Θα μπορούσε επίσης να χαρακτηρισθεί πρότυπο κυβέρνησης που ο επικεφαλής της, δηλαδή ο πρωθυπουργός, είναι τόσο κυρίαρχος στην πολιτική σκηνή, που δεν νιώθει καμία ανάγκη να τηρήσει στοιχειώδεις κομματικές ισορροπίες, ή ακόμη και πατροπαράδοτες τοπικές.
Και γιατί όχι άλλωστε, αφού παρέλαβε μία Ν.Δ. τοποθετημένη στο δεξιό του πολιτικού εκκρεμούς, την έφερε πάνω από το 40% μετατοπίζοντάς την προς το κέντρο, ενώ ταυτόχρονα εξουδετέρωσε πλήρως τα αντίπαλα πολιτικά κόμματα και έβαψε ολόκληρη τη χώρα στα μπλε χρώματα, με εξαίρεση μία περιοχή ειδικών προδιαγραφών, το νομό Ροδόπης.
Η μοναδική απορία του γράφοντος είναι η επιλογή του γενικού rotation, αντί να παραμείνουν στις θέσεις τους κάποιοι από τους υπουργούς που ομολογουμένως ήταν επιτυχημένοι στην προηγούμενη κυβέρνηση.
Γιατί για παράδειγμα ο Πιερρακάκης να μετακινηθεί στο υπουργείο Παιδείας από τα υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης, όπου έγραψε ιστορία;
Δεν είναι ένα ρίσκο αυτό; Τέλος πάντων, το αποτέλεσμα θα τα κρίνει όλα αυτά, αλλά σίγουρα το πρόβλημα της εκπαίδευσης στην Ελλάδα δεν είναι κυρίως τεχνολογικό, ή ψηφιοποίησης…
Ακριβώς στο αντίθετο άκρο είναι η παραμονή της Μενδώνη στο υπουργείο Πολιτισμού, όπου αποδείχθηκε πολύ επιτυχημένη και σωστά ο Μητσοτάκης την κράτησε εκεί.
Περίεργο ωστόσο είναι και το γεγονός της επιλογής του Παύλου Μαρινάκη ως κυβερνητικού εκπροσώπου, ενώ ταυτόχρονα θα διατηρεί τη θέση του γραμματέα της πολιτικής επιτροπής της Ν.Δ., άρα θα μιλάει και δεν θα ξέρουμε πότε εκ μέρους της κυβέρνησης και πότε εκ μέρους του κόμματος. Κάπως πρωτότυπο θεσμικά…
Μετά από αυτά τα γενικά, μερικές αξιοσημείωτες επισημάνσεις:
-Η τοποθέτηση του Γεραπετρίτη στο υπουργείο Εξωτερικών μαζί με την Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου ως υφυπουργό, δεν μπορεί να σημαίνει άλλο από το ότι ο πρωθυπουργός θέλει να έχει τον πλήρη έλεγχο της εξωτερικής πολιτικής, καθώς και οι δύο είναι εντελώς δικοί του άνθρωποι.
Αφενός γιατί ίσως μπαίνουμε σε καινούργια φάση στα ελληνοτουρκικά, αφετέρου γιατί υπήρξαν ενδείξεις ενεργειών και αποφάσεων του Δένδια που δεν ήταν της έγκρισης Μητσοτάκη. Στη Λιβύη, ας πούμε…
-Είναι φανερό ότι ο Δένδιας δεν ανήκει στους «κολλητούς» του Μητσοτάκη και ότι ο ίδιος τρέφει φιλοδοξίες διαδοχής κάποια στιγμή. Από την άλλη πλευρά, δεν ήθελε και δεν υπήρχε λόγος να το «τσαλακώσει», αν και θεωρείται αρκούντως καραμανλικός, γι αυτό και του ανέθεσε το υπουργείο Άμυνας, σημαντικό και δεν φθείρει πολιτικά αυτόν που το αναλαμβάνει.
Μυστήριο λοιπόν η μη χρησιμοποίηση του Παναγιωτόπουλου στη νέα κυβέρνηση. Λένε ότι δεν τα πήγαινε καλά με την στρατιωτική ηγεσία. Λένε…
- Το δίδυμο Χατζηδάκη – Παπαθανάση στο υπουργείο Οικονομικών επίσης δείχνει ότι ο Μητσοτάκης θέλει να έχει εποπτεία και κυρίως τα κεφάλι του ήσυχο. Ο μεν Χατζηδάκης, που σκαμπάζει από οικονομικά, πιστός μητσοτακικός ανέκαθεν και άξιος υπουργός στην προηγούμενη κυβέρνηση, πιστώθηκε και με το γεγονός ότι προστάτευσε τον πρωθυπουργό, παρά την πίκρα που ένιωσε, στην υπόθεση των υποκλοπών.
Ο δε Παπαθανάσης προσωπικός προστατευόμενος του Μητσοτάκη, τεχνοκράτης που πέρασε από αρκετές θέσεις διοίκησης εταιρειών θα διαχειρίζεται τον πακτωλό των κεφαλαίων από το Ταμείο Ανασυγκρότησης, γι΄αυτό ο Μητσοτάκης ήθελε έναν κατάδικό του…
-Ούτε ψύλλος στον κόρφο των Χρυσοχοϊδη και Φλωρίδη, οι οποίοι ανέλαβαν αντίστοιχα τα υπουργεία Υγείας και Δικαιοσύνης για να αναμορφώσουν τους αντίστοιχους τομείς που αποτελούν διακηρυγμένες προτεραιότητες του Μητσοτάκη.
Βαρβάτοι πασοκογενείς και οι δύο, σκληροί μαχητές που δεν κολώνουν υποτιθεται, αλλά και προικισμένοι αντικειμενικά με ευαισθησίες κεντρώων μπαίνουν στη μάχη σε δύο μέτωπα , όπου θα χρειαστούν όλη τη συμπαράσταση του πρωθυπουργού για να πετύχουν, καθώς οι αντίπαλοι θα είναι σκληρές συντεχνίες και κατεστημένα συμφέροντα.
Δεν αποκλείεται από την άλλη πλευρά να τους ανέθεσε ο Μητσοτάκης τα συγκεκριμένα υπουργεία ως αναλώσιμους…
-Μεγάλες οι ευθύνες του Μηταράκη που ανέλαβε το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, που συνδέεται άμεσα με την καθημερινότητα και την βελτίωσή της.
Το αναλαμβάνει μάλιστα μετά από την εντελώς αποτυχημένη θητεία Θεοδωρικάκου που άφησε την ασυδοσία στους δρόμους ανεξέλεγκτη και πουλούσε πατριδοπροστασία με το φράγμα στον Έβρο για να επανεκλεγεί.
Ο Μηταράκης όντως δοκιμάστηκε στο υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου και έδειξε αντοχές. Τώρα θα πρέπει να υπερβεί τον εαυτό του γιατί βρίσκεται σε λάκκο λεόντων, όπου το πρώτοα που θα χρειαστεί να κάνει είναι να επιβάλει πειθαρχία, επαγγελματισμό, εκπαίδευση, αντίληψη ευθύνης και περιορισμό διαφθοράς.
Δεν είναι λίγα όλα αυτά, άσε που μαζί με τους αστυνομικούς θα πρέπει να συμμορφωθούν προς κανόνες και οι πολίτες…
-Σε λάκκο λεόντων μπήκε και ο Οικονόμου ως αναπληρωτής υπουργός Παιδείας αρμόδιος με τον αθλητισμό, δηλαδή, με τις «παράγκες» , τον οπαδισμό που τρέφουν οι μεγάλοι και τρανοί ιδιοκτήτες των ομάδων, την βία, τη διαφθορά και τις διασυνδέσεις με το κοινό ποινικό έγκλημα.
Θα χρειαστεί μεγάλο στομάχι, τεράστια ευελιξία, συνεχή επικοινωνία με τον Μηταράκη, αποφασιστικότητα και αμέριστη και αδιάκοπη υποστήριξή από του Μαξίμου. Ο άνθρωπος θα πρέπει να τα βάλει με οικονομικούς ελέφαντες και μήντια. Ο Θεός να τον βοηθήσει, αν πιστεύει…
Τέλος, ο Μητσοτάκης επέλεξε για σωματοφύλακες τους Μάκη Βορίδη, Σταύρο Παπασταύρου, Άκη Σκέρτσο (υπουργοί Επικρατείας), Γιάννη Μπρατάκο (υφυπουργός και διευθυντής του γραφείου του πρωθυπουργού) και Θανάση Κοντογιώργη (υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ).
Σκληρός, ευφυής κοινοβουλευτικός και πολύ καλός νομικός ο πρώτος, δοκιμασμένα έμπιστοι οι επόμενοι τρεις, άγνωστος ο τελευταίος. Κοινό γνώρισμα όλων, οι καλές σπουδές και η γνώση της πιάτσας εντός και εκτός των τειχών της πολιτικής.
Ολοκληρώνω με ένα «κουίζ». Βρείτε πόσα από τα μέλη της κυβέρνησης είναι απόφοιτοι του Κολλεγίου Αθηνών. Έτσι για πλάκα…
