Από εκεί και πέρα τα μέχρι σήμερα δεδομένα οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η ουκρανική κρίση, ο πόλεμος στην Ουκρανία, η εισβολή του Πούτιν σε αυτήν , ή όπως αλλιώς θέλει να την λέει ο καθένας, έχει έναν φανερό κερδισμένο, σίγουρα προς το παρόν, πιθανότατα στο ορατό μέλλον και ίσως και στο απώτερο, αλλά αυτό θα διαπιστωθεί τότε. Ο κερδισμένος είναι οι ΗΠΑ που βλέπουν την στρατηγική τους, μετά την κατάρρευση του σοβιετικού μπλοκ και την ολοκλήρωση του προηγούμενου Ψυχρού Πολέμου – γιατί τώρα βρισκόμαστε ήδη στον επόμενο – να ευοδώνεται. Κατάφεραν δηλαδή να αποτρέψουν την προσέγγιση Ευρώπης (ειδικά Γερμανίας) – Ρωσίας ώστε να δημιουργηθεί ένας νέος πόλος που θα αμφισβητούσε την αμερικανική κυριαρχία στη Δύση, να στοιχηθούν πίσω από την Ουάσιγκτον όλες οι ευρωπαϊκές χώρες, περιλαμβανομένης της Γερμανίας που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την «Οστπολιτίκ» και να αλλάξει το δόγμα της (κάποιοι θεωρούν ότι το Βερολίνο έψαχνε ευκαιρία για να ενισχύσει τα στρατά της), να αναστηθεί το ΝΑΤΟ, να απομονωθεί (πιθανώς για πολλά χρόνια) η Ρωσία, να ορθωθεί ένα καινούργιο Σιδηρούν Παραπέτασμα και να απεξαρτηθεί η Ευρώπη από το ρωσικό φυσικό αέριο για να εξαρτάται πλέον από το υγροποιημένο φυσικό αέριο των ΗΠΑ, του πλήρως ελεγχόμενου Κατάρ, της Αιγύπτου και ίσως κάποιων άλλων χωρών, όπως η Αλγερία και άλλων.
Είναι σαφές ότι όλα αυτά έγιναν με καταλύτη το Ουκρανικό, αλλά οι βάσεις στήνονταν εδώ και χρόνια. Τώρα αν δικαιώθηκαν οι υπολογισμοί και οι προβλέψεις των Αμερικανών για το ποιόν και τους στόχους του Πούτιν, ή αν αυτός εξωθήθηκε ή μπήκε στην Ουκρανία για να πάρει «ρεβάνς» ίσως έχει μικρή σημασία εδώ που έφτασαν τα πράγματα. Το βέβαιο είναι ότι ο Μπάιντεν ήλθε πάλι στην Ευρώπη αυτές τις μέρες, αφενός για να σφραγίσει την στρατιωτική και ενεργειακή εξάρτηση της τελευταίας από τις ΗΠΑ, αφετέρου για να απονείμει τα εύσημα στην Πολωνία που για μία ακόμη φορά συμβάλλει στην εξάρθρωση (;) της μισητής Ρωσίας. Η πρώτη φορά ήταν η υπονόμευση της Σοβιετίας μέσω των εργατικών κινητοποιήσεων με ηγέτη τον Λεχ Βαλέσα και του καθολικισμού με ηγέτη τον μετέπειτα Πάπα Παύλο, τον Βοϊτίλα.
Τούτων λεχθέντων λοιπόν, η Ευρώπη έκανε «ντιλ» με τις ΗΠΑ για επιπλέον προμήθεια 15 δισεκατομμυρίων κυβικών μέτρων υγροποιημένου αερίου (έχει ήδη αγοράσει περί τα 22 δις κυβικά μέτρα) , με τη δική της υποχρέωση να απεξαρτηθεί κατά τα δύο τρίτα από το ρωσικό αέριο μέσα στο έτος (χλωμό και δύσκολο ακούγεται πάντως ) και με πλήρη απεξάρτηση σχεδόν από τη Μόσχα το 2023, βία ως το 2024, πολύ νωρίτερα από το 2027 που ήταν ο αρχικός στόχος. Με επιπλέον προοπτική να ανεβεί στα ουράνια η αγορά του αμερικανικού αερίου από του χρόνου και πέρα… Το «ντιλ» μάλιστα ονομάστηκε «ενεργειακό σχέδιο Μάρσαλ» για να θυμίζει τα χρόνια εκείνα, αλλά κανείς ως τώρα δεν έχει πει κάτι αν το αμερικανικό αέριο θα είναι ακριβότερο και αντίστοιχης ποιότητας με το ρωσικό. Αναμφισβήτητα όμως, ένα πολύ μεγάλο μέρος των κερδών που αποκόμιζε η Ρωσία πουλώντας αέριο στην Ευρώπη θα πηγαίνουν πλέον στην Αμερική.
