Η αίσθηση που έχω από όσα ακούω γύρω μου και από εκείνα που λέγονται στα μήντια είναι ότι αυτός καθ’ εαυτός ο γάμος μεταξύ ομοφύλων δεν είναι το μεγάλο πρόβλημα. Νομίζω ότι η ελληνική κοινωνία ανέχεται και γενικά αποδέχεται τον γάμο ομοφύλων ως επιλογή και δικαίωμα συνανθρώπων που ανήκουν στην κατηγορία των ΛΟΑΤΚΙ. Άλλωστε έχει θεσμοθετηθεί και γίνει αποδεκτό το σύμφωνο συμβίωσης που τακτοποιεί σε μεγάλο βαθμό και νομικά θέματα που προκύπτουν από την εθελούσια ένωση ενός ζευγαριού.
Αν λοιπόν το ζήτημα σταματούσε στο γάμο, ο Μητσοτάκης δεν θα είχε αυτόν τον νέο πονοκέφαλο. Ωστόσο, το πράγμα δεν είναι τόσο απλό, καθώς ο γάμος συνδέεται άμεσα με δικαιώματα τεκνοποίησης, που για τα ομόφυλα ζευγάρια μπορούν να υλοποιηθούν είτε με υιοθεσία ενός παιδιού, είτε με τεκνοθεσία, μέσω παρένθετης μητέρας, ειδικά όταν το ζευγάρι αποτελείται από δύο άντρες. Για τα ομόφυλα ζευγάρια γυναικών υπάρχει και η λύση απόκτησης παιδιού μέσω εγκυμοσύνης βέβαια και είναι πολύ δύσκολο έως ακατόρθωτο να απαγορευτεί μία τέτοια επιλογή δια νόμου. Αυτό τουλάχιστον λέει η δική μου λογική…
Οι αντιδράσεις λοιπόν επικεντρώνονται κατά μεγάλη πλειοψηφία στο δικαίωμα υιοθεσίας / τεκνοθεσίας παρά στο γάμο, παρ΄ όλο που νομικά τα δύο συνδέονται. Για τους σκεπτόμενους δε που προβληματίζονται το θέμα δεν είναι ούτε ηθικό, ούτε θρησκευτικό, ούτε πολιτικό. Στα παλιά μας τα παπούτσια τολμώ να πω – αφού συγκαταλέγομαι μαζί με αρκετούς άλλους που γνωρίζω στους προβληματισμένους - και για τις τρεις αυτές πηγές αντίδρασης, δίχως να αγνοώ την τεράστια επιρροή τους στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης, που με τη σειρά της επηρεάζει πολιτικές συμπεριφορές και αποφάσεις.
Το μεγάλο ερώτημα για μένα είναι η ομαλή ένταξη και εξέλιξη των παιδιών, ή τουλάχιστον των πρώτων παιδιών αυτής της κατηγορίας, με ομόφυλους γονείς. Πώς θα αντιμετωπιστούν από την ελληνική κοινωνία – γι αυτήν μιλάμε, όχι για την αμερικανική ή τη σουηδική – που ξέρουμε πολύ καλά ποια είναι, πως θα τα πάνε στο σχολείο και πως θα αντιμετωπίζονται από τα άλλα παιδιά με «αντιδραστικούς» (δεν μπορώ να βρω άλλη λέξη) γονείς, αν είναι σε θέση να τα προστατεύσουν από αρνητικές συμπεριφορές οι δάσκαλοί τους, ποια τέλος πάντων θα είναι η πορεία τους στη ζωή, αν δηλαδή θα είναι ισότιμη. Γιατί αν αυτά τα παιδιά μπουν στη ζωή και πορευτούν σε αυτήν με δεδομένο τον τραυματισμό τους, να λείπει το βύσσινο των δικαιωμάτων και των ρίσκων που θέλουν να αναλάβουν οι ΛΟΑΤΚΙ γονείς τους. Έτσι ωμά!
Με αυτή την έννοια, δεν ξέρω αν υπάρχουν αξιόπιστες μελέτες για την εξέλιξη παιδιών με ομοφυλόφιλους γονείς στην Ελλάδα (όχι στη Σουηδία ή αλλού). Και από την άλλη πλευρά, δεν ξέρω αν θα ήταν καλύτερο για παιδιά να παραμένουν σε ιδρύματα παρά να υιοθετηθούν από ομόφυλα ζευγάρια. Εκείνο που ξέρω με σιγουριά είναι ότι απορρίπτω εντελώς τη λύση της παρένθετης μητέρας – και για τα ετερόφυλα ζευγάρια – και το διαλαλώ χωρίς να ντρέπομαι, γιατί μου θυμίζει «φάρμα των ζώων» ανάμεικτη με ναζιστικές πρακτικές, άποψη που είχα πριν ο Κασσελάκης κάνει γνωστό το όνειρό του να τεκνοποιήσει με αυτή τη μέθοδο για να έχουν τα παιδιά του το δικό του DNA και εκείνο του Τάϊγκερ.
Σύνοψη: Ναι, ο Μητσοτάκης έχει μπλέξει με αυτό το θέμα και το μπλέξιμο αφορά περισσότερο το δικό του κόμμα και τους δικούς του ψηφοφόρους. Όχι, δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε τέτοιο στάδιο ωρίμανσης για να δεχθεί και να εντάξει παιδιά ομόφυλων ζευγαριών. Ναι, το ρίσκο είναι πολύ μεγάλο για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα και της ψυχοσύνθεσης αυτών των παιδιών.
Αυτά, όχι ως νομικός που δεν είμαι, όχι ως παιδαγωγός, κοινωνιολόγος ή ψυχολόγος που επίσης δεν είμαι, αλλά ως μέσος πολίτης, με κοινό νου ελπίζω…
