Όπως έχουμε αντιληφθεί εμείς οι απ’ έξω, οι αντιδράσεις επικεντρώνονται στις ρυθμίσεις που αφορούν τα διοικητικά των πανεπιστημίων και ελάχιστα στην ουσία της εκπαίδευσης. Που σημαίνει ότι ο καυγάς γίνεται για την εξουσία στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα ως παραφυάδα της πολιτικής, δηλαδή του κομματικού ανταγωνισμού αλά γκρέκα. Ελάχιστοι από όσους δημοσιολόγησαν ή δημοσιολογούν με αφορμή το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, περιλαμβανομένης της συντριπτικής πλειοψηφίας των δημοσιογράφων, ασχολούνται με την ουσία. Αν δηλαδή οι αποφάσεις της κυβέρνησης, όπως διατυπώνονται στο νομοσχέδιο, προάγουν  τη γνώση που προσφέρουν τα ελληνικά πανεπιστήμια στο σύνολό τους, βελτιώνουν τις πολύ συχνά απαράδεκτες συνθήκες υπό τις οποίες λειτουργούν, στηρίζουν την αξιοκρατία, διορθώνουν κάποια τουλάχιστον από τα κακώς κείμενα. Τα κακώς κείμενα που καθιστούν τα ελληνικά ΑΕΙ «πρότυπα» σε παγκόσμιο επίπεδο στη διευκόλυνση της «αργοφοίτησης» (αντίστοιχη της αργομισθίας), στην ανοχή της αδιαφορίας διδασκόντων, της αντιγραφής από φοιτητές, της άσκησης βίας από φοιτούντες ή εξωπανεπιστημιακούς μπαχαλάκηδες και συνολικά στην αναξιοκρατία.

Ένας από τους ελάχιστους που δημοσιολόγησαν επί της ουσίας είναι ο καθηγητής Γ. Μαυρογορδάτος, που επανειλημμένα αναφέρθηκε στην απαράδεκτη διαδικασία της μεταφοράς μαθημάτων από έτος σε έτος και στην φοίτηση δια της παντελούς απουσίας από την στοιχειώδη έστω παρακολούθηση παραδόσεων, ακόμη και εργαστηρίων. Εξ ου και ο τεράστιος πληθυσμός των «αιωνίων φοιτητών». Αυτά ενδεικτικά, γιατί είναι πάρα πολλά τα αρνητικά χαρακτηριστικά (υπάρχουν και θετικά, αλλά η κουβέντα γίνεται για τους μέσους όρους και σε όσα συμβάλλουν στο σχηματισμό της κακής εικόνας) που εναρμονίζουν τη λειτουργία της ανώτατης εκπαίδευσης με εκείνη της θρυλικής «ελληνικής πραγματικότητας» στο σύνολό της.

Επειδή αυτή η λειτουργία βρίσκει στήριξη από πολλούς παράγοντες -κόμματα, πολιτική τάξη, φοιτητές, γονείς, διδάσκοντες, τοπικές κοινωνίες, ΜΜΕ κλπ- που συγκροτούν μάλλον και την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, είναι πολύ δύσκολο να αλλάξει ριζικά στο ορατό μέλλον. Αν ποτέ μπορεί να αλλάξει… Πεποίθηση πάντως του υπογράφοντος είναι ότι «το κακό» ξεκινάει από τη μέση εκπαίδευση. Από το Γυμνάσιο και το Λύκειο. Εκεί καλλιεργείται και εδραιώνεται η συλλογική αδιαφορία, η άγνοια,  η αναξιοκρατία, η απειθαρχία,  η αντίληψη ότι τα πάντα είναι εφικτά δίχως προσπάθεια και δεξιότητες, εκεί βρίσκεται η αφετηρία των παράλογων απαιτήσεων και στάσεων καθηγητών, μαθητών και γονιών. Από εκεί μεταφέρονται όλα αυτά στην ανώτατη παιδεία, μεγεθύνονται και παίρνουν νέες διαστάσεις. Με τη βοήθεια και την ανοχή των πάντων. Γι’ αυτό και η ελπίδα να διορθωθούν σύντομα είναι δυστυχώς πολύ μικρή στη δημόσια εκπαίδευση, γι’ αυτό υπάρχουν και ευδοκιμούν τα κυκλώματα της παραπαιδείας, γι΄ αυτό όσοι μπορούν προτιμούν την ιδιωτική εκπαίδευση και για τον ίδιο λόγο ογκώθηκε η μετάβαση στο εξωτερικό για σπουδές.