Με το άνοιγμα του κύκλου των συνεντεύξεων των πολιτικών αρχηγών ορίστηκε επίσημα πλέον από τον πρωθυπουργό και o χρόνος διενέργειας των πρώτων εκλογών (δεύτερο 15νθήμερο Μαΐου), αυτών που θα γίνουν με το σύστημα «άδολης» απλής αναλογικής –έμπνευσης Σύριζα– ώστε να μη μπορεί να σχηματισθεί κυβέρνηση. Σίγουρα όχι αυτοδύναμης, κατά πάσα πιθανότητα ούτε και συνεργασίας. Ακριβώς όπως το είχαν σκεφτεί τα χαοτικά μυαλά των μεγαλοσυριζαίων!

Εξω οι εξελίξεις τρέχουν μέσα ένα περιβάλλον από το οποίο λείπει η βαρύτητα και είναι πολλά αυτά που αιωρούνται, με τις σταθερές να λιγοστεύουν σε βαθμό ανυπαρξίας και με την ανασφάλεια να κυριαρχεί, τουλάχιστον ανάμεσα στους σχετικά λίγους που αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει.

Από τη στιγμή που συνέβη η τραγωδία στα Τέμπη, δεν υπήρχε αμφιβολία ότι θα υπήρχαν επιπτώσεις στο πολιτικό σκηνικό και ότι οι συνέπειες θα βάραιναν την κυβέρνηση, έστω και αν οι πολιτικές ευθύνες είναι σε μεγάλο βαθμό διαχρονικές. Με την αναγκαία επισήμανση ότι διαχρονικά μεγάλες είναι και οι ευθύνες της κακομαθημένης ελληνικής κοινωνίας. O αντικειμενικός, κατά το δυνατόν, παρατηρητής των ελληνικών πραγμάτων ξέρει πολύ καλά ότι η Ελλάδα είναι μη κυβερνήσιμη χώρα, αλλά και ότι τα ήθη και τα έθιμα επιβάλλουν οι ευθύνες να πέφτουν στην κυβέρνηση που στην βάρδια της συνέβη το κακό. Στην τραγωδία στο Μάτι βέβαια ξεχώρισαν η πλήρης ανικανότητα του κρατικού μηχανισμού να αντιμετωπίσει την πυρκαγιά σε συνδυασμό με την πανάθλια επικοινωνιακή επιχείρηση που έστησε η τότε κυβέρνηση σε μία εντελώς κακόγουστη προσπάθεια να αποσείσει τις ευθύνες από πάνω της…

Άβυσσος η ψυχή του Πολάκη και επομένως πολύ δύσκολο να εξηγηθεί τι ακριβώς νόμιζε και τι ακριβώς ήθελε επιδιώκοντας τη σύγκρουση με τον Τσίπρα. Διότι περί αυτού πρόκειται και γι αυτό έχασε το κεφάλι, τουλάχιστον προς το παρόν, ενδεχομένως και για πάντα, στο οικοδόμημα του Σύριζα. Και λέω «προς το παρόν», γιατί ποτέ δεν ξέρεις  ποια θα είναι η εξέλιξη αν η ηγεσία του κόμματος συμπεράνει ότι ο αποκεφαλισμός του Πολάκη σημαίνει χαμένη έδρα στα Χανιά, ή διαρροή ψήφων προς αποχή ή προς εξωκοινοβουλευτική Αριστερά διαφόρων μορφών και σφραγίδων…

Παραμονές Καθαράς Δευτέρας το φύλαγε ο Κ. Καραμανλής για να ανακοινώσει την αποχώρησή του από την ενεργό πολιτική, όμως η στήλη δικαιούται να αισθάνεται υπερήφανη γιατί είχε προειδοποιήσει -τουλάχιστον από τις 16 Ιανουαρίου, ίσως και πιο πριν, αλλά που να θυμάμαι…- τους απανταχού αναγνώστες της για ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

Είναι σχεδόν αδύνατον να αποτυπωθεί με τα λόγια και ακόμη περισσότερο με τη γραφή, το μέγεθος της καταστροφής και της ανείπωτης οδύνης που προκάλεσαν οι σεισμοί στην Τουρκία και τη Συρία. Σε τέτοια γεγονότα, η εικόνα έχει τον πρώτο λόγο, σε συνδυασμό με τους αριθμούς που δίνουν τις διαστάσεις της φοβερής τραγωδίας. Η συμβολή της φτωχής «πένας» περιορίζεται σε μία προσπάθεια πρόβλεψης και ανάλυσης των πιθανών κοινωνικών και πολιτικών συνεπειών στο μέλλον, βραχυπρόθεσμο, ή έστω μεσοπρόθεσμο.

Δεν ξέρω αν αυτή η εποχή μοιάζει ή θυμίζει κάποια άλλη του παρελθόντος, αλλά γίνονται πράματα και θάματα στη διεθνή γεωπολιτική σκηνή, συμπεριλαμβανομένων  κινήσεων, αποφάσεων  και ανταγωνισμών στον ανελέητα σκληρό  τομέα της οικονομίας.  Κυρίως με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία, αλλά όχι μόνο., αν λάβουμε υπ’ όψη τον ρόλο της κερδοσκοπίας σε διεθνές επίπεδο των κολοσσών της ενέργειας.  Σημειωτέον, μιλούμε για όσα βλέπουμε ή αντιλαμβανόμαστε, γιατί δεν υπάρχει αμφιβολία ότι άλλα τόσα, ίσως περισσότερα και ακόμη πιο σημαντικά, γίνονται πίσω από θεόκλειστες πόρτες, δίχως να φτάνουν στο φως της δημοσιότητας.