Γιατί μπορεί να αλλάζουν όλα τα άλλα, όχι όμως η νοοτροπία και οι επιδόσεις της ένδοξης δημοσιοϋπαλληλίας μας, εκείνης που κυριαρχεί στον στενό κρατικό τομέα, στους κρατικούς οργανισμούς πάσης μορφής και νομικής υπόστασης, στα διάφορα ταμεία και βεβαίως στην περιφερειακή διοίκηση και τους ΟΤΑ, που μπορεί να είναι και οι «καλύτεροι» εκπρόσωποί της (ενν. της δημοσιοϋπαλληλίας). Είναι απόλυτα σίγουρο ότι ακόμη και ρομπότ να μπουν στη θέση των λεγόμενων φυσικών προσώπων, η ελληνική δημοσιοϋπαλληλία θα παραμείνει αναλλοίωτη. Ο εξευτελισμός του άμοιρου Ηράκλειτου από την αδυσώπητη δημοσιοϋπαλληλία θα συνεχίζεται στο διηνεκές.
Με αυτή την έννοια, μπορούμε όλοι μαζί να αναφωνήσουμε «έρμε, Πιερρακάκη τι σούμελε να πάθεις» που νόμιζες ότι με την ψηφιοποίηση και τον ηλεκτρονικό εκσυγχρονισμό θα άλλαζες την ελληνική διοίκηση. Θα την έκανες δηλαδή πιο αποδοτική, λιγότερο «ωχαδερφίστικη», με περισσότερο σεβασμό στον πολίτη, με υπαλλήλους που να πηγαίνουν στη δουλειά τους, να μην εξαφανίζονται από τα γραφεία τους, να μην παίρνουν άδεια από τη «σημαία» -δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο ευεργετικά έχει λειτουργήσει για δαύτους η πανδημία -, να απαντούν στα τηλέφωνα, να τιμούν στοιχειωδώς το ψωμί έως παντεσπάνι που τρώνε, με εξασφαλισμένη τη μονιμότητα και ένα σωρό άλλα εμφανή και αφανή προνόμια.
Όλοι οι άτυχοι Έλληνες πολίτες που δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά η βάσκανη μοίρα τους αναγκάζει κατά καιρούς σε δοσοληψίες με το δημόσιο έχουν να διηγηθούν κωμικοτραγικές ιστορίες. Κυρίως εκείνοι που τους εμπιστευόμαστε, καθώς υπάρχουν, για να λέμε την αλήθεια, πολλοί άλλοι που είτε προσπαθούν να κοροϊδέψουν ή και να λεηλατήσουν το κράτος, είτε οι ίδιοι είναι βουτηγμένοι μέχρι τ΄ αυτιά στην παραβίαση κανόνων και νόμων. Αφήστε που τα τελευταία χρόνια είναι πολλές επίσης οι μεγάλες επιχειρήσεις που μιμούνται επάξια την δημοσιοϋπαλληλία (και την γραφειοκρατία) στην αντιμετώπιση/εξυπηρέτηση των πελατών τους.
Για να μη μακρυγορώ περισσότερο όμως, αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις μου έδωσε «πανταχούσα» που έλαβα χθες από τον Δήμο Θεσσαλονίκης να πληρώσω πρόστιμο 20 ευρώ για παράνομη στάθμευση στις 14 Ιουλίου, 2010! Δεν αμφισβητώ την παράβαση, δεν θεωρώ άδικο το πρόστιμο, αλλά με άφησε πραγματικά άφωνο το γεγονός ότι οι υπηρεσίες του Δήμου της γενέτειράς μου έκαναν 12 ολόκληρα χρόνια (με δική τους ευθύνη, όχι των άχρηστων ΕΛΤΑ που χρειάστηκαν 8 (!) μέρες για να παραδώσουν την επιστολή) για να μου στείλουν το «ραβασάκι», αν και είχαν πλήρη τα στοιχεία μου, με την επισήμανση μάλιστα ότι πρέπει να τακτοποιήσω την οφειλή μέσα σε 60 μέρες, αλλιώς κλπ… Και με μία δεύτερη υποσημείωση ότι αν στο μεταξύ το όχημα με το οποίο έγινε η παράβαση «μεταβιβάστηκε», να ειδοποιήσω στα τάδε τηλέφωνα… Φυσικά και το όχημα δεν υπάρχει πια αφού στα 12 χρόνια που μεσολάβησαν αποσύρθηκε κάποια στιγμή.
Αστεία, αλλά και ενδεικτική η περίπτωσή μου, αφού μάλιστα συνδυάζεται με χιλιάδες άλλα παραδείγματα παρόμοιου τύπου τρέλας. Και επειδή κάποιοι καλόπιστοι και αμετανόητοι οπαδοί του «πολιτικά ορθού» θα σπεύσουν να παρατηρήσουν ότι δεν είναι όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν είναι ίδιοι, υπάρχουν και καλοί και πάντως δεν είναι σωστό να μπαίνουν όλοι στο ίδιο τσουβάλι, η απάντηση είναι μία: Ναι, δεν είναι όλοι ίδιοι, ασφαλώς υπάρχουν και «καλοί», όμως τον τόνο και τον ρυθμό τον δίνουν οι άλλοι, που προφανώς είναι οι πολλοί και εκείνοι που στηρίζουν τον ανάλογο συνδικαλισμό. Άρα το τσουβάλι λειτουργεί αυτόματα και τους βάζει όλους μέσα, κρίνοντας από τα αποτελέσματα που διαψεύδουν καθημερινά και πανηγυρικά τον Ηράκλειτο…