Δεν ξέρω τι λέτε εσείς, αλλά δεν αφήνει καλές αναμνήσεις το 2023, παρ’ όλο που μπήκαν λεφτά στις τσέπες κόσμου και κοσμάκη. Επειδή ο τουρισμός πήγε καλά, επειδή η κυβέρνηση μοίρασε λεφτά, επειδή η αισχροκέρδεια φούντωσε, επειδή η μαύρη οικονομία και η φοροδιαφυγή / φοροκλοπή ανθίζουν και ίσως για μερικά ακόμη επειδή, βολικά μεν, που δεν εξασφαλίζουν μακρόχρονη ανάπτυξη δε, ούτε συμβάλλουν στην ουσιαστική βελτίωση των δομών της χώρας. Άλλωστε, η δομή της οικονομίας ευνοεί τα παραπάνω φαινόμενα και εκείνα με τη σειρά τους τη συντηρούν. Μακάρι η ζωή να αποδείξει στη συνέχεια ότι αυτή η εκτίμηση είναι λανθασμένη και να πάνε όλα πρίμα, ώστε να δικαιολογούνται οι σημερινοί διθύραμβοι του «Εκόνομιστ» και οι έξαλλοι πανηγυρισμοί της κυβέρνησης…

Το πολιτικό θέμα των ημερών αφορά το «κακό σπυρί» της κυβέρνησης που ονομάζεται Σαμαράς, αλλά δεν θα πω πολλά. Αρκούμαι να υπενθυμίσω ότι με πολλές αφορμές – θάνατος Κωνσταντίνου, ελληνοτουρκικά κλπ – που έχει διαφοροποιηθεί έχω επισημάνει τον αντιμητσοτακισμό που χαρακτηρίζει  τον Αντώνη από τη στιγμή που ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης τον έπαυσε από υπουργό Εξωτερικών στις αρχές της δεκαετίας 1990 λόγω διαφωνίας στο Μακεδονικό.

Είναι σαφές ότι ο Ερντογάν και η αφεντιά μου δεν χωρούσαμε ταυτόχρονα στην Αθήνα την περασμένη Πέμπτη, γι’ αυτό και εγώ φρόντισα να βρίσκομαι στην αγαπημένη πατρίδα Θεσσαλονίκη όταν κατέφθασε με την κουστωδία του. Στην πόλη που ανήκει - μαζί με άλλες - στη γεωγραφία της καρδιάς του, όπως είπε κάποια στιγμή πριν την επίσκεψη. Επομένως καλώς ο Μητσοτάκης άλλαξε τη Θεσσαλονίκη με την Αθήνα ως τόπο συνάντησης, ειδικά όταν έμαθε ότι αρχικά ο Ερντογάν θα συνοδευόταν από … 300, λες και ερχόταν να κατακτήσει. Η αλήθεια πάντως είναι ότι δυστυχώς ούτε η Θεσσαλονίκη έχει τις προδιαγραφές για να φιλοξενήσει τέτοιες συναντήσεις, ούτε οι δυνάμεις ασφαλείας της περιφέρειας μπορούν να εγγυηθούν την ασφάλεια και αυτό είναι μία ακόμη πτυχή της ξεφτίλας που χαρακτηρίζει το ελληνικό κράτος. Από την άλλη πλευρά είναι πολύ πιθανό η αλλαγή του τόπου συνάντησης να μη δυσαρέστησε τον Ερντογάν γιατί στη Θεσσαλονίκη δεν θα μπορούσε να αποφύγει το προσκύνημα στο σπίτι του Κεμάλ Ατατούρκ που προσπαθεί μετά μανίας να αποκαθηλώσει πλήρως από τη συνείδηση και το φρόνημα των συμπατριωτών του και να εδραιωθεί ο ίδιος στη θέση του ως «πατέρας των Τούρκων». Η αποστασιοποίηση από τον Κεμαλισμό είναι πασίγνωστη και εκδηλώνεται συνεχώς. Το γεγονός ότι μετέτρεψε το κράτος από απολύτως κοσμικό σε ισλαμικό το αποδεικνύει περίτρανα.  Άλλωστε έχει πει και το φοβερό ότι δύο μεθύστακες, ο Κεμάλ και ο Ισμέτ Ινονού παραχώρησαν το 1922 τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου στην Ελλάδα που βεβαίως ήταν ήδη ελληνικά και με αμιγή ελληνικό πληθυσμό από το 1912… Ούτε και μπορούσαν να τα ξαναπάρουν οι Τούρκοι με τις δυνατότητες που είχαν εκείνη την εποχή.

