Δηλαδή από την απόφαση που προφανώς πήρε πια ο πρωθυπουργός, να εξαντλήσει την τετραετία διαψεύδοντας τις περισσότερες εκτιμήσεις (και της στήλης) ότι λόγω κατάστασης και γεγονότων θα υποχρεωθεί να κάνει εκλογές φέτος το φθινόπωρο. Προκειμένου να αντιμετωπίσει τις αναμενόμενες τεράστιες δυσκολίες του επόμενου χειμώνα -ελλείψεις και ακρίβεια στην ενέργεια, πληθωρισμός, πιθανές κοινωνικές αναταραχές κλπ. σε όλη την Ευρώπη βέβαια- με ανανεωμένη τη δική του εντολή και αντίστοιχα καταπτοημένη την αντιπολίτευση.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν αρκούντως πειστικός αυτή τη φορά, τονίζοντας στη συνέντευξή του στο ραδιόφωνο του Σκάι ότι δεν θα οδηγήσει τη χώρα σε πρόωρες εκλογές. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι «έπαιξε» με την ιδέα τους δύο-τρεις τελευταίους μήνες, αλλά επανήλθε οριστικά (όσο οριστική μπορεί να είναι μία απόφαση στη σημερινή συγκυρία) στον αρχικό σχεδιασμό του για εκλογές στο τέλος της άνοιξης του 2023. Ασφαλώς γιατί θεωρεί ότι έτσι ενισχύει τη σοβαρότητα και την προσωπική αξιοπιστία του, ίσως γιατί προσβλέπει σε κάποιες θετικές διεθνείς εξελίξεις (ευρωπαϊκό πλαφόν στις τιμές ενέργειες; Λήξη του πολέμου στην Ουκρανία; Κάτι άλλο; Ποιος ξέρει…), σίγουρα γιατί θεωρεί, και μάλλον σωστά, ότι δεν έχει λόγο να φοβάται την σταθερά ασυνάρτητη αντιπολίτευση του Σύριζα και ενδεχομένως όμως επειδή εκτιμά ότι είναι δύσκολη τώρα η εξασφάλιση αυτοδυναμίας. Χωρίς να αποκλείεται βέβαια ότι πραγματικά πιστεύει ότι το διάστημα της «ακυβερνησίας» μεταξύ των δύο εκλογών μπορεί να αποδειχθεί επικίνδυνο σε αυτή τη συγκυρία.
Αυτά στην Ελλάδα γιατί διεθνώς η ρευστότητα των εξελίξεων έχει κυριολεκτικά κτυπήσει κόκκινο. Από τις ΗΠΑ, που ηγούνται δήθεν του δυτικού δημοκρατικού κόσμου, ενώ οι ίδιες βαδίζουν με αυξανόμενη ταχύτητα στον σκοταδισμό, όπως αποδεικνύεται από τις αλλεπάλληλες τελευταίες αντιδραστικές αποφάσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου για τις αμβλώσεις, τα όπλα, το εκλογικό σύστημα και άλλα. Συμβάλλοντας ταυτόχρονα όσο μπορεί και στη χαλάρωση του ομοσπονδιακού συστήματος, αφού ενισχύει με κάθε τρόπο την δυνατότητα των Πολιτειών να παίρνουν αποφάσεις μεγάλης σημασίας για την κοινωνία. Από κοντά είχαμε την αποκαθήλωση του απερίγραπτου Μπόρις Τζόνσον στο Ηνωμένο Βασίλειο. Πρόλαβε όμως να κάνει τη ζημιά του και στην Ευρώπη και στη χώρα του (ας πρόσεχαν οι πολίτες της και δεν είναι τυχαίο ότι τον προτίμησαν, όπως και το Brexit) παρέα με το υπόλοιπο Συντηρητικό κόμμα. Με αυτή την έννοια, δεν υπάρχει μεγάλη ελπίδα να είναι πολύ διαφορετικός ο/η διάδοχός του…
Στα παραπάνω προσθέστε την κατάληψη του συνόλου του Ντονμπάς (22% του συνόλου της Ουκρανίας) από τη Ρωσία, τις αρνητικές προβλέψεις για την οικονομία της Γερμανίας και της Ευρώπης, που αν επαληθευτούν πλήρως οι επιπτώσεις θα φτάσουν και στην Ελλάδα, τη δολοφονία του πρώην πρωθυπουργού της Ιαπωνίας, τις επιθέσεις και δολοφονίες σε «ασφαλείς» χώρες όπως η Δανία και η Νορβηγία. Και πάντα υπάρχει το «αγκάθι» που λέγεται Τουρκία, την οποία συνεχίζει να χαϊδολογεί η Δύση (Ντράγκι και Ιταλία το τελευταίο παράδειγμα) με την ίδια θέρμη που το κάνει η Ρωσία και αρκετοί άλλοι. Πιστοποιώντας ότι στις διεθνείς σχέσεις τα περί δικαίου, δικαιωμάτων, δημοκρατίας, κυριαρχίας και συναφή είναι απλά φούμαρα, αν δεν συμβαδίζουν με συμφέροντα και γεωπολιτικές στρατηγικές!