Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι κακό ότι η κυβέρνηση βάλθηκε να κατασκευάσει πλαίσιο για την προστασία των ανηλίκων. Με την πικρή επισήμανση πάντως ότι ο υποφαινόμενος έχει πήξει να ακούει για ελέγχους που γίνονται σε κάθε τομέα και παντού και για ακόμη περισσότερους ελέγχους που με κάθε ευκαιρία ζητούν τα μήντια και το πόπολο. Αποδεικνύεται καθημερινά ότι από νόμους και ελέγχους είμαστε φουλ στα χαρτιά, στην πράξη τα σκ…..με. Και εδώ που τα λέμε, δεν είναι δυνατόν να απαιτούνται παντού ελεγκτές, όταν μία κοινωνία αρνείται να ακολουθήσει και τους πιο στοιχειώδεις κανόνες. Ή όταν οι κυβερνήσεις υπονομεύουν τους νόμους. Και τέλος, όταν τα όργανα της πολιτείας που πληρώνονται για να τους εφαρμόσουν ή να εποπτεύσουν την εφαρμογή τους, είτε δεν ξέρουν τι τους γίνεται, είτε αδιαφορούν, είτε «τα πιάνουν». Μη ξεχνάμε για τη χώρα του απόλυτου «δήθεν»…
Αλλά μια και μιλάμε για ανηλίκους και την προστασία τους, υπάρχουν και άλλα εξαιρετικά ζωτικά θέματα γύρω από αυτούς. Θέματα που αντιμετωπίζονται με σχετική ή και με πλήρη αναισθησία στον λεγόμενο δημόσιο διάλογο. Κατ’ αρχήν για να έχει ανήλικους η Ελλαδάρα μας, θα πρέπει να γεννιούνται παιδιά. Η υπογεννητικότητα μαστίζει ολόκληρη την Ευρώπη, όμως στα άγια χώματά μας η κατάσταση είναι τρισχειρότερη, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία. Οι γεννήσεις στην Ελλάδα φτάνουν πια μόλις τα τρία πέμπτα των θανάτων, οι εγγραφές παιδιών στην 1η δημοτικού είναι λιγότερες από 90.000 φέτος και αν οι Τούρκοι έχουν λίγη υπομονή σε μερικά χρόνια θα μπορούν να καταλάβουν με πλήρη άνεση τα άδεια νησιά και λοιπά εδάφη μας. Βεβαίως, η υπογεννητικότητα δεν διορθώνεται μόνο με παροχές και επιδόματα. Είναι πολύπλοκο πρόβλημα με διαστάσεις τόσο οικονομικές, όσο και κοινωνικές, ίσως μάλιστα οι δεύτερες να είναι δυσκολότερες -όπως εύστοχα είπε κάποιος θαμώνας καφενείου βλέποντας τον κόσμο να περνάει «οι ξένες κρατούν ένα παιδί και οι δικές μας ένα σκυλί…»- όμως εξαιρετικά σοβαρό για την επιβίωση της θρυλικής φυλής μας, για να στρουθοκαμηλίζουμε. Εκτός και αν η συνεχής ενασχόληση με τους συνταξιούχους και τις συντάξεις τους δεν αφήνει περιθώρια απασχόλησης με… αλλότρια.
Άγνωστο πόσοι το αντιλαμβάνονται, αλλά οι όλο και λιγότεροι ανήλικοι που ξεφεύγουν από την εκτεταμένη υπογεννητικότητα στη χώρα, αυτοί δηλαδή που γεννιούνται και μεγαλώνουν, πέφτουν πάνω σε ένα απερίγραπτα παράλογο, αντιφατικό, βλακώδες περιβάλλον που έχουν δημιουργήσει γονείς, συντεχνίες, συμφέροντα, κράτος και πολιτική τάξη. Πρόκειται για ένα καθεστώς που συνδυάζει άγνοια και παραλογισμό, αντιπαιδαγωγική υπερπροστασία μαζί με αδιαφορία για την ουσία, αφύσικα μεγάλες δόσεις ανοχής στον παραβατισμό και έλλειψη διαχωρισμού του τι επιτρέπεται και τι όχι στην κοινωνική ζωή. Το αποτέλεσμα είναι να κυριαρχεί η κακομάθηση (που παράγει τα γνωστά «κακομαθημένα» με πολλές έννοιες) σε πολύ μεγάλο αριθμό οικογενειών, το πρόβλημα να συνεχίζεται και να εμπλουτίζεται στα σχολεία -όπου και συνήθως εκδηλώνεται- με τη βοήθεια του συστήματος και άπειρων δασκάλων και καθηγητών που δεν ξέρουν που πάν΄ τα τέσσερα (πολύ λιγότεροι οι καλοί, κακά τα ψέματα) και από εκεί να παίρνει διάφορες μορφές στη ζωή είτε μέσα στα πανεπιστήμια, είτε έξω από αυτά. Τα ελληνόπουλα μαθαίνουν να απαιτούν δικαιώματα χωρίς καθήκοντα και υποχρεώσεις. Σοφίες και νουθεσίες μας είπε ο σύμβουλος του ΟΟΣΑ σε θέματα εκπαίδευσης, Αντρέας Σλάιχερ, προκειμένου να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις τον καιρών και να γίνει πιο αποδοτική η ελληνική εκπαίδευση, αλλά άντε να γίνουν αποδεκτά και να εφαρμοστούν στην Ελλάδα (και από ποιους;).
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπάρχουν παιδιά που καταφέρνουν να διασωθούν από όλο αυτό που περιγράψαμε πιο πάνω. Που αποκτούν γνώσεις και δεξιότητες στα πανεπιστήμια ή σε επαγγελματικές σχολές και βγαίνουν στον στίβο της ζωής. Τα καμαρώνουμε τάχα, γιατί αυτό επιβάλλει το πολιτικά ορθό, αλλά δεν τα αμείβουμε. Γι΄ αυτό είτε πάνε αλλού να βρουν την τύχη τους, ή μένουν εδώ για να ζυμωθούν, να συντηρήσουν το στρεβλό περιβάλλον. Α, και να γεννήσουν λίγα, ελάχιστα, παιδιά μετά τα 35 – 40 τους…
