα σόγια, γεγονός που ενοχλεί πια και τους δανειστές, που δεν το κρύβουν. Επιπλέον, επιμένει να καθυστερεί και να διαπραγματεύεται για εσωτερική κατανάλωση, ενώ έχει αποτύχει τόσες φορές στο παρελθόν πέφτοντας πάντα στα χειρότερα.

Τέλος πάντων, δεν θα της βάλουμε εμείς μυαλό και όπως έστρωσε και συνεχίζει να στρώνει, θα κοιμηθεί. Το βασικό και αναπάντητο ακόμη ερώτημα είναι πόσο χρόνο έχει μπροστά της και πόσο αντέχει η χώρα με αυτά τα καμώματά της. Θα ήταν εύκολο να πούμε ότι δεν έχει πολύ χρόνο και δεν θα αντέξει η χώρα, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν γνωρίζουμε ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Ρυθμιστής σε μεγάλο βαθμό  ενδεχομένως να αποδειχθεί το ΔΝΤ, με τη σκληρή στάση του - η οποία καλύπτει και πολλούς ευρωπαίους - και με την παραδοχή πλέον από την πλευρά της κυβέρνησης, ότι θα είναι παρόν και στη διαπραγμάτευση και στην αξιολόγηση. Που προβλέπεται να πάρουν χρόνο, ενώ βιαζόμαστε, όπως ομολόγησε σε σπασμένα ελληνικά ο Τσακαλώτος.