Σε εμάς για να δείξει ότι είναι ανώφελο να νομίζουμε ότι η θεαματική βελτίωση των ελληνοαμερικανικών σχέσεων ταυτίζεται με δίχτυ προστασίας απέναντι στην Τουρκία και σε εκείνους για να τους πει ότι η δική του χώρα είναι το «αφεντικό» στην περιοχή. Ταυτόχρονα, η Άγκυρα στέλνει μήνυμα για να τονίσει τη δυσαρέσκειά της επειδή βρίσκει κάποιες δυσκολίες στην ανάπτυξη των αμερικανοτουρκικών σχέσεων προσαρμοσμένες πλήρως στις αντιλήψεις του Ερντογάν.
Δεν γνωρίζουμε πως θα εξελιχθούν τα πράγματα και υπάρχουν ήδη ανησυχητικά σημάδια που δείχνουν ότι οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και γενικά η Δύση θα δείξουν και πάλι μεγάλη ανοχή στα ερντογανικά καμώματα, παρ’ όλο που μία μερίδα των συστημικών μήντια εκφράζουν την αγανάκτησή τους, κυρίως μετά το βέτο που άσκησε ο πρόεδρος της Τουρκίας στην ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας στην Ατλαντική Συμμαχία. Είναι γνωστό ότι η διοίκηση Μπάιντεν συνηγορεί στην αναβάθμιση των 80 τουρκικών F-16 και στην πώληση άλλων 40 στην Άγκυρα, ο Τζόνσον σταμάτησε τελείως το εμπάργκο αγγλικών όπλων και αν παρακολουθήσει κάποιος τις διατυπώσεις του Στόλτενμπεργκ γίνεται σαφές ότι επιθυμεί να δοθεί ικανοποίηση στην Τουρκία για να πάρει πίσω το βέτο της. Εκείνα όμως που αφορούν ευθέως την Ελλάδα είναι ότι οι τελευταίες απειλητικές δηλώσεις από τον Ερντογάν και άλλους αξιωματούχους συνοδεύονται από εναέριες παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου στα 2,5 χιλιόμετρα από την Αλεξανδρούπολη (με δικαιολογία ότι πρόκειται για απάντηση σε παραβιάσεις του τουρκικούς εναερίου χώρου από δικά μας αεροπλάνα), νέες προωθήσεις προσφύγων προς την Ελλάδα, εξαγγελίες ναυτικών εξοπλισμών και δημόσια επανεμφάνιση του δόγματος της «Γαλάζιας Πατρίδας».
Πολλοί επιμένουν ότι ο Ερντογάν και το σινάφι του τα κάνουν αυτά για εσωτερικούς λόγους, καθώς μάλιστα πλησιάζουν οι εκλογές στην Τουρκία (το 2023, ίσως όμως και νωρίτερα) και τα καθεστώς αντιμετωπίζει προβλήματα. Αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Είναι σαφές ότι θέλουν να εκλαμβάνεται η Τουρκία παγκόσμια δύναμη, ανάλογη των ΗΠΑ, της Ρωσίας, της Κίνας κλπ., η οποία δικαιούται να έχει σφαίρα επιρροής, όπου θα κάνει το δικό της και θα είναι αποδεκτό σεβαστό από τους υπόλοιπους «μεγάλους», στους οποίους δεν περιλαμβάνει την Ευρώπη, διαπιστώνοντας άλλωστε την κατάντια της. Αυτόν τον μεγαλοϊδεατισμό εκφράζουν η στάση, η ρητορική και οι ενέργειες του Ερντογάν. Και με αυτή την έννοια άλλωστε δεν μπορεί να ανεχθεί ότι η Ελλάδα και η Κύπρος μπορούν να έχουν κυριαρχία, κυριαρχικά δικαιώματα και δική τους πολιτική. Στο κάτω - κάτω της γραφής ο Ερντογάν χρόνια τώρα δοκιμάζει με αρκετή επιτυχία την ανοχή της Δύσης και τελευταίο (μικρό) παράδειγμα είναι η άρνηση τουρκικού πλοίου που κατευθυνόταν στη Λιβύη να δεχθεί νηοψία από ευρωπαϊκό πολεμικό σκάφος που υποτίθεται ότι είχε εντολή να μην επιτρέψει την αποστολή όπλων στη βορειοαφρικανική χώρα, όπως επιτάσσει σχετική διεθνής συμφωνία.
Δίχως καμία διάθεση πολεμοκαπηλείας και γνωρίζοντας τους κινδύνους, δεν είναι δυνατόν η Ελλάδα να υφίσταται καθημερινά προκλήσεις επί του πεδίου και να απαντά μόνο με ανακοινώσεις. Είναι σαν να παίρνει ο άλλος το πρωτάθλημα και εσύ το κύπελλο ήθους. Κάποια στιγμή η ελληνική πολιτική και στρατιωτική ηγεσία να βρει τρόπο να κάνει έναν «τσαμπουκά» που δεν θα μπορούν να της ρίξουν την ευθύνη, που προκαλέσει θόρυβο και ανησυχία στις ΗΠΑ και στη Δύση που σήμερα είναι τελείως απορροφημένες με την Ουκρανία και που θα αναγκάσει τον Ερντογάν να σκεφθεί δύο και τρεις φορές πριν εξακολουθήσει να προκαλεί και να κλιμακώνει. Δύσκολο; Ασφαλώς και μάλιστα πάρα πολύ. Χρειάζεται όμως και η επίδειξη κάποιας αποφασιστικότητας από τη δική μας πλευρά… Με πολλή περίσκεψη!
