Τράπεζες καταρρέουν στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη –και μάλιστα ελβετικές– το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα βαράει συναγερμό για να συγκρατήσει τα πράγματα, ο Μακρόν κλυδωνίζεται στο εσωτερικό της Γαλλίας, το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (που δεν αναγνωρίζουν τη δικαιοδοσία του για τους δικούς τους πολίτες ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία, Ισραήλ και αρκετοί άλλοι) εκδίδει ένταλμα σύλληψης του Πούτιν για εγκλήματα πολέμου στην Ουκρανία, με τους Εγγλέζους να πρωτοστατούν (να δω ποιος θα το εκτελέσει…). Ο Ρώρος πρόεδρος εμφανίζεται πάντως στη Μαριούπολη για να δείξει προφανώς ότι έχει πλέον εντάξει την πόλη και την περιοχή ρωσικό έδαφος εκτός οποιασδήποτε διαπραγμάτευσης, ο Σι της Κίνας καταφθάνει στη Μόσχα για τριήμερη επίσκεψη προκειμένου να δείξει αλληλεγγύη ή και για να ανιχνεύσει μέχρι που είναι δυνατός ο συμβιβασμός από ρωσικής πλευρά στην Ουκρανία,. Η Ευρωπαϊκή Ένωση διαθέτει 2 δις για αγορά πυρομαχικών για τους Ουκρανούς, κάποιες χώρες αποφάσισαν ήδη να στείλουν Μιγκ στον Ζελένσκι, και Ελλάδα και Τουρκία φαίνεται ότι αποφάσισαν να βαδίσουν στην οδό της ύφεσης στις σχέσεις τους, τουλάχιστον ως τις εκλογές εδώ και εκεί, με την Άγκυρα να στέλνει μηνύματα διεθνώς ότι επιζητεί βελτιωμένες σχέσεις με γείτονες (Αίγυπτο, όχι όμως Κύπρο) και Δύση (επικύρωση ένταξης της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ, όχι Σουηδίας ακόμη).
Το εσωτερικό
Τα παραπάνω έξω, όπως είπα ξεκινώντας, γιατί στο εσωτερικό η χώρα εξακολουθεί να πορεύεται προς τις εκλογές υπό τη σκιά και τις πολιτικές επιπτώσεις της τραγωδίας στα Τέμπη. Δεν έχει νόημα η όποια αναφορά πια στο τι και πόσο συνετέλεσε στο φοβερό συμβάν, ή στο ποιο κόμμα και πόσο ευθύνεται για τα χάλια του ΟΣΕ. Κανονικά οι πάντες πρέπει να έχουν σχηματίσει γνώμη και ταυτόχρονα δεν υπάρχει αμφιβολία για τις ευθύνες του ακατάλληλου ανθρώπου που βρέθηκε σε ακατάλληλο για τις δυνατότητές του πόστο, την ακατάλληλη / μοιραία στιγμή. Όπως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η εικόνα γύρω από την τραγωδία, τον ΟΣΕ, το δημόσιο, τον ιδιωτικό παράγοντα, τους συνδικαλιστές, τα κόμματα, την πολιτική τάξη στο σύνολό της , τα μήντια και την κοινωνία είναι ακριβώς η εικόνα της χώρας εδώ και πολλές δεκαετίες και φυσικά και σήμερα. Όλα τα υπόλοιπα είναι δήθεν λόγια για να μαλώνουμε ή να αγαπιόμαστε, ας διαλέξει ο καθένας ό,τι προτιμά. Ο υπογράφων έχει ομολογήσει ευθαρσώς την βαθιά απαισιοδοξία του για το παρόν και το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας και γενικά της χώρας.
