Στη βάση των στοιχείων της παλαιότερης και νεότερης ιστορίας – εκείνης προ του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου που φτάνει στα βάθη του χρόνου, αυτής που διαμορφώθηκε μετά το 1945 και εκείνης που προέκυψε μετά την πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων στη Ρωσία και την υπόλοιπη Ευρώπη - , καθώς και από όσα μπορεί κανείς αντικειμενικά (κατά το δυνατόν) να διακρίνει μέσα στη φοβερή ομίχλη της προπαγάνδας από όλους τους εμπλεκόμενους, η Μόσχα έχει κάποια δίκαια με το μέρος της. Δικαιούται να ανησυχεί για τη συνεχή περικύκλωσή της από το ΝΑΤΟ, γιατί τα τελευταία χρόνια έχει χάσει μεγάλο μέρος του στρατηγικού βάθους που την έσωσε δύο φορές στο παρελθόν (Ναπολέων, Χίτλερ), για τους ρωσικούς πληθυσμούς στην Ουκρανία, ώστε να αντιδρά στην ένταξη της τελευταίας στη Βορειοατλαντική Συμμαχία.
Από την άλλη πλευρά, εμείς ειδικά οι Έλληνες δεν μπορούμε ούτε να βροντοφωνάζουμε υπέρ της Ρωσίας, ούτε και να πούμε «μπράβο» ή «καλά έκανε» αν ο Πούτιν πάρει τις περιοχές όπου κυριαρχεί η ρωσική μειονότητα. Κατ΄αρχήν γιατί ανήκουμε στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση – ο Αμερικανός πρεσβευτής Νάϊτ φρόντισε να το θυμίσει αυτό τις προάλλες και στην κυβέρνηση και στον απερίγραπτο Τσίπρα -, δεύτερον γιατί συμμετέχουμε στην περικύκλωση της Ρωσίας μέσω Αλεξανδρούπολης. Πρωτίστως όμως γιατί κάτι τέτοιο θα επιβράβευε ακόμη περισσότερο την κατοχή της μισής Κύπρου από την Τουρκία και το χειρότερο, θα δημιουργούσε καλοδεχούμενο προηγούμενο για τον Ερντογάν. Θα έτρεφε δηλαδή τις απειλές του για τα νησιά και τη Θράκη, σε εποχή που ήδη τις κλιμακώνει στο μη περαιτέρω!
Απόλυτα δικαιολογημένα αυξάνεται η ανησυχία της Αθήνας αυτές τις μέρες, κάτι που φαίνεται καθαρά. Προφανώς διαπιστώνει ότι ο Ερντογάν δεν είναι απομονωμένος, το αντίθετο, και κακώς το πίστευε, αν το πίστευε. Διαπιστώνει επίσης (κακώς αν τώρα της έγινε «κλικ» γιατί το είχαν πει οι Τούρκοι) ότι το καθεστώς της Τουρκίας εξαιρεί επίμονα την Ελλάδα και την Κύπρο, αλλάζοντας την πολιτική της αντιπαλότητας με τους πάντες πριν ένα χρόνο με την πολιτική των προσεγγίσεων που ασκεί τώρα. Με λίγα λόγια και χωρίς να υπάρχει αμφιβολία η Τουρκία δεν πρόκειται να ησυχάσει και να αλλάξει στάση μέχρι να επιβάλει τη βούλησή της απέναντί μας. Μόνον οι ανόητοι του Σύριζα και οι χοντροκέφαλοι του ΚΚΕ δεν το καταλαβαίνουν, όπως φαίνεται από τη συμπεριφορά τους στα εξοπλιστικά.
Το ερώτημα είναι ποιο θα είναι το επόμενο βήμα της Τουρκίας στο πεδίο, με δεδομένη την αναμπουμπούλα της Ουκρανίας, τα υποδόρρεια, αλλά αμοιβαία ανοίγματα της Άγκυρας με Ισραήλ και Ουάσινγκτον, με τις τουρκικές εκλογές να επίκεινται και με το 2022 να κλείνει 100 χρόνια από την Μικρασιατική καταστροφή και το 2023 100 χρόνια από την κήρυξη της τουρκικής «δημοκρατίας». Άγνωστες οι βουλές του Ερντογκάν. Η Ελλάδα πάντως θα πρέπει να κάνει τα πάντα για να εκμεταλλευτεί το κλίμα ανησυχίας που υπάρχει στην Ευρώπη (έστω και σε επίπεδο προπαγάνδας) για την ακεραιότητα των εδαφών της και τον σεβασμό στην εθνική κυριαρχία. Και αν πρόκειται να υπάρξει νέα συμφωνία ασφάλειας, να περιλαμβάνει και όρους που θα προστατεύουν από ενδονατοϊκή βουλιμία, βλέπε Τουρκία… Δύσκολο, αλλά η προσπάθεια πρέπει να γίνει.
