Κακά τα ψέματα. Το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου για το κράτος δικαίου στην Ελλάδα είναι πολιτικά δυνατός μπάτσος στο μάγουλο της κυβέρνησης, αλλά και της ελληνικής πολιτείας στο σύνολό της. Το υπερψήφισαν ευρωβουλευτές κομμάτων της αριστερής πτέρυγας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, πήραν και μερικές ψήφους από ευρωδεξιούς του Λαϊκού Κόμματος, εξασφάλισαν έτσι μία αξιοσέβαστη πλειοψηφία 330 ψήφων υπέρ έναντι 254 κατά και 26 αποχών στις Βρυξέλλες. Στην Ελλάδα το χαιρέτησαν με ικανοποίηση τα κόμματα της αντιπολίτευσης και φιλικά προς αυτά μήντια, από την πλευρά της κυβέρνησης πρωθυπουργός, υπουργοί, ευρωβουλευτές, μαζί και ο επίτροπος Σχοινάς αντέδρασαν προσπαθώντας να υποβαθμίσουν τη σημασία του ψηφίσματος, τονίζοντας το άδικο του περιεχομένου, αλλά και σαφώς «ζεματισμένοι», όμως το ερώτημα που προκύπτει από όλα αυτά αφορά τον βαθμό της πραγματικότητας και της αντικειμενικότητας όσων περιλαμβάνονται / διατυπώνονται / καταγγέλλονται του σχετικού κειμένου.

Πρέπει να ομολογήσω ότι αισθάνομαι πολύ άσχημα που τα κείμενά μου αποπνέουν σχεδόν μόνιμα μία αίσθηση απαισιοδοξίας. Νοιώθω και ταυτόχρονα φοβάμαι ότι οι παρατηρήσεις / αναλύσεις κουράζουν και αποδιώχνουν τους όποιους αναγνώστες μου, κάτι που φυσικά δεν επιθυμώ. Από την άλλη πλευρά όμως η πραγματικότητα αυτής της χώρας δεν σ’ αφήνει ν’ αγιάσεις, αν θέλεις να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου και να μην εθελοτυφλείς. Ακόμη περισσότερο, αν δεν θέλεις να ρίχνεις νερό στο μύλο των μύθων με τους οποίους έχουν μάθει να ζουν πολιτική τάξη – κοινωνία – μήντια / δημοσιογράφοι.

Πολλοί και εγώ μαζί τους δεν έχουμε καταλάβει πλήρως γιατί ο Μητσοτάκης έφερε στο προσκήνιο το νομοσχέδιο για τον γάμο των ομοφυλοφίλων τώρα. Η εξήγηση που δίνεται είναι ότι η διευθέτηση της συγκεκριμένης εκκρεμότητας ήταν στο πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας, επομένως ο πρωθυπουργός αποφάσισε να τελειώνει στις αρχές της θητείας της κυβέρνησης, πόσο μάλλον που πρόκειται για ζήτημα ίσων δικαιωμάτων. Πολύ ωραίο για να είναι αληθινό καθόσον υπάρχουν εκκρεμότητες και εκκρεμότητες που περιμένουν να διευθετηθούν προκειμένου η χώρα να πλησιάσει την κανονικότητα κι σίγουρα δεν υπήρχε κοινωνική, πολιτική ή άλλη ορατή τουλάχιστον πίεση στην κυβέρνηση για να καταπιαστεί η κυβέρνηση με τα ομόφυλα ζευγάρια αυτό το διάστημα.

Πήρα μέρος σε συζήτηση που οργανώθηκε στη μνήμη του δημοσιογράφου και πολύ φίλου Κωνσταντίνου Αγγελόπουλου, o οποίος  «έφυγε» πριν φτάσει στο προσδόκιμο ζωής. Οι «πανελίστες» ήμασταν έξι συμπεριλαμβανομένου του συντονιστή, όλοι μεγάλης και… μεγαλύτερης ηλικίας, αντίστοιχα ήταν και τα χρόνια μεγάλου μέρους του κοινού. Θέμα της συζήτησης «Η πορεία της Ελλάδας σήμερα» και πρέπει να ομολογήσω ότι σε γενικές γραμμές ομιλητές και ακροατές μοιράστηκαν μία αίσθηση απαισιοδοξίας για την κατάσταση της χώρας και τις προοπτικές της. Οι μεν την εξέφραζαν, οι δε συναινούσαν και δεν αποκλείεται το γεγονός να οφείλεται στην προχωρημένη ηλικία των περισσότερων που παραβρέθηκαν στη συγκεκριμένη εκδήλωση, παρ’ όλο που έγινε και κάποια προσπάθεια τονισμού των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η σημερινή ελληνική νεολαία σε συνδυασμό με τις αρετές που χαρακτηρίζουν μέρος της.

Δεν ξέρω τι θα του ξημερώσει του Μητσοτάκη με το θέμα του γάμου των ομοφύλων και κυρίως με το δικαίωμα υιοθεσίας και τεκνοθεσίας από τα αντίστοιχα ζευγάρια, αλλά είναι φανερό ότι έχει μπλέξει. Γιατί όντως το ζήτημα είναι ιδιαίτερα λεπτό, ευαίσθητο και περίπλοκο. Μπλέκονται δικαιώματα, νομική επιστήμη και νόμοι, κοινωνία, εκκλησία, πολιτική, κόμματα, Ευρώπη και ένας μέγιστος, αλλά άγνωστος Χ που φορά την ψυχοσύνθεση, την κοινωνική αποδοχή, ένταξη και ανάπτυξη των παιδιών με ομόφυλους γονείς, που είναι και το σημαντικότερο.

Με άφθονο Κόβιντ, μπόλικη γρίπη και διάχυτη τζακίλα μέσα στις πόλεις τουλάχιστον, μπήκε το 2024. Γιατί ο τράχηλος του Έλληνα όχι μόνο ζυγό δεν υποφέρει –όπως είναι παγκοσμίως γνωστό – ούτε μέτρα κατά ιώσεων γουστάρει και επομένως δεν παίρνει, αλλά ούτε εννοεί να αφήσει ανεκμετάλλευτο το τζάκι που απέκτησε, έστω και αν αυτό ρυπαίνει φοβερά, έστω και αν έξω η θερμοκρασία είναι 20 βαθμούς και βάλε, με τον ήλιο να λάμπει. Τέτοιος και τόσο υπερήφανος είναι ο λαός αυτός. Ωραίος και πιτσιλωτός δηλαδή…

Το πολιτικό θέμα των ημερών αφορά το «κακό σπυρί» της κυβέρνησης που ονομάζεται Σαμαράς, αλλά δεν θα πω πολλά. Αρκούμαι να υπενθυμίσω ότι με πολλές αφορμές – θάνατος Κωνσταντίνου, ελληνοτουρκικά κλπ – που έχει διαφοροποιηθεί έχω επισημάνει τον αντιμητσοτακισμό που χαρακτηρίζει  τον Αντώνη από τη στιγμή που ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης τον έπαυσε από υπουργό Εξωτερικών στις αρχές της δεκαετίας 1990 λόγω διαφωνίας στο Μακεδονικό.