Η πραγματικότητα λέει ότι η πίεση, οι προκλήσεις, η ρητορική πολεμική, οι αμφισβητήσεις συνθηκών και «στάτους κβο» και οι ενέργειες της Άγκυρας στο πεδίο, τόσο στην ανατολική Μεσόγειο και ακόμη περισσότερο στο Αιγαίο, αποτελεί εθνική πολιτική της Τουρκίας. Η τουρκική πολιτική και στρατιωτική τάξη της Τουρκίας, μαζί με το λεγόμενο «βαθύ κράτος» έχει φροντίσει να εκπαιδεύσει τον πληθυσμό σε μία διαρκή αντιπαλότητα απέναντι στην Ελλάδα και την Κύπρο. Αντιπαλότητα που περιλαμβάνει αναθεωρητισμό και διεκδικήσεις σε μόνιμη βάση. Μόνον οι αυξομειώσεις της έντασης μπορούν να εξηγηθούν και σε εσωτερικές συγκυρίες και προβλήματα της τουρκικής πολιτικής ζωής, δίχως αυτό να σημαίνει ότι παραγνωρίζεται ο σημαντικός ρόλος τους. Κατά τα άλλα το στρατηγικό σχέδιο ανατροπών είναι ένα και σήμερα εκφράζεται από τον Ερντογάν με το δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας» και των διαφόρων εκφάνσεών του.
Τα παραπάνω τονίζονται για ξέρουμε που βρισκόμαστε. Όντως ο Ερντογάν αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα στο εσωτερικό του αυτή την εποχή, όντως απειλείται η εξουσία του στις προσεχείς εκλογές (με μεγάλο ερωτηματικό πάντως), πιθανώς αναζητεί τρόπους συσπείρωσης των ψηφοφόρων γύρω από το εθνικοϊσλαμικό και μεγαλοϊδεατικό κλίμα που έχει δημιουργήσει και συντηρεί, όμως όσοι παρακολουθούν τις εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά ξέρουν ( ή οφείλουν να γνωρίζουν) ότι α) από την ώρα που ο Τούρκος πρόεδρος μπήκε στη λογική της προσέγγισης και των ανοιγμάτων φιλίας με πολλούς και διαφόρους στο διεθνές περιβάλλον, φρόντισε να εξαιρέσει την Ελλάδα και την Κύπρο, β) τουλάχιστον από την δεκαετία του 1970, η Τουρκία ακολουθεί πολιτική εξουδετέρωσης των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων και της ελληνικής κυριαρχίας πια, στα νησιά του Αιγαίου.
Οι πρόσφατες προκλήσεις
Τους τελευταίους μήνες εκδηλώθηκε από την τουρκική πλευρά, κυρίως μέσω των υπουργών Άμυνας Ακάρ και Εξωτερικών Τσαβούσογλου, η άποψη ότι η ελληνική κυριαρχία στα νησιά του Αιγαίου συνδέεται με την αποστρατιωτικοποίησή τους. Την άκρως απειλητική επιχειρηματολογία τους στηρίζουν στο «γράμμα» της Συνθήκης της Λωζάννης, αλλά είναι φανερό ότι πρόκειται για καινούργια πτυχή ενός σχεδίου που εκτυλίσσεται μεθοδικά εδώ και δεκαετίες. Έχουν προηγηθεί η δημιουργία και η διατήρηση της λεγόμενης «στρατιάς του Αιγαίου» με επιθετικές βλέψεις και ανάλογο εξοπλισμό, το «βέτο» που ασκεί η Τουρκία σε κάθε απόπειρα χρησιμοποίησης του αεροδρομίου της Λήμνου από το ΝΑΤΟ, η μόνιμη άποψη ότι τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ φυσικά, άρα πρέπει να είναι «νούφαρα» μέσα στην τουρκική υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, το «casus belli» αν η Ελλάδα τολμήσει να αυξήσει τα χωρικά ύδατα των νησιών στα έξη μίλια, το «γκριζάρισμα» νησιών του Αιγαίου χωρίς κατοίκους και δραστηριότητα σύμφωνα με τουρκική ερμηνεία των σχετικών συνθηκών και τώρα η αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας (λόγω στρατιωτικοποίησης υποτίθεται) στα μεγάλα και κατοικημένα νησιά. Και πάντα με αμφισβήτηση του εύρους αρμοδιότητας του FIR Αθηνών και συνεχείς παραβάσεις ή παραβιάσεις από στρατιωτικά αεροπλάνα και πρόσφατα από drones (μεγάλη απειλή τα drones και τεράστια διαχρονικά η ευθύνη της ελληνικής στρατιωτικής και πολιτικής ηγεσίας που δεν φρόντισαν να εξοπλίσουν ανάλογα τη χώρα!).
