Το βέβαιο πάντως είναι ότι στα διαδοχικά πολύνεκρα κακουργήματα με θύματα εμάς τους ιδίους και ακόμη χειρότερα, τα παιδιά μας, η ευθύνη είναι μοιρασμένη μεταξύ κοινωνίας και κράτους! Άνευ ουσιαστικής σημασίας και αυτό όμως, καθώς η Ελλάδα δεν μαθαίνει, ξεχνάει πολύ γρήγορα τα δάκρυα, τις κατάρες και την πρόσκαιρη οργή, γλείφει τις πληγές της και συνεχίζει απτόητη στο δρόμο που την βολεύει. Τον δρόμο της ασυδοσίας, της απρονοησίας, της επιπολαιότητας, της δηθενιάς και της ανυπαρξίας κάθε ελέγχου. Με σύνθημα «ο τράχηλος του Έλληνα, ζυγό δεν υπομένει», τρομάρα του…
Το κακό που κτύπησε τα παιδιά, τις οικογένειές τους και όλους εμάς στα Τέμπη, δεν είναι αποτέλεσμα μίας άτυχης στιγμής (της κακιάς ώρας, που λένε), ενός μεγάλου λάθους, ή κυβερνητικής ολιγωρίας / ανεπάρκειας. Είναι αποτέλεσμα μίας διαχρονικής κατάστασης με βασικά χαρακτηριστικά την ανικανότητα, τον ωχαδερφισμό, την έλλειψη στοιχειώδους πειθαρχίας σε όλους τους τομείς (από την εκπαίδευση μέχρι τα νοσοκομεία και ως τον στρατό), την έλλειψη κάθε σεβασμού στην ιεραρχία, την αποστροφή στην αξιοκρατία και την αξιολόγηση, την παραβίαση νόμων και κανόνων στην καθημερινότητά, την μη τήρηση πρωτόκολλων λειτουργίας όπου απαιτείται, την έλλειψη τιμωρίας σε όλα τα επίπεδα, την εκτεταμένη διαφθορά, την αντίθεση σε κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού, ειδικά στο δημόσιο. Ο Έλληνας όλων των ηλικιών φτάσει να θεωρεί τον εαυτό του ανεύθυνο για όποιο λάθος, μ….α ή μπαγαποντιά κάνει στη ζωή του ή στη δουλειά του και από την άλλη πλευρά θεωρεί δικαίωμά του να απαιτεί, να επαιτεί και να λεηλατεί. Ή όχι;
Θα ρωτήσει κανείς «και οι κυβερνήσεις τι κάνουν;». Δυστυχώς, στη χώρα αυτή οι κυβερνήσεις δεν διοικούν, νομίζουν ότι η αποστολή τους είναι να νταραβερίζονται με διάφορα συμφέροντα , επιχειρηματικά, τοπικά, συντεχνιακά και με κύριο στόχο την ελαχιστοποίηση του κομματικού κόστους, προκειμένου να επανεκλεγούν. Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι περισσότερο ασχολούνται με προώθηση της κουλτούρας της ασυδοσίας, της επαιτείας, της λεηλασίας και της ανευθυνότητας, παρά για την βελτίωση και τον εκσυγχρονισμό της κοινωνίας, την τήρηση των νόμων και κανόνων, ή τον έλεγχο της λειτουργίας της καθημερινότητας. Πιο απτό παράδειγμα από την ανυπακοή στους κανόνες που επικρατεί στο κυκλοφοριακό σε όλη τη χώρα, δεν υπάρχει. Όταν μάλιστα η τήρηση των κανόνων κυκλοφορίας θα μπορούσε να λειτουργήσει εκπαιδευτικά και για άλλους τομείς.
Πολύ φοβάμαι, σωστότερα, πιστεύω ακράδαντα, ο θρήνος, η οργή και η αηδία που προκάλεσε η τραγωδία στα Τέμπη θα σβήσει γρήγορα. Η Ελλάδα αρνείται πεισματικά να αλλάξει και να εκσυγχρονιστεί. Η αποτυχία είναι οικτρή μετά από τόσα χρόνια στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στην οποία μπήκαμε γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο (και για να διαφυλάξουμε τη δημοκρατία που πολλοί την μπερδεύουν με την ασυδοσία) και δεν υπάρχει τίποτα που να μας κάνει να πιστεύουμε ότι θα τα πάμε καλύτερα στο μέλλον. Εδώ μας έχουν παραπέμψει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για έλλειψη προσαρμογής στα ευρωπαϊκά μέτρα ασφάλειας για τους σιδηροδρόμους και δεν ιδρώσαμε… Εδώ χρόνια τώρα δεν μπορούμε να κάνουμε ζάφτι τις συμμορίες των Ρομά και άλλων που κλέβουν τα καλώδια, ακόμη και ράγες… Εδώ καταφέραμε να απαξιώσουμε πλήρως τα τρένα χάριν των ιδιωτικών αυτοκινήτων… Εδώ οι διαδοχικές κυβερνήσεις, οι διαδοχικές διοικήσεις των σιδηροδρόμων και μαζί τους οι πάντα πρωτοπόροι στην αντίδραση συνδικαλιστές (είναι εξοργιστικό να τους βλέπεις και να τους ακούς μετά από κάθε «κακό» να ισχυρίζονται ότι αυτοί το είχαν προβλέψει και προειδοποιήσει), δεν θέλουν και δεν μπορούν να ορθώσουν ανάστημα απέναντι σε εταιρίες που νέμονται τον χώρο των σιδηροδρόμων…
Είναι βέβαιο ότι την τραγωδία στα Τέμπη θα ακολουθήσει κομματική μάχη, πριν μάλιστα στεγνώσουν τα δάκρυα. Μη δώσετε σημασία. Αν μη τι άλλο, για να τιμήσετε τη μνήμη των αδικοχαμένων παιδιών.
