Με όλα αυτά τα φυσικά φαινόμενα/θεομηνίες που μας συμβαίνουν τελευταία αδελφέ μου, αρχίζω και γίνομαι προληπτικός και φοβάμαι μη καταλήξω «ψεκασμένος». Πνίγηκαν πάλι ο Βόλος και η Βόρεια Εύβοια και αν αρχίσουμε να μετράμε όλα αυτά που φάγαμε στο κεφάλι επί Κυριάκου Μητσοτάκη, τελειωμό δεν έχουν. Γκαντεμιά, πάνω στη γκαντεμιά, δίχως έλεος…

Είναι φανερό ότι ο χαζοχαρούμενος εαυτός της Ελλάδας βρίσκεται στον αστερισμό του Κασσελάκη αυτές τις μέρες, έχοντας γρήγορα ξεχάσει την καταστροφή της Θεσσαλίας, όπου τα νερά της θεομηνίας δεν έχουν υποχωρήσει ακόμη. Και το πιο επίφοβο είναι ότι αναμένονται νέες βροχές εκεί από βδομάδα. Χωρίς όμως να θέλω να κάνω τον «ελιτίστα», γιατί όπως και να το κάνουμε το φαινόμενο Κασσελάκη και όσα συμβαίνουν ή εξελίσσονται γύρω από αυτό έχουν το ενδιαφέρον τους, παίρνω ένα “time out” για να πω μερικές σκέψεις περί τα ελληνοτουρκικά. Άλλωστε από Κυριακή βράδυ θα προκύψουν νέα χωρία της Κασσελακιάδας…

Το Σαββατοκύριακο που έρχεται δεν είναι συνηθισμένο από πολιτικής πλευράς. Το Σάββατο το βράδυ θα μιλήσει ο πρωθυπουργός στη Θεσσαλονίκη, σε ένα κλίμα προβληματισμού και ανασφάλειας που έχει δημιουργήσει η τεράστια καταστροφή στη Θεσσαλία, σε συνδυασμό με την πολύ μεγάλη καταστροφή που προκάλεσε λίγες μέρες πριν η πυρκαγιά στον Έβρο. Την Κυριακή θα γίνουν οι εσωκομματικές εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ για την ανάδειξη νέου ηγέτη στο πλαίσιο ενός σκηνικού με βασικό νέο χαρακτηριστικό την υποψηφιότητα Κασσελάκη. Που σημαίνει ότι από μεθαύριο θα υπάρχει πάλι άφθονη τροφή για δημοσιογράφους, πολιτικούς και άλλους που ασχολούνται με τα κοινά, για να λένε το μακρύ τους και το κοντό τους για το επόμενο αρκετό διάστημα.

Δεν πιστεύω ότι μπορεί να γίνει, αλλά η Ελλάδα χρειάζεται πλήρη ανασυγκρότηση για να αποκτήσει μέλλον. Γιατί τώρα, έτσι όπως είναι και μετά την τεράστια (ολική, θα μπορούσαμε να πούμε) καταστροφή που προκάλεσαν πυρκαγιές και πλημμύρες, συν όλα τα άλλα, μέλλον δεν έχει. Και πείτε με καταστροφολόγο, απαισιόδοξο, προδότη, ανεπρόκοπο ή ό,τι άλλο θέλετε. Εγώ πιστεύω ακράδαντα ότι η χώρα, έτσι όπως είναι, με τις θεομηνίες που την έχουν πλήξει, με τη νοοτροπία που κυριαρχεί στην κοινωνία της, αλλά και με την χαμηλή (ευθέως ανάλογη της ελληνικής κοινωνίας) ποιότητα τόσο της πολιτικής τάξης, όσο και της μεγάλης πλειοψηφίας των οικονομικών και πνευματικών ταγών της, έχει φτάσει στα όρια του ασυνάρτητου μοντέλου που λανσάρει από τότε που εμφανίστηκε με κρατική υπόσταση.

Ομολογώ ότι δεν πολυξέρω τα εσωκομματικά του Σύριζα – όπως και κανενός άλλου κόμματος καθώς αρνούμαι και αδυνατώ να τα παρακολουθήσω – αλλά είναι φανερό ότι η διεκδίκηση της ηγεσίας από τον «ουρανοκατέβατο» Κασσελάκη έχει προκαλέσει σύγχυση και αμηχανία στους κόλπους του κόμματος. Από τα μέλη και στελέχη που εκδηλώνονται καταλαβαίνω ότι οι απόψεις ποικίλλουν σε βαθμό και ακόμη περισσότερο, ότι προοιωνίζονται σχίσμα, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα των κομματικών εκλογών. Αφήστε που υπάρχουν και αυτοί που αποφεύγουν να εκφραστούν, προς το παρόν τουλάχιστον, οπότε μένει να δούμε πως θα τοποθετηθούν στην κάλπη και τότε ίσως το αναμενόμενο – κατά τη γνώμη μου πάντα – σχίσμα θα πάρει καθοριστικές διαστάσεις…