Όλα αυτά μαζί με απειλές κατά καιρούς ότι η Τουρκία μπορεί να τα κάνει «μία χαψιά», αν θέλει τα νησιά. Πότε κάποιος Τούρκος αξιωματούχος επισημαίνει άμεσα ή έμμεσα ότι τα νησιά βρίσκονται μέσα στο «στόμα» των ενόπλων δυνάμεων της Τουρκίας (και είναι αλήθεια), άρα δεν συνιστούν απειλή, πότε μας δείχνουν ότι το Καστελόριζο μπορεί να καταληφθεί από κολυμβητές των ένδοξων τουρκικών ειδικών δυνάμεων, επομένως και αυτό δεν συνιστά απειλή και μόλις προχθές ο Τσαβούσογλου είπε ότι σιγά μην μερικοί Έλληνες στρατιώτες που βρίσκονται στα νησιά μπορούν να τα προστατέψουν αν η Τουρκία θελήσει να τα καταλάβει. Δηλαδή την ίδια ώρα που η Άγκυρα επισημοποιεί την αμφισβήτηση από πλευράς της της ελληνικής κυριαρχίας (με επιστολές στον ΟΗΕ και την κήρυξη διεθνούς εκστρατείας ενημέρωσης), επειδή δήθεν απειλείται από την Ελλάδα (το έχει πει και αυτό ο απερίγραπτος Ακάρ) αντιφάσκει λέγοντας ότι δεν έχει στρατιωτικό πρόβλημα από την παρουσία ελληνικών δυνάμεων στα νησιά…
Το ερώτημα είναι σε τι αποβλέπει ο Ερντογάν και μαζί του η Τουρκία προχωρώντας στην κλιμάκωση. Ο βασικός στόχος είναι ασφαλώς είναι η ντε φάκτο επιβολή κυριαρχίας στο Αιγαίο και η δημιουργία ενός ειδικού καθεστώτος που θα ουδετεροποιεί την κυριαρχία των νησιών. Δεν αποκλείεται το επόμενο βήμα να είναι η παρεμπόδιση ή ο αποκλεισμός ενός νησιού, με αφορμή την επίσκεψη ενός έλληνα επισήμου ( να μη ξεχνάμε την έκφραση δυσαρέσκειας σε κάθε επίσκεψη της Προέδρου της Δημοκρατίας η του πρωθυπουργού σε νησί), ώστε αυτό να γίνει πράξη επί του πεδίου. Δεν θα αποτολμήσει εισβολή, όμως συμβολικά οι κινήσεις του μάλλον θα ταυτισθούν με τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική καταστροφή το 1922 και από τα 100 χρόνια από την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης που θέλει να αναθεωρήσει.
Ελπίζεται ότι τα έχει υπ’ όψη της η ελληνική πλευρά και έχει εναλλακτικά σχέδια αντιμετώπισής, χωρίς πολεμική σύρραξη κατά προτίμηση. Από την άλλη πλευρά, καλόν είναι να γίνει συνείδηση ότι δεν πρόκειται η Τουρκία να εγκαταλείψει την εθνική στρατηγική της, όποια κυβέρνηση να βρίσκεται στην εξουσία. Αλλά και ότι ο χρόνος δεν τρέχει υπέρ μας…