Πάρτε κατ΄ αρχή τον πόλεμο. Τι συμπέρασμα μπορεί να βγάλει κανείς, όταν οι ενδείξεις λένε ότι και οι δύο πλευρές – Ρωσία και ΗΠΑ, γιατί αυτές είναι ουσιαστικά οι αντιμαχόμενες – υπολογίζουν και ταυτόχρονα δείχνουν να επιθυμούν, να διαρκέσει πολύ ακόμη, τουλάχιστον μέχρι το τέλος του 2022, αν όχι και παραπέρα. Η μεν Μόσχα θεωρώντας / ελπίζοντας ότι οι βαρύτατες οικονομικές συνέπειές του θα προκαλέσουν κοινωνικές αναταραχές και διασπαστικά φαινόμενα στη Δύση, κυρίως στην Ευρώπη, η δε Ουάσινγκτον γιατί θέλει να παρατείνεται η αιμορραγούσα ανοιχτή πληγή για τη Ρωσία θεωρώντας / ελπίζοντας ότι αφενός η ίδια θα εδραιώσει τη θέση της ως ηγέτιδα στο δυτικό στρατόπεδο και παράλληλα θα ωφελείται οικονομικά, αφετέρου θα εξασθενήσει στρατιωτικά και οικονομικά τους Ρώσους, με πιθανότητα να ανατραπεί το καθεστώς Πούτιν και ενδεχομένως να διαμελιστεί η χώρα του. Όλα αυτά στην πλάτη της Ουκρανίας, φυσικά!
Αν ψάξει κανείς βαθιά, το «μήλο της έριδας είναι βασικά η Ευρώπη και ειδικότερα η Γερμανία. Που ούτως ή άλλως, πληρώνει και θα πληρώσει ακόμη περισσότερο το «μάρμαρο», όποια και να είναι η τελική έκβαση του πολέμου.
Όπως μάλιστα λέει προσφυώς κάποιος τραπεζίτης συνομιλητής «άλλος γ… και άλλος πληρώνει» στην προκειμένη περίπτωση. Γι΄ αυτό ίσως οι επίσημες συμπεριφορές αξιωματούχων και κυβερνήσεων - όχι απλά οι δηλώσεις - είναι αρκούντως συγκεχυμένες. Από τη μία πλευρά προκύπτει συνεχώς ότι σύσσωμη η Ευρώπη έχει στοιχηθεί πίσω από τις ΗΠΑ και παραταχθεί απέναντι στον Πούτιν, όπως είναι σαφές επίσης ότι ο ρόλος του ΝΑΤΟ έχει ενισχυθεί και ενισχύεται συνεχώς, αν εξαιρέσουμε τα παιχνίδια που παίζει ο Ερντογάν, που όμως οι υπόλοιποι εταίροι τα ανέχονται. Τελευταίο παράδειγμα οι αποφάσεις της Φινλανδίας και της Σουηδίας να ενταχθούν σε αυτό και της Ελβετίας να εναρμονιστεί πλήρως με τους σχεδιασμούς του. Από την άλλη πλευρά, γίνεται όλο και πιο φανερό ότι οι ευρωπαίοι εταίροι ανησυχούν σφόδρα για τη διάρκεια και τις επιπτώσεις του πολέμου στις ευρωπαϊκές οικονομίες, παρ΄ όλο που ταυτόχρονα συντάσσονται πλήρως με τις ΗΠΑ και ενισχύουν με στρατιωτικό υλικό τον Ζελένσκι.
Αντιφάσεις
Παρατηρούμε λοιπόν διάφορα φαινόμενα, όπως:
Α) Τον Ντράγκι να ζητάει από τον Μπάιντεν να τηλεφωνήσει στον Πούτιν μήπως και βρεθεί τρόπος να μπει ένα τέλος στις συγκρούσεις, αλλά την επομένη σε απάντηση την υπουργό Εξωτερικών του Ηνωμένου Βασιλείου να τονίζει θορυβημένη ότι η Δύση πρέπει να κρατήσει τη συνοχή της. Πέρα από το ότι ο Ντράγκι δεν θεωρεί πρόβλημα την πληρωμή του ρωσικού φυσικού αερίου σε ρούβλια…
Β) Τον Ζελένσκι να κατηγορεί τον Μακρόν γιατί ο τελευταίος προσπαθεί εμφανώς να κρατήσει ανοιχτή τη γραμμή επικοινωνίας με τον Πούτιν, καθώς και τον Σολτς να επικοινωνεί τηλεφωνικά με τον τελευταίο.
