Το χειρότερο είναι ότι ούτε οι διεθνείς προβλέψεις υπόσχονται καλύτερες προοπτικές στο ορατό μέλλον. Και πώς να είναι διαφορετικά αφού επίσημα πια κηρύχτηκε ο νέος ψυχρός πόλεμος, δεν διαφαίνεται τέλος στη σύγκρουση Δύσης – Ρωσίας στο θερμό πεδίο της Ουκρανίας, η απειλή ενός χειμώνα με ακρίβεια και ελλείψεις στην ενέργεια φαίνεται να καθορίζει την ευρωπαϊκή πραγματικότητα –με άγνωστες ακόμη τις κοινωνικές και πολιτικές επιπτώσεις–, τον πληθωρισμό και την ύφεση να περικυκλώνουν την ήπειρο.
Τα παραπάνω ισχύουν και για την Ελλάδα. Μόλις προχθές η έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδας που απηχεί ασφαλώς και τις απόψεις του συνήθως αισιόδοξου διοικητή της, του Γιάννη Στουρνάρα, προειδοποίησε ότι η ανάπτυξη της οικονομίας υποχωρεί, αφήνοντας ταυτόχρονα να εννοηθεί α) ότι οι εκτιμήσεις θα πέσουν περισσότερο, β) ότι δεν είναι καιρός για γλεντοκόπια και δώρα, καθώς οι καιροί είναι δύσκολοι και χειροτερεύουν. Ήλθε και εκείνο το 12% του πληθωρισμού τον Ιούνιο για να αποσώσει. Η μοναδική ίσως φωτεινή αχτίδα είναι η εκτίμηση ότι τα έσοδα του τουρισμού θα περάσουν φέτος τις πιο αισιόδοξες εκτιμήσεις, πιθανότατα και εκείνα του σωτηρίου έτους του 2019. Φέτος λέμε, όχι και του χρόνου όμως, μετά από ένα δύσκολο χειμώνα για όλους τους Ευρωπαίους και ίσως και τους Αμερικανούς, που επίσης αντιμετωπίζουν προβλήματα πληθωρισμού…
Τούτων λεχθέντων, δεν είναι δυνατόν να μη γίνει αναφορά και στο πάντα καυτό θέμα των ελληνοτουρκικών. Το οποίο καθορίζει άλλωστε σε μεγάλο βαθμό την ψυχοσύνθεση, την ηρεμία, τη συμπεριφορά και τις προοπτικές της χώρας. Αυτή τη φορά όμως η αναφορά θα περιοριστεί σε ορισμένες επισημάνσεις του υπογράφοντος προς εκείνους που ασχολούνται με το μόνιμο αυτό πρόβλημα:
Πρώτον. Κακώς κυβέρνηση και δημοσιογράφοι θεωρούν ότι στη Μαδρίτη ο Ερντογάν έβαλε την ουρά κάτω από τα σκέλη. Σε προηγούμενο σημείωμα η στήλη είχε επισημάνει ότι η Άγκυρα κρατά σε ομηρία τις Σουηδία και Φινλανδία προκειμένου να υποκύψουν στις αξιώσεις του. Το κλειδί είναι η επικύρωση της ένταξής τους στο ΝΑΤΟ από όλα τα κοινοβούλια των μελών και απλά η τουρκική εθνοσυνέλευση δεν θα επικυρώνει, όσο αρνούνται να του παραδώσουν αντιπάλους. Το επιβεβαίωσε ο ίδιος ο Τούρκος στην επιστροφή του από τη Μαδρίτη.
Δεύτερον. Ο Ερντογάν δεν είχε καμία πρόθεση να φέρει τα ελληνοτουρκικά στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ, όπως ανέμενε η δημοσιογραφική φιλολογία που είχε αναπτυχθεί. Είτε επειδή την τροφοδοτούσε η κυβέρνηση, είτε εξαιτίας της ανοησίας των δημοσιογράφων. Δεν είναι χαζός να διεθνοποιήσει με τα έωλα επιχειρήματά του το ζήτημα των αξιώσεών του και μάλιστα σε κύκλο κρατών που είχαν ήδη τοποθετηθεί υπέρ της ελληνικής κυριαρχίας στα νησιά. Ιδίως όταν η μόνιμη επωδός της Τουρκίας είναι να «λυθούν» τα προβλήματα σε απόλυτα διμερές επίπεδο με αποκλειστικά διμερείς διαπραγματεύσεις, άρα υπό την απειλή της τουρκικής ισχύος.
Τρίτον. Αν η παραίνεση της Ουάσινγκτον προς τον Ερντογάν είναι να μην προκαλεί ένταση στο Αιγαίο γιατί η εποχή δεν είναι κατάλληλη λόγω πολέμου στην Ουκρανία, ή για να περάσει το αίτημα για τα F – 16 από το Κογκρέσσο, ζήτω που καήκαμε. Μοιάζει με συμβουλή «κάνε τον ψόφιο κοριό τώρα μέχρι να περάσει η μπόρα και μετά βλέπουμε ή όρμα». Εντελώς απαράδεκτη σαν θέση και δεν δικαιολογεί θριαμβολογίες, ή έστω ικανοποίηση από την ελληνική πλευρά.
Τέταρτον. Είναι απόλυτα απαράδεκτο να δημοσιεύονται κάθε τόσο στον ελληνικό τύπο δημοσιεύματα περί στρατιωτικών σχεδίων, εξοπλισμών και όπλων που έχουν στόχο την αντιμετώπιση των απειλών. Είναι τρομερό αυτό που συμβαίνει στη χώρα της ασυδοσίας, ιδιαίτερα αν οι πηγές είναι πολιτικές ή στρατιωτικές από το χώρο της Άμυνας. Εξίσου ανόητοι και ανεύθυνοι είναι βέβαια οι δημοσιογράφοι που τα δημοσιεύουν και τα ηγετικά στελέχη των ΜΜΕ που ανέχονται, αν δεν ενθαρρύνουν, τέτοιες πρακτικές. Ούτε είναι αθώοι οι απερίγραπτοι συνάδελφοι που δίνουν την εντύπωση ότι με την παραγγελία των εξοπλισμών επιτυγχάνεται αυτόματα η θωράκιση της χώρας. Πριν φτάσουν τα όπλα εδώ βέβαια…
Σημείωση: όλα τα παραπάνω δεν σχετίζονται με τη σχετική αντιπολιτευτική μπουρδολογία και τα ψέματα που εξαπολύονται. Τρανό παράδειγμα ή καταγγελία ότι ο διευθύνων σύμβουλος της ΔΕΗ αμείβεται με 30.000 ευρώ την ημέρα, δηλαδή με 9 εκατομμύρια το μήνα, ήτοι με 108 εκατομμύρια το χρόνο. Έλεος!