Παρ΄ όλα αυτά, ως επαγγελματίας είμαι υποχρεωμένος να παρατηρώ και να ασχολούμαι με τα τρέχοντα και γενικά με τις εξελίξεις για να μπορώ να μεταλαμπαδεύω την ανύπαρκτη σοφία μου σε όσους επιμένουν / υπομένουν να διαβάζουν την στήλη (και καλά να πάθουν). Τούτων λοιπόν λεχθέντων:
-Η τραγωδία μετέτρεψε τις εκλογές σε ντέρμπι, σύμφωνα με τα τωρινά ευρήματα των δημοσκοπήσεων. Φυσιολογικό γιατί έτσι και αλλιώς η κυβέρνηση έχει πολιτική και σε αρκετά μεγάλο βαθμό πραγματική ευθύνη. Ο Μητσοτάκης που έμπαινε στην τελική ευθεία καβάλα στο άλογο, τώρα προσπαθεί να περιμαζέψει κάπως στα πράγματα με συγγνώμες, δηλώσεις και υποσχέσεις, με στόχο αφενός να εκτονώσει την οργή του κόσμου, αφετέρου να ανακτήσει τουλάχιστον μέρος της χαμένης εμπιστοσύνης του. Δεν είναι πια τόσο πειστικός ο λόγος του γιατί είναι φανερό ότι ο ίδιος έχει χάσει μέρος της αυτοπεποίθησής του, ελπίζει όμως ότι με τη βοήθεια του πυροσβέστη Γεραπετρίτη, τη συνέχιση της παλαιοκομματικής τακτικής που έχει υιοθετήσει εδώ και μήνες να μοιράζει λεφτά, ρυθμίσεις, απαλλαγές, διευθετήσεις, παρατάσεις και άλλες συναφείς μεθόδους και επειδή απέναντί του έχει τον Τσίπρα και τον Σύριζα, που λειτουργούν σαν «δεκανίκια» του, θα καταφέρει να ανακάμψει, τουλάχιστον κάπως. Φροντίζοντας παράλληλα να πάει τις εκλογές στη μεγαλύτερη δυνατή χρονική απόσταση από την τραγωδία για να απαλυνθούν κατά το δυνατόν τα πνεύματα, αλλά παίρνοντας ταυτόχρονα το ρίσκο να του συμβεί πάλι ένα «κακό» γεγονός.
-Μεταξύ μας, αν θέλουμε να βλέπουμε την κατάσταση που έχει προκύψει στο πολιτικό σκηνικό εξαιτίας της τραγωδίας, η «συμφορά» που βρήκε τον Μητσοτάκη και την κυβέρνηση, οφείλεται σε ένα βαθμό και στην απόφασή του να κάνει τις εκλογές αργότερα, παρά νωρίτερα. Δηλαδή περί το Φθινόπωρο ή έστω Ιανουάριο ή Φεβρουάριο, όταν όλα πήγαιναν πρίμα. Αγνόησε δηλαδή την πιθανότητα των «γεγονότων» που μπορούν να συμβούν αναπάντεχα σε κάθε κυβέρνηση και να αλλάξουν τα μέχρι εκείνη τη στιγμή δεδομένα του πολιτικού σκηνικού. Το ίδιο έπαθε και ο Ερντογάν με τους σεισμούς την Τουρκία. Συν τοις άλλοις, τώρα έχει να διαχειριστεί και το θέμα / πρόβλημα του Κ. Αχ. Καραμανλή, του τέως υπουργού Μεταφορών και Συγκοινωνιών, που πολύ θα ήθελε να απαλλαγεί από την παρουσία του στις εκλογές, χωρίς όμως να το φανεί ότι το αποφασίζει ο ίδιος. Σωστά, γιατί το Καραμανλέϊκο παραμένει πάντα ένα αγκάθι στο πλευρό του Μητσοτάκη, μέσα και έξω από το πλαίσιο της Νέας Δημοκρατίας, οπότε το προτιμότερο θα ήταν να ο Κ. Αχ. Καραμανλής να απόσχει από τις εκλογές με δική του απόφαση, κάτι που δεν φαίνεται διατεθειμένος να κάνει, κρίνοντας και από την εμφάνισή του στην επιτροπή της Βουλής. Θα δούμε…
