Ωστόσο, η συνέντευξη που πήρε από τον Ευκλείδη Τσακαλώτο η συνάδελφος Μαρία Κατσουνάκη και δημοσιεύτηκε στην χθεσινή «Καθημερινή της Κυριακής» αποτελεί σπάνια εξαίρεση. Δεν ήταν γραπτή, είναι διασκεδαστικότατη, καταβροχθίζεται κυριολεκτικά από τον αναγνώστη και το κυριότερο, προκάλεσε άφθονο (χαιρέκακο) γέλιο στους αντισυριζαίους συμπολίτες και μεγάλη αγανάκτηση στους συριζαίους, από την ηγεσία και τα στελέχη, μέχρι τους οπαδούς που θέλουν να αυτοχαρακτηρίζονται αριστεροί στη βάση ενός μοντέλου που έχουν κατασκευάσει για το είδος τους. Θεωρητικά οι περισσότεροι, γιατί στην πράξη…. Εξ ου και ο θόρυβος που δημιουργήθηκε. Άγνωστο πόσα άλλα είπε ο Τσακαλώτος ανταποκρινόμενος στις εύστοχες ερωτήσεις της Κατσουνάκη, αλλά αυτά που δημοσιεύτηκαν είναι περιβόλι!
Είναι βέβαιο ότι οι περισσότεροι, ειδικά οι Συριζαίοι, που διάβασαν την συνέντευξη την είδαν σαν «ταβανόπροκα» εναντίον του Τσίπρα, εν όψει συνεδρίου του Σύριζα. Ασφαλώς και έχει τέτοια διάσταση, από την άλλη πλευρά όμως προκύπτει και ένας Τσακαλώτος σαν «μύγα» μέσα στο συριζαϊκό γάλα. Ένας άνθρωπος δηλαδή που δεν έχει σχέση ούτε με τον κομματικό περίγυρο, ούτε με την συντριπτική πλειοψηφία της οπαδικής βάσης. Ναι, είναι σοβαρό κτύπημα η σύγκριση Μητσοτάκη – Τσίπρα στις επιλογές συμβούλων (ο πρώτος «ξέρει να διαλέγει συμβούλους, δεν είναι λίγο», ο δεύτερος «είναι χειρότερος από τον Μητσοτάκη στην επιλογή συμβούλων», συμπληρώνοντας «αυτό το λέει και ο ίδιος») και η αναγνώριση ότι ο αρχηγός του Σύριζα διαθέτει «λαϊκότητα» και είναι καλός τακτικιστής δεν καταπραύνει την πληγή που άνοιξε. Άλλωστε η ανεπάρκεια στην επιλογή συμβούλων είναι μεγάλο μείον για έναν ηγέτη που διοικεί και επιπλέον αφορά όλο το στενό περιβάλλον του Τσίπρα. Σίγουρα δεν πρόκειται να το καταπιούν εύκολα όσοι ανήκουν σε αυτό.
Ταυτόχρονα, οι Συριζαίοι «τρελάθηκαν» και από τα υπόλοιπα του δικού τους «τσάρου της οικονομίας». Άρχισαν να μη νιώθουν καλά διαβάζοντας ότι μόλις αγόρασε τον τελευταίο τόμο του ημερολογίου του Σεφέρη, ξεροκατάπιαν και έτρεξαν στο διαδίκτυο ποιοι διάολο είναι οι Τζόναθαν Κόου, Άλαν Μπένετ και Εντουάρ Λουί που είπε ότι διαβάζει και αποσβολώθηκαν μαθαίνοντας ότι στα ελάχιστα υπάρχοντά του (όχι αυτά που πραγματικά έχει γιατί είναι αρκούντως εύπορος) θα περιελάμβανε CD με τα έργα του Μάλερ και τη σειρά κωμικών κατασκοπευτικών μυθιστορημάτων «Slow Horses» του Μικ Χέρον. Την χαριστική όμως βολή τους την έδωσε ο Τσακαλώτος στο τέλος της συνέντευξης και αφού προηγουμένως φρόντισε να στολίσει ως εγωπαθή τον Βαρουφάκη. Είπε λοιπόν, ούτε λίγο, ούτε πολύ τελειώνοντας, ότι ο ίδιος δεν ψωνίστηκε όπως άλλοι (εννοώντας προφανώς «συντρόφους» του) όταν βρισκόταν στην εξουσία, γιατί έχει μία «αστική αυτοπεποίθηση», που την απέκτησε ως μαθητής σχολείου και σαν φοιτητής πανεπιστημίου (Οξφόρδη) του βρετανικού κατεστημένου. Παρουσιάστηκε δηλαδή σαν αστός, όχι μικροαστούλης και ακόμη περισσότερο, δεν ανήκει στην πλέμπα. Και μεταξύ μας, έτσι είναι. Μην ξεχνάμε εξάλλου ότι πρόκειται για γόνο αφεντοοικογένειας της Πρέβεζας, που πολλά μέλη της διακρίνονται για παραδοξότητα ανάμεικτη με αριστεροσύνη.
Όλα αυτά τα συναρπαστικά προέκυψαν από τη συγκεκριμένη συνέντευξη και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι Τσίπρας, Πλάκης, Αχτσιόγλου, Ηλιόπουλος, Τζανακόπουλος, Φίλης και λοιποί συγγενείς, αλλά και διάφοροι επιφανείς του συριζαϊκού σύμπαντος, στραμπούληξαν μυαλό και γλώσσα διαβάζοντάς τα. Άγνωστη η συνέχεια, αλλά και μόνο για τον θόρυβο και την σύγχυση που προκάλεσε, η συνέντευξη άξιζε. Ο υπογράφων δεν ανήκει στους συμπαθούντες και πολύ περισσότερο στους θαυμαστές του Τσακαλώτου. Οι συριζαίοι όμως να θυμούνται ότι σε έναν αστό και σε έναν ανοιχτό ευρωπαϊστή (τον Χουλιαράκη) ανέθεσαν –ευτυχώς- να τους βγάλει από την τρύπα και το ερώτημα είναι πως ο Τσακαλώτος μπόρεσε να δεθεί κομματικά μαζί τους, έστω και αν αυτολανσάρεται σαν μαρξιστής. Άβυσσος πάντως η ψυχή του ανθρώπου…