Γ) Την ίδια στιγμή τους ανώτατους αξιωματούχους της Ευρωπαϊκής Ένωσης να «βγαίνουν» συνεχώς εξαιρετικά σκληρά κατά του Πούτιν και της Μόσχας και τον Λαβρόφ να βλέπει την Ε.Ε. ως παρακολούθημα του ΝΑΤΟ.
Δ) Την Ευρωπαϊκή Ένωση να μη μπορεί να καταλήξει σε απόφαση άμεσου εμπάργκο στο ρωσικό πετρέλαιο, με την Ουγγαρία να μη το δέχεται, τη Βουλγαρία να απαιτεί κάλυψη των αναγκών της και άλλες χώρες (Ελλάδα, Ολλανδία, Μάλτα κλπ.) να αντιδρούν για να μην υποστεί πλήγμα η ναυτιλία τους.
Ε) Τις οικονομικές προοπτικές της Ευρώπης να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο, με την ακρίβεια και τον πληθωρισμό να καλπάζουν, με τις χώρες να οδεύουν προς ύφεση, με τον φόβο μήπως διακοπεί πρόωρα η παροχή του φυσικού αερίου από τη Ρωσία να φωλιάζει στις καρδιές, αλλά κανείς να μη μιλά καθώς το Κίεβο «έφραξε» έναν αγωγό που διοχέτευε περί το 30% ρωσικού αερίου στην Ευρώπη.
Δ) Σε τοπικές εκλογές κρατιδίων σε Γερμανία τους Πράσινους που πρωτοστατούν σε αντιρωσικές δηλώσεις και εκδηλώσεις να θριαμβεύουν, τους Χριστιανοδημοκράτες που κουβαλούν στην πλάτη την πολυχτυπημένη από τους αγγλοσάξονες πολιτική της Μέρκελ απέναντι στη Ρωσία, να ανεβάζουν σημαντικά τα ποσοστά τους και τους Σοσιαλδημοκράτες που προσπαθούν να κρατήσουν ισορροπίες να πέφτουν. Με την επισήμανση ότι οι Γερμανοί βιομήχανοι και τα εργατικά συνδικάτα πιστεύουν ότι θα ήταν οικονομική αυτοκτονία η άμεση διακοπή του Ρωσικού αερίου από την κυβέρνηση στο Βερολίνο.
Και το κλου, Ε) Ενώ η αμερικανική κυβέρνηση προωθεί στρατιωτική βοήθεια προς την Ουκρανία, ύψους 40 δις δολαρίων, οι αρχηγοί των γενικών επιτελείων ΗΠΑ και Ρωσίας μίλησαν για πρώτη φορά μετά από μήνες στο τηλέφωνο. Αφήστε που ο Καλίν (ο έμπιστος βοηθός του Ερντογάν) ισχυρίζεται ότι ο Πούτιν δέχεται να καθίσει σε τραπέζι διαπραγμάτευσης, αν συμμετάσχει και ο Μπάϊντεν. Η αλήθεια αυτού του ισχυρισμού μόνο στην πράξη μπορεί να επαληθευτεί βεβαίως.
Τι συμπέρασμα μπορεί να βγει από όλα αυτά τα αντιφατικά, πέρα από το ότι και η Ελλάδα είναι μπλεγμένη μέχρι τα μπούνια; Και γιατί είναι μπλεγμένη αντικειμενικά, αλλά και από επιλογή της κυβέρνησης, που δεν υπάρχει αμφιβολία ότι συμπεριφέρεται ανάλογα γιατί νιώθει –όπως και όλοι μας- την καυτή ανάσα της Τουρκίας στο σβέρκο της. Της Τουρκίας που δεν λέει να ηρεμήσει, που θυμίζει συνεχώς την αναθεωρητική πολιτική της, που εξαιρεί μόνιμα την Ελλάδα και την Κύπρο από τα ανοίγματα φιλίας που επιχειρεί όταν την βολεύει, που ψάχνει μετά μανίας για αφορμή. Και που σίγουρα θα εκμεταλλευόταν μία ευκαιρία, αν ΗΠΑ και ΝΑΤΟ έδειχναν την παραμικρή δυσαρέσκεια απέναντι στην Αθήνα.
Κατά τα άλλα, η Ελλάδα ακολουθεί τη μοίρα της υπόλοιπης Ευρώπης στα οικονομικά, διανθισμένη πάντα από τη λεγόμενη «ελληνική πραγματικότητα» της κερδοσκοπίας, της φοροδιαφυγής και φοροκλοπής, της μαύρης εργασίας, της γραφειοκρατίας και των χαμηλών επιδόσεων της κρατικής μηχανής.
