Όχι με την έννοια του αν πάμε καλά ή αν πάμε κατά διαόλου, γιατί όλοι με στοιχειώδες μυαλό γνωρίζουν πολύ καλά ότι ισχύει το δεύτερο. Το ερώτημα τίθεται μήπως και υπάρχει απάντηση στο πόσο κοντά βρισκόμαστε στην καταστροφή, που στοχεύει η κυβέρνηση, αν όντως υπάρχει διάσταση απόψεων μεταξύ Ευρωπαίων και ΔΝΤ, αν μέσα σε όλα τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ευρωπαίοι είναι διατεθειμένοι να δείξουν ευελιξία απέναντι στην Ελλάδα, πρώτον γιατί δεν θέλουν να ξανανοίξουν το συγκεκριμένο μέτωπο τώρα που κλυδωνίζεται ολόκληρη η Ευρώπη, δεύτερον γιατί αναγνωρίζουν ότι η χώρα μας έχει φορτωθεί ένα πολύ βαρύ φορτίο που λέγεται Προσφυγικό – Μεταναστευτικό και τέλος, αν υπάρχει ήδη κάποια συμφωνία να δεχθεί η κυβέρνηση να μετατραπεί χώρα σε πάρκινγκ προσφύγων και κυρίως μεταναστών σε αντάλλαγμα μιας χαλάρωσης στο μνημόνιο.
Δύσκολες ερωτήσεις, πιο δύσκολες οι απαντήσεις και ανάθεμα αν υπάρχει έστω και ένας που μπορεί να απαντήσει γνωρίζοντας τι τρέχει, συμπεριλαμβανομένου του Τσίπρα. Υποτίθεται ότι οι ευρωπαίοι είναι θυμωμένοι με το ΔΝΤ, τον Τόμσεν , την Λαγκάρντ γιατί καθυστερούν την αξιολόγηση με την σκληρή γραμμή τους στο Ασφαλιστικό και στο δημοσιονομικό κενό. Βγαίνει και ο Λιου, ο αμερικανός υπουργός Οικονομικών και λέει ότι πρέπει να γίνει η αξιολόγηση, ζητώντας ταυτόχρονα από την Αθήνα να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις, με πρώτη και καλύτερη το Ασφαλιστικό, αλλά και από τους ευρωπαίους να ρυθμίσουν το χρέος για να γίνει βιώσιμο. Οι ευρωπαίοι πάλι που υποτίθεται ότι είναι θυμωμένοι και σκέπτονται (πάλι υποτίθεται) να απαλλαγούν από το ΔΝΤ, όπως σφόδρα επιθυμεί η ελληνική κυβέρνηση τώρα, δεν έχουν σταματήσει να μιλάνε για την ανάγκη μεταρρύθμισης του Ασφαλιστικού και για την ανάγκη να επιταχυνθεί η αξιολόγηση, αφού όμως εμείς κάνουμε αυτά που πρέπει. Άρα που βρίσκεται η διαφορά; Άγνωστο.
Αλλά έστω ότι υπάρχει διαφορά στην αντιμετώπιση της ελληνικής κυβέρνησης μεταξύ ευρωπαίων και ΔΝΤ. Και έστω επίσης ότι οι ευρωπαίοι είναι αποφασισμένοι σε αυτή τη φάση να δείξουν μεγαλύτερη ευελιξία απέναντι στην Αθήνα και να μισοκλείσουν ταυτόχρονα τα μάτια στο θέμα του Ασφαλιστικού. Απομακρύνεται λοιπόν το τρισκατάρατο ΔΝΤ, δεν μειώνονται ο κύριες συντάξεις επειδή μισοκλείνουν τα μάτια οι ευρωπαίοι για να μη χαλάσει η σούπα γιατί γίνονται πράματα και θάματα στην Ευρώπη και στην Ελλάδα σε αυτή τη συγκυρία, αλλά δημιουργείται ένα νέο ερώτημα. Που θα βρεθούν τα λεφτά για συνεχίσει το Ασφαλιστικό όπως είναι περίπου και ταυτόχρονα να μη μειώνονται οι δαπάνες του κράτους για να μπορεί η κυβέρνηση να ικανοποιεί πολλούς και διάφορους, μεταξύ των οποίων είναι και οι αγρότες; Άγνωστο και αυτό.
Με λίγα λόγια η χώρα βαδίζει στο άγνωστο, ακόμη περισσότερο αν προσθέσουμε τις εξελίξεις στο Προσφυγικό – Μεταναστευτικό, τα έσοδα, τις επενδύσεις, τις αποκρατικοποιήσεις και άλλα πολλά. Δεν ξέρουμε καν αν βρισκόμαστε σε βάρκα με ελπίδα και μάλλον ούτε ο Τσίπρας ξέρει.