Ειδικά η Ελλάδα σαν κράτος και μαζί της εμείς οι Έλληνες δεν μπορούμε να βγάλουμε  άλλη ετυμηγορία. Επειδή ανήκουμε στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση και κρεμόμαστε κυριολεκτικά από αυτούς από πλευράς ασφάλειας (καλώς ή κακώς) και οικονομίας,  κυρίως όμως γιατί αισθανόμαστε συνεχώς στο σβέρκο μας την απειλητική και καυτή ανάσα της Τουρκίας. Οι ενέργειες της Μόσχας στην Ουκρανία δημιούργησαν ένα ακόμη επικίνδυνο προηγούμενο για τη δική μας ασφάλεια και τα δικά μας συμφέροντα. Προηγούμενο που προστίθεται σε αντίστοιχα του πιο μακρινού παρελθόντος, επί ψυχρού πολέμου (Ουγγαρία, πόλεμο του Σουέζ το 1956, Κόλπο των Χοίρων , κρίση της Κούβας, Τσεχοσλοβακία),  πιο πρόσφατα στην Κύπρο, στη  Γιουγκοσλαβία και πολύ τελευταία στη Συρία και το Ιράκ. Με την επισήμανση ότι η Τουρκία είναι εκείνη που εισέβαλε και κατέχει περιοχές στην Κύπρο, στη Συρία και το Ιράκ.

Ρεαλισμός

Με δεδομένη λοιπόν την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε ως χώρα βιώνοντας καθημερινά τις απειλές και τις προκλήσεις της Άγκυρας, ο ρεαλισμός δεν επιτρέπει ακόμη και συνειδητά να κάνουμε αποδεκτή την επιχειρηματολογία του Ρώσου ηγέτη. Έστω και αν εκείνοι που παρακολουθούν πιο στενά και κάπως αντικειμενικά τα πράγματα και τις εξελίξεις στα γεωπολιτικά γνωρίζουν ότι είναι τεράστια η ευθύνη των Αμερικανών, του ΝΑΤΟ και των Ευρωπαίων που ακολουθούν με σκυμμένο κεφάλι, για να συμβεί αυτό που έγινε τώρα στην Ουκρανία. Όποιος αμφιβάλει, ας βρει στο διαδίκτυο τις απόψεις των Κέναν, Κίσσινγκερ, Μάτλοκ (αμερικανός πρεσβευτής στη Μόσχα, 1987 – 1991) περί της συνεχούς πίεσης που ασκούσε η Ουάσινγκτον επί της Ρωσίας μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου.

Τούτων λεχθέντων, να συμφωνήσουμε για την πραγματικότητα που αναδύεται μετά την επίσημη ουσιαστικά «προσάρτηση»  των Λουχάνσκ και Ντόνετσκ από τη Ρωσία:

• Για άλλη μια φορά αποδείχθηκε στην πράξη ότι η ισχύς επικρατεί του διεθνούς δικαίου, όταν μάλιστα «ο δυνατός» που την χρησιμοποιεί επικαλείται λόγους δικής του εθνικής ασφάλειας.
• Είναι θετικό σημάδι το γεγονός ότι η Τουρκία καταδίκασε τις ενέργειες του Πούτιν και ενδεχομένως αυτό να δείχνει τάσεις επαναπροσέγγισης Ερντογάν με τη Δύση.
• Προκαλεί μεγάλη ανησυχία όμως, η συνεχής προσπάθεια της Τουρκίας τους τελευταίους μήνες να πείσει ότι η ίδια απειλείται από την Ελλάδα. Αυτά που λένε οι αξιωματούχοι της για τα νησιά και την στρατιωτικοποίησή τους, περί δήθεν εξαγωγής τρομοκρατίας από το Λαύριο στο εσωτερικό της, περί παραβιάσεων τάχα από ελληνικά μαχητικά του εναερίου χώρου της, μαζί με τις κατασκευασμένες καταγγελίες περί καταπίεσης των μουσουλμάνων της Θράκης οδηγούν στο συμπέρασμα ότι φτιάχνει σκηνικό δικαιολόγησης πιθανής επιθετικής ενέργειας από την πλευρά της. Αφού ανοιχτά πλέον διακηρύσσει ότι δεν θέλει επίλυση προβλημάτων στη βάση του διεθνούς δικαίου, αλλά στη βάση συμφερόντων (και ισχύος, άρα).
• Αν κάτι κακό συμβεί, θα είναι και πάλι τεράστια η ευθύνη της Ουάσινγκτον, του ΝΑΤΟ και της Δύσης. Ενώ στην περίπτωση της Ρωσίας η ευθύνη τους είναι ότι επί χρόνια προσπαθούσαν και προσπαθούν να περικυκλώσουν και να απομονώσουν τη Ρωσία, στην περίπτωση της Τουρκίας είναι ότι επί χρόνια ανέχονται –και ενθαρρύνουν συχνά- τις προκλήσεις και την αναθεωρητική πολιτική της Άγκυρας, απέναντι και σε εταίρο του ΝΑΤΟ, δηλαδή την Ελλάδα!

Η συνέχεια

Τα παραπάνω για τους κινδύνους και τις συνέπειες που αφορούν αποκλειστικά εμάς τους Έλληνες από την επιχείρηση του Πούτιν στην Ουκρανία. Υπάρχει όμως και το διεθνές στερέωμα που κανονικά μας ενδιαφέρει άμεσα. Για παράδειγμα  η άνοδος των τιμών στο φυσικό αέριο και το πετρέλαιο. Όλοι προβλέπουν ότι θα διατηρηθούν σε υψηλά επίπεδα για αρκετό διάστημα, αλλά κανείς δεν ξέρει μέχρι που θα φτάσουν. Κάτι που θα εξαρτηθεί από τη συνέχεια στο πεδίο της κρίσης και πάντως καλό είναι να συνειδητοποιήσουμε εδώ ότι οι τιμές στην ενέργεια διαμορφώνονται διεθνώς και η Ελλάδα ελάχιστο ρόλο παίζει στη διαμόρφωσή τους…

Προς το παρόν πάντως, η εκτίμηση (και ευχή) είναι ότι τα ρωσικά στρατεύματα δεν θα προχωρήσουν πέρα από τα διοικητικά όρια των αυτονομιστών του Λουχάνσκ και του Ντόνετσκ, προς το παρόν τουλάχιστον. Κρίνοντας από όσα είχε πει ο Μπάιντεν «περί μικρής εισβολής» και από τις σχετικά ήπιες κυρώσεις που επέβαλε η Δύση στη Ρωσία, υπάρχει η καχυποψία ότι αυτό είχε συμφωνηθεί κατά κάποιο τρόπο. Επίσης, οι δυτικοί ηγέτες έχουν κάνει σαφές ότι το ΝΑΤΟ δεν θα εμπλακεί σε πολεμικές επιχειρήσεις στην Ουκρανία, αφού δεν είναι μέλος του. Τέλος και ο Πούτιν λογικά δεν θα θέλει να μπλέξει σε αιματηρή σύρραξη διαρκείας που θα θυμίζει Αφγανιστάν και σε προσαρτήσεις πληθυσμών με αντιρωσικό μένος, που θα το συντηρούν μάλιστα παντοιοτρόπως οι δυτικοί.

Κατά τα άλλα, έρμη Ευρώπη τι σούμελε να πάθεις… μέχρι να γίνεις αφεντικό του εαυτού σου!