Το ενεργειακό «ντιλ»
Από την πλευρά του το Κρεμλίνο προσπάθησε να μπει σφήνα στο ευρωαμερικανικό «ντιλ» απαιτώντας να πληρώνουν με ρούβλια και όχι με δολάρια ή ευρώ οι αγοραστές του δικού του αερίου, δηλαδή οι Ευρωπαίοι. Άγνωστο αν είναι εφικτό κάτι τέτοιο και εξίσου άγνωστη η συνέχεια, αλλά φανεροί οι στόχοι. Να ενισχύσει το ρούβλι, που πήρε κάπως τα πάνω του όταν έγινε η σχετική δήλωση, να δελεάσει τους Ευρωπαίους με πιο φτηνές τιμές, αφού το ρωσικό νόμισμα παραμένει σημαντικά υποτιμημένο μετά την πτώση του εξαιτίας των κυρώσεων, να αμφισβητήσει ευρώ και κυρίως δολάριο ως αποκλειστικά σχεδόν νομίσματα διεθνών συναλλαγών, αλλά και για προπαγανδιστικούς λόγους. Με πρώτη επισήμανση ότι η Ρωσία έχει τη δυνατότητα να κατεβάσει πολύ τις τιμές του φυσικού αερίου γιατί έχει αποσβέσει όλους τους αγωγούς -εκτός του NorthStream 2 που δεν πρόλαβε να λειτουργήσει και μάλλον πρέπει να θεωρείται «νεκρός»-, οπότε πάλι με κέρδος, έστω μικρότερο. Με δεύτερη επισήμανση ότι πρώτη η Σαουδική Αραβία προθυμοποιήθηκε να πουλάει πετρέλαιο στην Κίνα αποδεχόμενη πληρωμές σε Γουάν, προφανώς δυσαρεστημένη από την προσέγγιση που επιχειρείται μεταξύ ΗΠΑ/Δύσης και Ιράν. Εξάλλου Κίνα, Ρωσία και κάποιοι ακόμη έχουν εξαπολύσει έναν υπόγειο, αλλά και υπέργειο πόλεμο αμφισβήτησης του δυτικού SWIFT ως συστήματος και του δολαρίου ως βασικού νομίσματος διεθνών συναλλαγών.
Θα δούμε πως θα εξελιχθούν όλα αυτά αν και όταν οι ευρωπαϊκοί λαοί θεωρήσουν ότι αυτοί πληρώνουν όλα τα σπασμένα, αν οι τιμές της ενέργειας παραμείνουν αυξημένες, αν ξεσπάσει επισιτιστική κρίση ( επειδή θα λείψουν τα σιτηρά, οι ζωοτροφές και τα λιπάσματα της Ρωσίας και της Ουκρανίας) σε χώρες της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, ίσως και στην Ευρώπη, αν δημιουργηθούν νέα προσφυγικά κύματα, αν ο πληθωρισμός παραμείνει σε υψηλά επίπεδα. Με αυτή την έννοια, καλώς η Γερμανία αρνήθηκε να κόψει με το μαχαίρι τη προμήθεια του ρωσικού φυσικού αερίου για να μην τινάξει στον αέρα την οικονομά της (και ολόκληρης της Ευρώπης), καλώς ο Μητσοτάκης τόνισε προχθές ότι οι κυρώσεις δεν πρέπει να πλήξουν περισσότερο τους Ευρωπαίους, παρά τους Ρώσους.
Και για να μην υπάρχει παρεξήγηση, πολύ σωστά η ελληνική κυβέρνηση τάχθηκε αναφανδόν υπέρ της Δύσης. Όταν είσαι μέλος του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όταν ανήκεις στη Δύση (είσαι η Δύση κατά τον πρωθυπουργό) και στους μηχανισμούς της, όταν αντιμετωπίζεις τη γνωστή απειλή της Τουρκίας και όταν είσαι τόσο μικρός, δεν υπάρχουν περιθώρια για παλικαριές και ουδετερότητες. Το επιβάλλει ο ρεαλισμός Ωστόσο, δεν κάνει κακό να ξέρουμε και τι περίπου γίνεται στη διεθνή σκακιέρα…