Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το μέγεθος της τραγωδίας αρχικά,  σε συνδυασμό με τις διαπιστώσεις που ακολούθησαν σχετικά με το ιστορικό του ΟΣΕ και την ποιότητα πολλών εργαζομένων  σε αυτόν εδώ και αρκετές δεκαετίες, προκάλεσαν σοκ βαθύτατης θλίψης, οργής και απογοήτευσης στη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας που σκέπτεται και θέλει κάτι καλύτερο για τη χώρα. Αυτή η μερίδα του κόσμου αισθάνθηκε στα κατάβαθα της ψυχής της την απώλεια τόσων αδικοχαμένων ανθρώπων, νεότατων μάλιστα στην πλειοψηφία τους, αλλά ταυτόχρονα ένιωσε πολύ προδομένη γιατί νόμιζε ότι η Ελλάδα άλλαζε και βρισκόταν σε πορεία εκσυγχρονισμού και ανόδου.

Άγνωστο πως θα αντιδράσει η υγιής και λογική μερίδα του πληθυσμού στις εκλογές και αν ο χρόνος είναι επαρκής για να πεισθεί εκ νέου από τη σημερινή  κυβέρνηση ότι δεν υπάρχει καλύτερη εναλλακτική επιλογή για τον τόπο. Κακώς όμως  οι άνθρωποι αυτοί νόμιζαν ότι η χώρα αλλάζει, καθώς τα σημάδια της σαπίλας ήταν εμφανή στην καθημερινότητα. Η κακομαθημένη, άναρχη, ασύδοτη, ελληνική κοινωνία της χωριατιάς, της επαιτείας , της λεηλασίας και της ανικανότητας παρέμενε αδάμαστο τέρας. Όχι μόνον δεν περιοριζόταν, αλλά κάλπαζε προς νέες κατακτήσεις, αφού άλλωστε πολλά κόμματα της πρόσφεραν –και συνεχίζουν – ανοιχτά θαλπωρή και άλλα την αντιμετώπιζαν – και συνεχίζουν – με δέος και ατιμωρησία. Το βλέπουμε στη βία που εξαπλώνεται, είτε με ιδεολογικό μανδύα, είτε όχι, στο χάος που επικρατεί στους δρόμους των μεγάλων πόλεων, στις συμπεριφορές που δίνουν τον τόνο στα εκπαιδευτικά ιδρύματα όλων των βαθμίδων, στην αναλγησία των πάσης φύσεως κερδοσκόπων με πρόφαση τον πόλεμο στην Ουκρανία, στην άνθηση τη φιλολογίας περί δικαιωμάτων σε βάρος των υποχρεώσεων. Δυστυχώς και πάλι όλη αυτή η κουλτούρα υποστηρίζεται συστηματικά από την πολιτική τάξη και άσχετους / απατεώνες  των μήντια. Στη διάρκεια της παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου που ζούμε όλα τα παραπάνω κακά χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας και άλλα, ενισχύονται προκλητικά από τα κόμματα, της κυβέρνησης συμπεριλαμβανομένης…

Ομολογώ δίχως κανένα δισταγμό ότι είμαι απαισιόδοξος για το παρόν και το μέλλον της χώρας και οι πραγματικές  ή υποτιθέμενες  πρόοδοι την οικονομία δεν αρκούν για να αισιοδοξώ. Η τραγωδία των Τεμπών, ανέδειξε μεν την σαπίλα των συστημάτων που κρατούν αιχμάλωτο και νέμονται το δημόσιο, αλλά παράλληλε επανέφερε στον αφρό άθλιες ενδημικές παθογένειες. Δηλαδή τους αρουραίους του διαδικτύου που δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο, εκείνους που τους ευλογούν και τους κατευθύνουν (κόμματα), τους άλλους που νομίζουν ότι μπορούν να καταστρέφουν και να ξυλοφορτώνουν με κάθε ευκαιρία, τους ξυλοφορτωμένους  που σπεύδουν να αυτογελειοποιηθούν  (Βαρουφάκης κλπ.)για να κομίσουν κομματικά οφέλη, τους συνδικαλιστές και τους καταχραστές του πόνου που οργανώνουν εκδηλώσεις διαμαρτυρίας δήθεν, αλλά με πραγματικό σκοπό να διατηρήσουν την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί στους χώρους κυριαρχίας τους (ΑΔΕΔΥ, ΟΛΜΕ, Δάσκαλοι, υπάλληλοι μετρό και σιδηροδρόμων), πολλούς πολιτικούς να λένε ασυναρτησίες και παχιά λόγια για να αποσείσουν ευθύνες, τηλεπερσόνες και άλλα λαμόγια των μήντια να σκυλεύουν τα πτώματα, καθίκια να ελεεινολογούν, να βρίζουν και να στοχοποιούν κρυμμένα μέσα στην ανωνυμία του πλήθους (Πορτοσάλτε, Τσίμα, δημοσιογράφους γενικά και αδιακρίτως, πατέρα θύματος), συμμορίες να συνεχίζουν απτόητες τη λεηλασία του υλικού του ΟΣΕ (Ρομά) και άλλες να δέρνουν όσους είναι εμπόδιο στα άνομα συμφέροντά τους (Μύκονος).

Αυτά βλέπω εγώ, αν εσείς βλέπετε άλλα, τότε καλώς αισιοξείτε…