Να λέμε αυτά που συμβαίνουν στον Σύριζα, αλλά να λέμε και αυτά που συμβαίνουν στη Νέα Δημοκρατία, έστω και αν τα μεν δεν έχουν τις ίδιες συνέπειες με τα δε. Τουλάχιστον όχι ακόμη, αν και μοιάζει εντελώς απίθανο να φτάσει το κυβερνητικό κόμμα στη κατάντια του τυπικά μόνο πια κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Όσα συνέβησαν και συμβαίνουν στον Σύριζα είναι ανεπανάληπτα…

Υπάρχει ένα κόμμα σήμερα που ζει σε πελάγη ευτυχίας. Είναι το ΚΚΕ που η επιρροή του έφτασε στο 10% ύστερα από πολλές δεκαετίες, σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις. Είναι άλλωστε το ποσοστό επιρροής που συμφώνησαν στη Μόσχα σε ένα πρόχειρο χαρτί (χαρτοπετσέτα;) οι Τσόρτσιλ και Στάλιν τον μακρινό Οκτώβριο του 1944, καθώς η νίκη των συμμάχων στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν πια ορατή. Μένει να δούμε αν η ανοδική πορεία του ΚΚΕ οφείλεται στην κατάρρευση του Σύριζα, ή αν θα καταφέρει να ξεπεράσει το 10% στην κάλπη όποτε γίνουν εκλογές.

Η Κεντρική Επιτροπή του Σύριζα συγκλήθηκε και ολοκληρώθηκε όπως ακριβώς αναμενόταν, μέχρι και στη λεπτομέρεια, δίχως καμία έκπληξη. Πρώην και νυν «σύντροφοι» απέδειξαν για μία ακόμη φορά την ανικανότητά τους να οργανώσουν και να φέρουν σε πέρας οτιδήποτε αναλάβουν, ακόμη και να χωρίσουν τα τσανάκια τους με σχετικά οργανωμένο διαδικαστικά τρόπο. Σε όλη τη διάρκεια της συνεδρίασης επικρατούσε αλαλούμ και χάος, ο νέος αρχηγός εμφανίστηκε με καθυστέρηση δύο ωρών και κακιωμένος, όπως φάνηκε τόσο από το περιεχόμενο της ομιλίας του, όσο και από την όλη σκηνική εμφάνισή του, στην αίθουσα υπήρχαν δεκάδες μέλη και οπαδοί που δεν είχαν καμιά δουλειά να βρίσκονται εκεί, αλλά κανείς δεν έλεγχε ποιος έμπαινε και ποιος έβγαινε, η ατμόσφαιρα θύμιζε γήπεδο όπου παιζόταν τοπικό ντέρμπι Πανχαλασιακού εναντίον Παντέρμου…

Στη δική μου αντίληψη ο «αστός» και η «αστή» δεν είναι πρόσωπα που προσδιορίζονται έτσι επειδή κατοικούν στην πόλη ή  επειδή έχουν μία οικονομική επιφάνεια και ανήκουν στην τάξη των ευπόρων. Από τέτοιους έχουμε μπόλικους σήμερα σε αυτή τη χώρα, δόξα τω Θεώ. Ο πραγματικός «αστός» και η αληθινή «αστή» είναι εκείνοι που έχουν ανοιχτούς ορίζοντες, που η συμπεριφορά τους είναι πολιτισμένη όλες τις ώρες της καθημερινότητάς τους, που ταυτόχρονα διαθέτουν κουλτούρα και μόρφωση (όχι αναγκαστικά οργανωμένης εκπαίδευσης) και μπορούν να επεξεργαστούν καταστάσεις και φαινόμενα πριν φτάσουν σε συμπεράσματα. Αυτοί είναι τα μέλη της πολυχρησιμοποιημένης στην πολιτική και παράλληλα πολυπαρεξηγημένης «αστικής τάξης», η οποία στη διαδρομή της παγκόσμιας ιστορίας πρόσφερε συνήθως τους ηγέτες, διαμορφώνοντας παράλληλα το πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον. Ακόμη και όταν δεν ασκούσαν εξουσία. Τέτοιοι «αστοί» σπανίζουν δυστυχώς στη σημερινή Ελλάδα, που εδώ που τα λέμε αν και δεν διέθετε  ποτέ πολυπληθή «αστική τάξη», η επιρροή αυτής της μικρής που είχε ήταν αξιοσημείωτη. Δυστυχέστατα, τέτοια επιρροή δεν υπάρχει πια, αρκεί να δείτε πρόσωπα και πράγματα γύρω σας...