-Και πάμε στον Τσίπρα και τον Σύριζα στους οποίους η τραγωδία στα Τέμπη ήλθε σαν «μάννα» από τους ουρανούς, χρησιμοποιώντας ωμό σκεπτικό. Όχι ότι οι άνθρωποι ήθελαν ή εύχονταν να συμβεί κάτι τέτοιο, προς Θεού, αλλά από τη στιγμή που συνέβη προσπαθούν να το εκμεταλλευθούν όσο μπορούν. Δημοσκοπικά βλέπουν τις προοπτικές τους να βελτιώνονται, αν και δεν ανεβαίνουν τα δικά τους ποσοστά, κατεβαίνουν όμως τα ποσοστά της Ν.Δ. και η ψαλίδα κλείνει, πάντα προς το παρόν. Άλλωστε και οι δημοσκόποι λένε πάντα ότι οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν την εικόνα της στιγμής που διεξάγονται… Με την ευκαιρία που του δόθηκε πάντως, ο Τσίπρας και ο Σύριζα αρχικά υιοθέτησαν μία σχετικά μετριοπαθή ρητορική (κάποιοι όπως ο «γραμμιτζής» επί ΚΚΕ Εσ. Ν. Φίλης, δεν ακολούθησαν την γραμμή), η οποία θα μπορούσε να θεωρηθεί ως συνέχεια της απόφασης του εξοβελισμού του Πολάκη από τα εκλογικά ψηφοδέλτια του κόμματος και έφτασε στην κορύφωσή της με την εμφάνιση του αρχηγού στη συνέντευξή του στο «Mega». Μία συνέντευξη που σύσσωμη σχεδόν η δημοσιογραφία χαρακτήρισε σαν στροφή προς τον κεντρώο χώρο, ή έστω, σαν προσπάθεια να κερδίσει κεντρώος ψηφοφόρους, που για τον γράφοντα όμως ήταν παράσταση υποκρισίας, φαρισαϊσμού και παραπλάνησης. Εξ άλλου ο πραγματικός εαυτός του Τσίπρα και του κόμματός του βρισκόταν στις διαδηλώσεις που ενθάρρυναν και πολύ γρήγορα σταμάτησαν να αποτελούν εκφράσεις λύπης και οργής για τους αδικοχαμένους, κυρίως τα παιδιά, στα Τέμπη και μετατράπηκαν σε διαδηλώσεις κατά της κυβέρνησης. Μαζί με τον Σύριζα, πίσω από αυτές είναι το ΚΚΕ, οι κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές και όλοι όσοι είναι πάντα έτοιμοι να δημιουργήσουν συνθήκες ταλαιπωρίας για τον μέσο πολίτη.
-Είναι γνωστό στους επαγγελματίες παρατηρητές των πολιτικών εξελίξεων ότι ο Τσίπρας φόρεσε το προσωπείο της μετριοπάθειας ακολουθώντας συμβουλές δημοσκόπων και πολιτικών αναλυτών που στο παρελθόν κοσμούσαν με την παρουσία τους την αυλή του Κ. Καραμανλή, του δεύτερου. Δεν άντεξε όμως για πολύ μέσα σε αυτό το προσωπείο. Δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς με τόσο δυνατό DNA λαϊκισμού που διαθέτει. Επανέφερε με συνοπτικές διαδικασίες τον Πολάκη στις τάξεις του Σύριζα, αφού προηγουμένως ο τελευταίος δήλωσε πλήρη υποταγή στον αρχηγό και στα κομματικά όργανα. Γενναία πράξη υποταγής και όχι αυτοκριτικής (όπως την χαρακτήρισε ο Τσίπρας) είναι η δήλωση Πολάκη γα να επανέλθει. Φυσικό αφού αποπέμφθηκε για λίγες εβδομάδες επειδή ουσιαστικά τον αμφισβήτησε τον αρχηγό νομίζοντας ότι είναι ισότιμος και όχι απλό «εργαλείο» άσκησης πολιτικής του Σύριζα (βλ. την στήλη 28/2/2023). ‘Όπως και νάχει, η επιστροφή Πολάκη σημαίνει ότι Τσίπρας δεν μπορεί να απαλλαγεί από το δικό του DNA, ούτε από το DNA μεγάλου μέρους της κομματικής βάσης και των κομματικών στελεχών. Και δεν μπορούσε επίσης να διακινδυνεύσει την απώλεια έδρας στα Χανιά, όπου κατεβαίνει ο Πολάκης, ή να δυσαρεστήσει πολακοειδείς ψηφοφόρους σε μία αναμέτρηση με αυξημένες τις προσδοκίες. Από την άλλη πλευρά, η επάνοδος Πολάκη σε συνδυασμό με τις συνεχείς αντικυβερνητικές διαδηλώσεις και απεργίες, στάσεις εργασίας και λοιπά, δεν αποκλείεται να λειτουργήσουν σαν «μπούμερανγκ» κάτι που ελπίζει ο Μητσοτάκης.
