Ξέρει πολύ καλά ότι η αισχροκέρδεια κάνει πανηγύρι, η αντιπολίτευση κάνει ό,τι μπορεί για να έχει οφέλη από την κατάσταση που επικρατεί αδιαφορώντας πλήρως για την ουσία, δηλαδή τα αίτια και πως θα αντιμετωπιστούν (εντελώς επικοινωνιακή η συζήτηση στη Βουλή που θέλει ο Τσίπρας), ενώ η κυβέρνηση αφενός αδυνατεί να βάλει κάποια τάξη -αντικειμενικά εξαιρετικά δύσκολο αυτό στην Ελλάδα- αλλά ταυτόχρονα ενθαρρύνει έμμεσα τους κερδοσκόπους με την τακτική της σε πάμπολλους τομείς.
Ο υπογράφων παραδέχεται αβίαστα ότι όχι μόνον δεν είναι καλός καταναλωτής, είναι κακός, κάκιστος. Με την έννοια ότι δεν προσέχει τιμές, δεν επιλέγει, αγοράζει ό,τι του δίνουν και πληρώνει όσο του ζητούν. Ακόμη και αν διαπιστώνει εκ των υστέρων ότι τον «κορόιδεψαν», είναι ικανός να ξαναπάει στο ίδιο μαγαζί. Με λίγα λόγια, είναι άλλ΄ αντ΄ άλλων και πολύ κακό παράδειγμα. Ακόμη όμως και αυτός αισθάνεται την αισχροκέρδεια, όταν βλέπει ότι η κοτόσουπα που αγόραζε για το σπίτι ανέβηκε από τα πέντε ευρώ στα έξι, άρα 20% πάνω με τη μία, ή όταν στο μπαρ πληρώνει το ποτό 7 ευρώ πια, όταν το πλήρωνε έξι. Αφήστε ότι στα μπαρ και γενικά στο χώρο της πολυαγαπημένης στην πολιτική τάξη εστίασης, γίνεται ο κακός χαμός με τις αποδείξεις. Η φοροκλοπή (η κλοπή του ΦΠΑ από τον πελάτη και το κράτος) και η φοροδιαφυγή πάνε σύννεφο σε όλη τη χώρα… Όταν λοιπόν ένας τόσο κακός καταναλωτής αισθάνεται στο πετσί του την αισχροκέρδεια, δίχως μάλιστα να κρέμεται η ύπαρξή του από τις προαναφερθείσες πολυτέλειες, φανταστείτε τι αισθάνεται η μέση νοικοκυρά και ο μέσος νοικοκύρης που προσπαθούν να τα φέρουν βόλτα. Άλλωστε, οι «δειλές» και «απρόσωπες» επίσημες ανακοινώσεις για βενζινάδικα και άλλα μαγαζιά που το παράκαναν στην αισχροκέρδεια, σύμφωνα με τους ελέγχους, δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης για το μέγεθος της αισχροκέρδειας.
Δεν είναι καινούργιο φυσικά το φαινόμενο της αισχροκέρδειας στην ευλογημένη χώρα μας. Έχουμε μεγάλη παράδοση και εκφράζεται με διάφορες μορφές, από τον σχηματισμό καρτέλ και ολιγοπωλίων, ή τις εντελώς δυσνόητες επιβαρύνσεις λογαριασμών από μεγάλες επιχειρήσεις μέχρι την απόκρυψη προϊόντων, την φοροκλοπή, την παραπλανητική διαφήμιση, τα «καπέλα» στις τιμές, τις νοθείες και άλλες μεθόδους. Δεν είναι εύκολο -ως ένα βαθμό- να καταπολεμηθεί. Ναι, ασφαλώς δεν υπάρχει συχνότατα πολιτική βούληση, πέρα ότι εξίσου συχνά η αισχροκέρδεια ευνοείται από τη νομοθεσία, δεν αμφισβητείται επίσης ότι είναι εκτεταμένο το φαινόμενο να «τα πιάνουν» ή έστω να αδιαφορούν οι εντεταλμένοι υπάλληλοι που κάνουν τους ελέγχους. Από την άλλη πλευρά, είναι άρα πολύ δύσκολο να ελεγχθεί και να περιοριστεί η αισχροκέρδεια όταν η σπονδυλική στήλη της οικονομίας της χώρας είναι οι λεγόμενοι μικρομεσαίοι. Δεν βγαίνει άκρη με τόσους πολλούς από δαύτους (αρκεί να παρακολουθεί κανείς τι λένε οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποί τους στα μήντια για να καταλάβει…), ιδιαίτερα στο πλαίσιο της γνωστής «ελληνικής πραγματικότητας», που σημαίνει το «αλαλούμ» που επικρατεί από τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους μέχρι σήμερα.
Σε όλα τα παραπάνω πρέπει να προστεθούν τα μηνύματα που στέλνουν διαχρονικά οι κυβερνήσεις, της σημερινής μη εξαιρουμένης, το αντίθετο. Όταν αναστέλλεις την κατεδάφιση κραυγαλέων αυθαιρέτων, όταν δίνεις παρατάσεις στην κατάληψη δημοσίου χώρου με τραπεζοκαθίσματα, ενώ έχουν εκλείψει οι λόγοι για κάτι τέτοιο, όταν προχωράς συνεχώς με ευνοϊκές ρυθμίσεις για «μπαταξήδες» και άνοες, όταν συγχωρείς αδιάκοπα παραβιάσεις νόμων, όταν συζητάς να δώσεις «συγχωροχάρτια» σε αρνητές εμβολίων υγειονομικούς, όταν κάνεις «τα στραβά μάτια» στις παραβάσεις κανόνων, όταν δεν υπάρχει κανένας έλεγχος σχεδόν στο κυκλοφοριακό, όταν το ρίχνεις στις οριζόντιες επιδοτήσεις, όταν υπόσχεσαι τα πάντα στους πάντες και όταν στην ουσία το επιχειρηματικό ρίσκο είναι ανύπαρκτο σαν έννοια και εφαρμογή, ενισχύεις έμμεσα την αισχροκέρδεια και την ανεξέλεγκτη άνοδο του πληθωρισμού (πολύ πάνω από τον μέσο όρο στην Ευρώπη). Εξ ου και λέμε ότι ζούμε σε χώρα με βασικά χαρακτηριστικά την «επαιτεία» και τη «λεηλασία». Α, να μην ξεχάσουμε, όλα τα παραπάνω φαινόμενα συντηρούνται με μεγάλη φροντίδα και από τα μήντια…
