Η πραγματικότητα στο πεδίο
Στο πεδίο των μαχών, εκείνο που γίνεται αντιληπτό ανάμεσα στους καπνούς των βομβών και της προπαγάνδας, είναι ότι οι υπέρτερες ρωσικές δυνάμεις υπερισχύουν αργά – είτε επειδή συναντούν σθεναρή αντίσταση, είτε γιατί αυτό προέβλεπε το σχέδιό τους -, αλλά σταθερά. Το βέβαιο είναι ότι η επιλογή του Ζελένσκι και της κυβέρνησής του να παραμείνουν στη χώρα τους περιέβαλε με απρόσμενη αίγλη το πρόσωπό του και τον κατέστησε σύμβολο - με διεθνείς διαστάσεις – της ουκρανικής αντίστασης, γεγονός που ανέτρεψε σε μεγάλο βαθμό τους πολιτικοστρατιωτικούς σχεδιασμούς και τις προσδοκίες του Πούτιν, τουλάχιστον όπως τους αντιλαμβανόμαστε εμείς στη Δύση.
Από εκεί και πέρα, αυτά που αξίζουν ιδιαίτερης προσοχής σε στρατιωτικό επίπεδο είναι ότι:
- Από τη στιγμή που δεν έφυγε ο Ζελένσκι –σε αντίθεση με τους Ουκρανούς ολιγάρχες που «την έκαναν» και αυτό είναι ασφαλώς προς τιμή του-, δεν κατέρρευσαν οι στρατιωτικές δυνάμεις της Ουκρανίας και ήταν επόμενο ο πόλεμος να πάρει έντονη μορφή βομβαρδισμού πόλεων. Άλλωστε από την πρώτη στιγμή ο πολεμικός σχεδιασμός των Ουκρανών ήταν να μετατραπούν οι πόλεις σε οχυρά και να παρασυρθούν οι Ρώσοι να πολεμήσουν μέσα σε αυτές και να υποστούν μεγάλες απώλειες, όπως και ο πληθυσμός βέβαια.
- Είναι φανερό ότι ο Ζελένσκι μέσα στην απόγνωσή του προσπάθησε και προσπαθεί να διεθνοποιήσει τον πόλεμο, ζητώντας από το ΝΑΤΟ εμπλακεί άμεσα. Αυτή πιθανώς θα ήταν και η επιδίωξη κάθε ηγέτη που θα βρισκόταν θέση του. Να κηρύξει δηλαδή το ΝΑΤΟ απαγορευμένη ζώνη τον εναέριο χώρο της Ουκρανίας ή και να στείλει ένοπλες δυνάμεις εδάφους. Που σημαίνει συγκρούσεις Νατοϊκων με Ρώσους, άρα Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο μετά πυρηνικών. Ευτυχώς για όλους, ο Μπάϊντεν και ο Τζόνσον αποκλείουν κάτι τέτοιο και φροντίζουν να βάλουν «πάγο» και στους Πολωνούς που έπαιξαν, ίσως και παίζουν ακόμη, με την ιδέα. Αρχικά φάνηκαν πρόθυμοι να διαθέσουν τα αεροδρόμιά τους για χρήση από ουκρανικά μαχητικά, μετά σκέφτηκαν να δώσουν Μιγκ σοβιετικής κατασκευής στους Αμερικανούς για να τα παραδώσουν εκείνοι στους Ουκρανούς. Ούτε αυτό δείχνει να προχωρά, αν και οι Αμερικανοί, όπως και πολλοί άλλοι Νατοϊκοί, προσφέρουν άφθονο πολεμικό υλικό στους Ουκρανούς. Προς το παρόν λοιπόν, η προσπάθεια του Ζελένσκι να διεθνοποιήσει τον πόλεμο περιορίζεται στην οργάνωση μονάδων εθελοντών / μισθοφόρων, που όμως δεν πρόκειται να κρίνουν την έκβαση του πολέμου.
- Πολλά ακούγονται για τις αποτυχίες των Ρώσων. Είναι πολύ δύσκολο να διαπιστωθεί ποια σχέση και σε πόση έκταση έχουν αυτά με την πραγματικότητα. Από τη μία πλευρά υπάρχει μυστήριο για την καθήλωση επί μέρες της τεράστιας φάλαγγας τεθωρακισμένων και μηχανοκινήτων σχετικά κοντά στο Κίεβο. Από την άλλη πλευρά όλα δείχνουν ότι οι Ρώσοι αποκόπτουν την Ουκρανία από την Αζοφική και την Μαύρη Θάλασσα και την καθιστούν περίκλειστη χώρα.
- Τέλος, είναι πολύ δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι αυτό το μακελειό μπορεί να τελειώσει σε στρατιωτικό επίπεδο με ήττα των Ρώσων και αποδοχή της από τον Πούτιν. Αποκλείεται να γίνει κάτι τέτοιο και με δεδομένα ότι ο συγκεκριμένος είναι «ψυχρός εκτελεστής» σαν χαρακτήρας και ουσιαστικά έχει εξαπολύσει έναν πατριωτικό, σχεδόν «ιερό» πόλεμο, η πιθανότητα να καταφύγει σε πυρηνικά όπλα αν στριμωχθεί στα μη περαιτέρω, πρέπει να υπολογίζεται πολύ σοβαρά. Σε αυτή την περίπτωση, αλοίμονό μας!