Τα σενάρια
Οι παραπάνω συλλογισμοί οδηγούν και σε σκέψεις για πιθανά σενάρια που ενδεχομένως να προκύψουν από τις κάλπες των πρώτων εκλογών. Ακούγεται ότι θα διεξαχθούν στις 21 Μαίου, αλλά ίσως και αργότερα. Σύμφωνα με το πρώτο σενάριο, η Ν.Δ. έρχεται μεν πρώτο κόμμα, αλλά αποδυναμωμένη, που σημαίνει ότι ο στόχος της αυτοδυναμίας στις δεύτερες εκλογές είναι πολύ δύσκολος.
Επομένως τίθεται θέμα σχηματισμού κυβέρνησης Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ, αλλά και αυτό έχει τις δυσκολίες του εφόσον α) θα το θέλει ο Μητσοτάκης, β) το θέλει πραγματικά ο Ανδρουλάκης και παραιτηθεί από την αξίωση να μην είναι πρωθυπουργός ο Μητσοτάκης γ) ξεπεραστούν οι προβληματισμοί του ΠΑΣΟΚ περί διάσπασής του και εγκατάλειψης του χώρου της αντιπολίτευσης στον Σύριζα, αν μπει σε κυβέρνηση συνεργασίας με Ν.Δ., δ) επιτρέψει την πραγματοποίησή του το απίστευτο κουβάρι των πολύπλοκων σχέσεων μεταξύ κρητικών οικονομικών παραγόντων και πολιτικών προσώπων.
Το δεύτερο σενάριο προβλέπει πρώτο κόμμα τον Σύριζα και σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας με ΠΑΣΟΚ και Βαρουφάκη, αν ο τελευταίος είναι στη Βουλή, όπως τον βλέπουν σήμερα οι δημοσκοπήσεις. Άγνωστο αν φτάνουν οι έδρες των τριών γιατί αποκλείεται να συμμετάσχει το ΚΚΕ και το ΠΑΣΟΚ αποκλείεται να δεχθεί τον Βελόπουλο, εκτός αν θέλει να σβήσει οριστικά από τον πολιτικό χάρτη. Και σε αυτή την περίπτωση για το ΠΑΣΟΚ ισχύουν κάποιες από τις προϋποθέσεις που αναφέρθηκαν για τη Ν.Δ και τον Μητσοτάκη.
Το τρίτο σενάριο είναι να βγουν οι πάντες αποδυναμωμένοι από τις εκλογές της απλής αναλογικής και να τεθεί θέμα… τρικομματικής κυβέρνησης Ν.Δ. – Σύριζα – ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τρίτο πρόσωπο. Ποιον; Πως θα σας φαινόταν ο Κ. Καραμανλής, ας πούμε… Το τέταρτο σενάριο είναι βέβαια να βγει πρώτη η Ν.Δ. με σχετικά ισχυρό ποσοστό και ο Μητσοτάκη να τολμήσει νέες εκλογές με ενισχυμένη αναλογική κατά τον Ιούλιο, όταν οι νέοι θα είναι στα νησιά, μπας και κερδίσει αυτοδυναμία. Αν και τότε δεν τα καταφέρει, πάμε για άλλα…
‘Οσο για σας τους ψηφοφόρους, η συμβουλή είναι επιλέξτε την χρήσιμη ψήφο!
