Με διπρόσωπη μουτσούνα, ως Ιανός, προχωρεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη τις πρώτες μέρες της δεύτερης θητείας της. Η σοβαρή πλευρά της αφορά τα ελληνοτουρκικά (ευτυχώς), όπου ο πρωθυπουργός δείχνει σαφή διάθεση να επιδιώξει μονιμότερη διευθέτηση των διαφορών -στον πυρήνα τους όπως, είπε- με τους γείτονες φτάνοντας μέχρι τη Χάγη, παρά το πολιτικό / κομματικό κόστος που μπορεί να του προκαλέσει από τα δεξιά. Άλλωστε ο ίδιος έχει πει ότι η «νέα Νέα Δημοκρατία» ανήκει στην κεντροδεξιά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα βήματα που θα γίνουν πρέπει να είναι εξαιρετικά προσεκτικά και να μη δίνουν την εντύπωση υποχωρήσεων χωρίς ανταλλάγματα. Ιδιαίτερα όταν πολλά δείχνουν ότι πάμε σε «πολιτική διαπραγμάτευση». Και όποιος καταλαβαίνει, καταλαβαίνει!

Από αυτά που βλέπουμε να εκτυλίσσονται και να αποφασίζονται στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βίλνιους, σε συνδυασμό με όσα έχουν προηγηθεί τους τελευταίους μήνες, για μένα θα είναι πολύ μεγάλη έκπληξη αν Μητσοτάκης και Ερντογάν βγουν μαλωμένοι, ή ακόμη και μουτρωμένοι από τη συνάντησή τους εκεί. Είναι φανερό ότι οι Αμερικανοί ετοίμασαν μεθοδικά ένα σκηνικό Pax Americana στο οποίο έχουν ήδη προσαρμοστεί όλα τα μέλη της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, που αφορά και την Ανατολική Μεσόγειο, γνωρίζοντας ότι από τη στιγμή που του Ερντογάν του συνέβη το κακό με τους σεισμούς θα αναγκαζόταν να μετατραπεί σε «στρίγγλα που έγινε αρνάκι». Το κατάλαβε και ο ίδιος γρήγορα, εξ ου και οι κινήσεις που έκανε σχετικά γρήγορα για εξομάλυνση των σχέσεων της Άγκυρας με χώρες της περιοχής (Αίγυπτο, Ισραήλ, ακόμη και Ελλάδα) και τώρα αίροντας το βέτο για την ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ.

Μετά τις εκλογές του Ιουνίου, τις τελευταίες ημέρες δηλαδή, δύο είναι οι απορίες που με απασχολούν. Πως και γιατί ο Τσίπρας αντιμετωπίζεται από μέρος των μήντια και των δημοσιογράφων σαν πολιτικός που σφράγισε με την παρουσία του τον ιδεολογικό χώρο του και τη χώρα, αφήνοντας πια δυσαναπλήρωτο κενό στο κόμμα του και πως και με ποιο τρόπο ο Μητσοτάκης θα καταφέρει να κάνει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις στους τομείς που τις χρειάζονται για να πάει την Ελλάδα πιο μπροστά από εκεί που είναι σήμερα. Θα μπορούσα να προσθέσω και μία τρίτη απορία για το μυαλό που κουβαλάνε όσοι ψάχνουν πολιτικές και μεθόδους για να επαναφέρουν στο «σωστό δρόμο» τους νεοναζιστές και τους ποικίλους ψεκασμένους, που έφεραν με την ψήφο τους στη Βουλή το κατάλληλο προσωπικό για να τη μετατρέψουν σε τσίρκο.

Αυτό το πολυπληθέστατο υπουργικό σχήμα -62 υπουργοί, αναπληρωτές υπουργοί και υφυπουργοί, ζωή νά 'χουν και ένας ο κυβερνητικός εκπρόσωπος που δεν ορκίστηκε, σύνολο 63 – δεν είναι κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας. Είναι αμιγής κυβέρνηση Μητσοτάκη, δηλαδή ένα μείγμα νεοδημοκρατών βεβαίως, με ισχυρή δόση πασοκογενών, πασπαλισμένο με άτομα της εντελώς προσωπικής του εμπιστοσύνης σε καίρια πόστα.

Φτάσαμε λοιπόν στο αμήν, με την ελπίδα ότι αυτή τη φορά οι δημοσκοπήσεις θα πέσουν μέσα στην «πραγματικότητα» -έστω της στιγμής όπως λένε οι δημοσκόποι για να κρατάνε «πισινή» - και δεν θα την πατήσουν για ακόμη μία φορά. Γιατί εδώ που τα λέμε, πρόκειται για θαυματουργή εικόνα όταν όλες μαζί έβλεπαν διαφορά γύρω στις έξη ποσοστιαίες μονάδες μεταξύ Ν.Δ. και Σύριζα πριν τις 21 Μαίου και σήμερα, μόλις ένα μήνα μετά συμφωνούν (πάλι όλες) στις 20 και πλέον μονάδες. Είναι φανερό βέβαια ότι τώρα πατούν πάνω σε ένα εντελώς αναμφισβήτητο δεδομένο, αυτό που προέκυψε από τις κάλπες των προηγούμενων εκλογών και νιώθουν επαγγελματική σιγουριά οι μπαγασάκοι…

Σε συνέχεια του χθεσινού πονήματος για τη μουσουλμανική μειονότητα, επανέρχομαι άρον – άρον, γιατί Σύριζα και Νέα Δημοκρατία, Τσίπρας και Μητσοτάκης δηλαδή, εξακολουθούν την γελοία, αλλά ταυτόχρονα πολύ επικίνδυνη αντιπαράθεση, καθώς το συγκεκριμένο θέμα δεν αφορά επιδόματα και ΦΠΑ, αλλά ακουμπά σε ζωτικά εθνικά συμφέροντα, ενώ οι δυο τους δείχνουν να αδιαφορούν για τις πιθανές αρνητικές συνέπειες. Και πολύ καλά κάνει ο Ανδρουλάκης στην περίπτωση αυτή που όχι μόνο δεν συμμετέχει, αλλά και ασκεί σκληρή κριτική στους άλλους δύο.

Πολύ έγκαιρα η στήλη αυτή είχε υποστηρίξει ότι η εκλογή Ερντογάν αντί του Κιλιτσντάρογλου στην προεδρεία της Τουρκίας ήταν μάλλον προτιμότερη για την Ελλάδα. Όχι γιατί από τον πρώτο ξέρουμε λίγο – πολύ τι να περιμένουμε ενώ ο δεύτερος θα ήταν άγνωστο μέγεθος. Αλλά γιατί είχε γίνει φανερό πριν από τις εκλογές στη γειτονική χώρα η Δύση περίμενε πώς και πώς να τις κερδίσει ο Κιλιτσντάρογλου και δεν κρατιόταν να τον αγκαλιάσει σφιχτά σαν παιδί της, πρόθυμη να του κάνει όλα τα χατίρια. Που σήμαινε ότι στα ελληνοτουρκικά θα προσπαθούσε με πολλούς τρόπους να ικανοποιήσει την Άγκυρα, προκειμένου να ξαναφέρει την Τουρκία στον … σωστό δρόμο.