Δεν αναμενόταν άλλωστε η προσθήκη νέων στοιχείων που θα το άλλαζαν ουσιαστικά μετά την πρόσφατη διαμόρφωσή του, πρώτον, με την υπόθεση της παρακολούθησης του τηλεφώνου του Ν. Ανδρουλάκη από την ΕΥΠ, δεύτερον, από την εμφάνιση και παρέμβαση του Κ. Καραμανλή στα Ανώγεια της Κρήτης.

Εκείνο που διαπιστώθηκε από τις εμφανίσεις αυτές είναι ότι Κυρ. Μητσοτάκης προσπάθησε να πείσει ότι παραμένει θεσμικός, άξιος εμπιστοσύνης, υπέρτερος όλων των αντιπάλων του και ευαίσθητος απέναντι στις ανάγκες στήριξης της κοινωνίας τους δύσκολους καιρούς που βιώνουμε, καταλήγοντας ότι στις εκλογές, ειδικά στις δεύτερες με σύστημα ενισχυμένης αναλογικής, οι πολίτες θα κληθούν να επιλέξουν μεταξύ του ιδίου με αυτοδυναμία της Ν.Δ και του χάους, δηλαδή κυβέρνησης συνεργασίας κομμάτων της σημερινής αντιπολίτευσης.   

Από την πλευρά του ο Αλ. Τσίπρας κινήθηκε στις γνωστές γραμμές των υποσχέσεων/λύσεων που θα ανακουφίσουν τους πάντες και θα διορθώσουν τα πάντα με αυξήσεις, προσλήψεις και εθνικοποίηση της ΔΕΗ, όλα αυτά με ύφος συνειδητά πιο… πολιτισμένο από το συνηθισμένο. Προφανώς για να είναι αποδεκτό από τους κεντρώους, αλλά και δίχως να ξεφύγει από τον στόχο του που είναι προσωπικά ο πρωθυπουργός και δεν θα ησυχάσει αν δεν τον «φάει» από το τιμόνι της Ν.Δ. Παραδέχθηκε πάντως ότι ο σχηματισμός κυβέρνησης συνεργασίας δίχως το πρώτο κόμμα είναι ουτοπία και γι’ αυτό έριξε όλο το βάρος στη μάχη των πρώτων εκλογών με απλή αναλογική. Α, το επιτηδευμένα ήπιο ύφος δεν εμπόδισε τον Αλ. Τσίπρα να επιμένει με σθένος ότι αυτός και το κόμμα του δεν διέπραξαν γκάφα ολκής όταν κατηγορούσαν την κυβέρνηση ότι άφηνε 38 πρόσφυγες να αργοπεθαίνουν σε νησίδα του Έβρου (η οποία αποδείχτηκε ότι δεν ήταν ελληνικό έδαφος)!

Ο Ν. Ανδρουλάκης παρέμεινε στο πλαίσιο στο οποίο κινείται τον τελευταίο καιρό. Της σκλήρυνσης της αντιπολίτευσής του προς την κυβέρνηση και κυρίως προς το πρόσωπο του πρωθυπουργού, της γραμμής των ίσων αποστάσεων στο θέμα των πιθανών συνεργασιών με Ν.Δ. ή με Σύριζα, στην οποία κυριαρχεί η απαίτηση (ανεδαφική) ο πρωθυπουργός να μην είναι ούτε ο Κυρ. Μητσοτάκης, ούτε ο Αλ. Τσίπρας, της προβολής της άποψης ότι από τις πρώτες εκλογές θα πρέπει να προκύψει κυβέρνηση συνεργασίας και της παρουσίασης του ΠΑΣΟΚ ως του μόνου κόμματος που σέβεται και εκφράζει το δημοκρατικό πολίτευμα στη χώρα. Σε αυτό το τετράπτυχο κινήθηκε ο Ν. Ανδρουλάκης.

Όλα τα παραπάνω οδηγούν σε αυξανόμενα πολωμένο κλίμα ως τις εκλογές, τις πρώτες και τις δεύτερες, σε εντεινόμενο κίνδυνο αστάθειας με μόνη σταθερά την απειλή από την Τουρκία και σε ένα αποτέλεσμα που δεν θα μπορεί να προσδιοριστεί ούτε στο ελάχιστο πριν από τις εκλογές. Με μεγάλη πιθανότητα ούτε οι κάλπες να το καθορίσουν. Π.χ. αν δεν προκύψει δυνατότητα κυβέρνησης συνεργασίας στις πρώτες εκλογές, ούτε αυτοδύναμη κυβέρνηση στις δεύτερες, ποια κόμματα θα θελήσουν να συνεργαστούν αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο της αντιπολίτευσης σε άλλα;