Η οικονομία σε δίνη
Στο μεταξύ, ουαί και αλοίμονο για την Ευρώπη και εμάς. Που ήδη βρίσκεται στη δίνη των αστρονομικών τιμών της ενέργειας και των επιπτώσεών τους σε όλη την οικονομία και την καθημερινότητα. Που η ίδια (η Ευρώπη) δεν έχει δικές της πηγές ενέργειας. Που είναι θύμα τεραστίων διαστάσεων διεθνούς κερδοσκοπίας, αν αναλογισθούμε ότι οι τιμές του φυσικού αερίου και του πετρελαίου άρχισαν να ανεβαίνουν αλματωδώς μήνες πριν από την εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία και σήμερα βρίσκονται σε αστρονομικά ύψη, ενώ συνεχίζεται ακόμη και αδιάλειπτα η ροή τους από τη ρωσική πλευρά. Που προσπαθεί αγωνιωδώς να περιορίσει την ενεργειακή εξάρτησή της από τη Ρωσία – και καλά κάνει-, αλλά κανείς δεν αναφέρεται ρητά από πού και σε ποιες τιμές αγοράζει το υγροποιημένο αέριο που εισάγει σε μεγάλες ποσότητες πλέον. Που θα αντιμετωπίσει και άλλες τεράστιες ελλείψεις, άρα άνοδο τιμών σε διατροφικά και άλλα αγαθά (η Ρωσία και η Ουκρανία είναι βασικές χώρες εξαγωγής σιτηρών και η τελευταία ανακοίνωσε απαγόρευση εξαγωγών σε αυτά και άλλα είδη), καθώς και σε εξαιρετικά χρήσιμα μέταλλα, π.χ. Τιτάνιο, πτώση του τουρισμού, υψηλό πληθωρισμό, μεγάλο προσφυγικό πρόβλημα, μειωμένη ανάπτυξη αφού πολλές μεγάλες εταιρίες αποτραβιώνται με κόστος από τη Ρωσία και ποιος ξέρει τι άλλο.
Προς το παρόν, η ωμότητα της εισβολής, οι εικόνες του αίματος και της καταστροφής στην Ουκρανία, το παγερό πρόσωπο του Πούτιν, η επικοινωνιακή πολιτική του Ζελένσκι και το ηρωικό φωτοστέφανο, πιάνουν στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη. Όπως πιάνει και το επιχείρημα ότι η ελευθερία και η δημοκρατία απαιτούν θυσίες, που επικαλούνται συνεχώς από τον Μπάϊντεν και τον Τζόνσον ως τον Μακρόν, τον Σολτς και τον Μητσοτάκη. Μόνο που ο πρώτος έχει δικά του πετρέλαια και φυσικό αέριο και εξάγει (επιπλέον, φαίνεται ότι τα «φτιάχνει» και με τον Μαδούρο για να αντικαταστήσει τις εισαγωγές πετρελαίου από τη Ρωσία με εισαγωγές από τη Βενεζουέλα), ο δεύτερος προφανώς βασίζεται στα πετρέλαια της Βόρειας Θάλασσας, ο τρίτος δεν εξαρτάται ενεργειακά από τη Ρωσία (το 70% της ενέργειας το παράγουν πυρηνικοί σταθμοί στη Γαλλία), ο τέταρτος αναγκάστηκε να κάνει τη μεγάλη στροφή και έχει την οικονομική δύναμη να αντέξει και ο πέμπτος πασχίζει για ένα ευρωπαϊκό πλαίσιο στήριξης. Τι θα γίνει όμως όταν οι συνέπειες του πολέμου «δαγκώσουν» στα γεμάτα τον μέσο Ευρωπαίο πολίτη; Ένας Θεός ξέρει…
Μία ελπίδα είναι βέβαια να πέσει από μέσα ο στυγνός Πούτιν, εξαιτίας της φτώχειας και της δυσαρέσκειας που θα προκαλέσει στους Ρώσους πολίτες ο στραγγαλισμός της οικονομίας τους. Είναι ωστόσο βάσιμο ως ελπίδα κάτι τέτοιο και πόσο γρήγορα μπορεί να συμβεί; Γιατί μεταξύ άλλων, καλόν είναι να ληφθεί υπ’ όψιν ότι ο μέσος ευρωπαίος πολίτης είναι πολύ πιο καλομαθημένος από τον μέσο Ρώσο, ειδικά εκείνον που ζει στην αχανή επαρχία, εκτός Μόσχας και Αγίας Πετρούπολης. Και από την άλλη πλευρά, μπορεί να ενδώσει η Ευρώπη και να αποδεχθεί τετελεσμένα με όπλα από το Κρεμλίνο; Πολύ δύσκολο, αδιέξοδο τώρα και άδηλο το μέλλον. Είπαμε, η Σκοτεινή Ήπειρος ξαναγύρισε σε σκοτεινή συγκυρία…
Υ.Γ. Καλά θα κάνει ο Μητσοτάκης να βάλει μπρος πρόγραμμα δημιουργίας μεγάλου Αιολικού πάρκου στην Μακρόνησο και να αγνοήσει τις αντιδράσεις του ΚΚΕ και άλλων. Οι καιροί είναι πιεστικοί.