Δυσκολεύομαι πραγματικά να βρω κάτι πρωτότυπο, να γράψω κάτι που να μην γραφεί ή ειπωθεί, να δώσω μία ερμηνεία που άλλος να μην τη σκέφτηκε, σχετικά με τις ελληνικές εκλογές. Οι αρχηγοί των κομμάτων άλλωστε λένε και ξαναλένε τα ίδια περίπου με αυτά που ξεκίνησαν την προεκλογική μάχη, ίσως με κάποιες παραλλαγές που εντάσσονται στα παιχνίδια τακτικισμού. Ξέρουμε πια τις λένε και τι επιδιώκουν, είτε ευθέως, είτε εμμέσως, οι Μητσοτάκης, Τσίπρας, Ανδρουλάκης, Κουτσούμπας, ακόμη και οι περίφημοι ΒαΒέλ -Βαρουφάκης και Βελόπουλος-, γνωρίζουμε μέχρι και τι εκπροσωπεί ο Κανελλόπουλος.

Σε αυτή τη φάση της προεκλογικής περιόδου, το κυρίαρχο αγώνισμα των πολιτικών αρχηγών των περισσοτέρων κομμάτων είναι η δολιχοδρομία. Ξέρετε, το αρχαίο αγώνισμα ημιαντοχής που ένα μέρος του διανύεται εκτός σταδίου, σε δρόμους πόλης με στροφές και ελιγμούς, κάτι σαν το «σλάλομ» στο σκι. Οι δικοί μας το ασκούν προσπαθώντας να κρύψουν πραγματικούς στόχους ή για να διατηρήσουν με «ήξεις, αφήξεις» δήθεν καλές προθέσεις και περιορισμένες ή απίθανες δυνατότητες συνεργασίας. Είτε για να μην κατηγορηθούν, είτε για να ρίξουν το φταίξιμο στους άλλους, είτε για να καταφεύγουν σε στρεψόδικα επιχειρήματα. Το πολιτικό παιχνίδι άλλωστε τα επιτρέπει, αλλά στο τέλος όλα θα καθοριστούν από τα αποτελέσματα των εκλογών.

Η ολοκλήρωση του μεταπασχαλινού κύματος των δημοσκοπήσεων (τέσσερις βγήκαν στον αέρα) δείχνει τη Ν.Δ. του Μητσοτάκη να εξασφαλίζει την πρώτη θέση στις επερχόμενες εκλογές. Η διαφορά των έξι ποσοστιαίων μονάδων πάνω – κάτω από τον δεύτερο Σύριζα του Τσίπρα δεν φαίνεται να είναι αναστρέψιμη, εκτός κι αν δεχθούμε ότι όλοι οι δημοσκόποι έχουν συνωμοτήσει, όπως υποστηρίζουν οι Συριζαίοι, ή αν γίνουν πράματα και θάματα, δηλαδή αναπάντεχα «γεγονότα» ως τις εκλογές, που θα ανατρέψουν τη σημερινή εικόνα. Αυτό το τελευταίο δεν μπορεί κανείς να το αποκλείσει, όπως διδάσκει η εμπειρία, με τελευταίο παράδειγμα την ξαφνική κατάρρευση της υγείας του Ερντογάν στην Τουρκία.

Αύριο ξεκινάει με τις γνωστές διαδικασίες – ο πρωθυπουργός στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας και η θυροκόλληση του σχετικού διατάγματος στη Βουλή – η προεκλογική περίοδος για τις εκλογές της 21^ης Μαΐου. Πρόκειται για την επίσημη έναρξη, αλλά όλοι γνωρίζουν ότι η συγκεκριμένη προεκλογική περίοδος βρίσκεται ημιεπίσημα σε εξέλιξη εδώ και μήνες, με την κυβέρνηση να πρωτοστατεί, είναι η αλήθεια, στη διαμόρφωση αντίστοιχου κλίματος. Το γιατί ο Μητσοτάκης δεν πήγε σε εκλογές κάπως νωρίτερα, δηλαδή το περασμένο φθινόπωρο, ή ακόμη και περί τον Φεβρουάριο, όταν κυριαρχούσε στην πολιτική σκηνή, μόνον ο ίδιος το ξέρει. Και τώρα τρέχει… Επομένως όποιος έχει απορίες γι΄ αυτό, ας απευθυνθεί στο Μαξίμου για να του τις λύσουν.

Στο προηγούμενο πόνημα περί θολού τοπίου αν οι Νεοναζιστές μπουν στη Βουλή, είχα προειδοποιήσει ότι η ελληνική Δικαιοσύνη κρύβει πολλά «μπουμπούκια» στους κόλπους και αμαρτία ουκ έχω, αφού μάλιστα με δικαίωσε πανηγυρικά ο αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου και πρόεδρος του τμήματος που αποφασίζει για τη νομιμότητα κομμάτων και υποψηφίων που πρόκειται να λάβουν μέρος σε βουλευτικές εκλογές. Το κακό είναι ότι η κυβέρνηση – ο Μητσοτάκης, ο Βορίδης, ο Τσιάρας και οι υπόλοιποι – φάνηκαν να βαδίζουν «ξυπόλητοι στ΄ αγκάθια», καθώς δεν πρόβλεψαν το ναρκοπέδιο στην προσπάθειά τους να αποκλείσουν με νόμο τις εγκληματικές οργανώσεις από την συμμετοχή τους στην εκλογική διαδικασία. Όχι με την έννοια που λέει ο Σύριζα, αλλά με την έννοια της εξασφάλισης ότι ο νόμος θα περνούσε από τους δικαστές.

Για όποιον του έλειψα, άδεια από τη σημαία πήρα το τελευταίο δεκαήμερο –ως συνταξιούχος τη δικαιούμαι -, αλλά δεν έγινε και τίποτα σπουδαίο αυτό το διάστημα στην πολιτική ζωή του τόπου. Με τους σημερινούς πρωταγωνιστές, με τα σημερινά μήντια  και με την κουλτούρα που έχει επικρατήσει στη σημερινή κοινωνία, τα πράγματα εξελίσσονται όπως αναμενόταν, δηλαδή ανιαρά και με δημόσιο διάλογο που πολύ συχνά είναι μέσα στα όρια της γελοιότητας. Η προεκλογική περίοδος μάλιστα προσφέρει άφθονες ευκαιρίες ώστε η γελοιότητα και η δηθενιά να παίρνουν τη μορφή μόνιμων χαρακτηριστικών.

Εξω οι εξελίξεις τρέχουν μέσα ένα περιβάλλον από το οποίο λείπει η βαρύτητα και είναι πολλά αυτά που αιωρούνται, με τις σταθερές να λιγοστεύουν σε βαθμό ανυπαρξίας και με την ανασφάλεια να κυριαρχεί, τουλάχιστον ανάμεσα στους σχετικά λίγους που αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει.